Stracony weekend [ The Lost Weekend ](1945) - Billy Wilder by Lapet.avi

"Stracony weekend" ma wiele wspólnego z kinem gangsterskim - nie tyle ze względów ikonograficznych, co genologicznych. Bohater bowiem to samotna jednostka (chora i słaba) przeciwstawiona reszcie społeczeństwa (silnej i zdrowej). Równie mocne są związki z nurtem "czarnym". "Czarne kino mówi o ludziach, którzy żyją nocą i pełni lęku przemierzają swoją drogę pogrążeni w ciemnościach" - pisze w "Kinie gangsterskim" prof. Alicja Helman. Don Bernham wprawdzie nie operuje tylko nocą, ale czasem opętany nałogiem wcale nie rozróżnia pory dnia. "Czy kiedykolwiek, leżąc w łóżku i patrząc w okno, zastanawiasz się, czy to świt, czy zmrok ? - pyta barmana w jednej ze scen.

"Stracony weekend", podobnie jak genialny debiut Wojciecha Jerzego Hasa ("Pętla"), sytuuje się w miejscu, gdzie krzyżują się gatunki. W obu filmach pobrzmiewają echa "film noir", melodramatu, dramatu obyczajowego. Oba nasycone są mroczną atmosferą beznadziei, wspomaganą sugestywnymi zdjęciami, oba posiadają sceny wielokrotnie cytowane przez znawców kina. W filmie Wildera taką sceną jest wędrówka Bernhama opustoszałą Trzecią Aleją na Manhattanie. Kamery ukryto w różnych miejscach, by nieliczni przechodnie zachowywali się naturalnie wobec wędrującego w żydowskie święto od lombardu do lombardu alkoholika. Całością kierował John Seitz ( zdjęcia m.in. do "Podwójnego ubezpieczenia"), którego pracy klimat filmu tak wiele zawdzięcza.

"Stracony weekend" jednogłośnie został uznany za najlepszy film roku, zaś kreacja Millanda nie miała sobie równych. Podkreślano rzetelność analizy choroby, psychologiczną wnikliwość i detaliczną dokładność. Po raz pierwszy bodaj Hollywood upadł na kolana przed obrazem tak ponurym, miażdżącym konwencje, sprzecznym ideologicznie.