Ks. Mirosław Łanoszka - Ksiega Abdiasza i Ksiega Jonasza.pdf

Jest to najkrótsza księga Starego Testamentu. Składa się ona zaledwie z 21 wersetów, ale obejmuje dwa ważne wątki tematyczne: głosi klęskę pysznych i zarozumiałych oraz zapowiada wyswobodzenie cichych i pokornych.
Jest w niej mowa bezpośrednio o Edomie i o Syjonie jako reprezentantach potomków Ezawa i Jakuba, dwóch synów Izaaka. Ale księga ta odwołuje się również do nas, ponieważ mówi o dwu naturach ludzkich. Naturę ziemską reprezentuje Ezaw, dumny i pyszny, podczas gdy usposobieniem natury duchowej jest Jakub, wybrany i wyodrębniony przez Boga. Opowieść o zażartym sporze rodzinnym każe nam powrócić myślą do dni, kiedy to dwaj bracia Jakub i Ezaw układali sie co do starszeństwa (pierworodztwa).
Nie wiemy niczego o proroku, który napisał tę księgę. Był to człowiek współczesny Jeremiaszowi. Jest o tym wzmianka w jego proroctwie, czytamy bowiem w w. 11 Księgi Abdiasza. Był to niewątpliwie ów dzień, kiedy Nabuchodonozor zdobył Jerozolimę i zamienił ją w niewielkie miasteczko, w gruzy i płomienie. Edomici dopomagali wówczas maruderom w chwytaniu uciekających Izraelitów. Obchodzili się też z nimi okrutnie i sprzedawali ich jako niewolników.
Proroctwo to zostało napisane w związku z przymierzem państw wymierzonych przeciwko Jerozolimę, przymierzem, w którym uczestniczyli Edomici (Abd. 7 - 14). Proroctwo nieznanego proroka imieniem Abdiasza wymierzone jest właśnie jako proroctwo "czciciela Jahwe" przeciwko temu ludowi. Edom przyglądał się z radością i wrogością plądrowaniu i łupieniu Jerozolimy. Edomici sprawiali wrażenie uradowanych klęską jej mieszkańców.
Czytamy wiele o nieprzejednaniu wrogiej, samolubnej i obojętnej podstawie sąsiedniego Edomu. Przyjmując podstawę i zachowanie Ezawa jego potomkowie pozostali nieprzyjaźni Żydom i pozwolili aby złupiono doszczętnie Jerozolimę. Wzięli nawet udział w niszczeniu miasta i mieli swą część należną w łupach.
Bóg rozkazał Izraelowi: "Nie gardź Edomitą, gdyż jest twoim bratem, ....." (5 Mojż. 23,8) Ale Edom żywił nieukrywaną wrogość do Izraela od czasu, kiedy odmówiono Izraelowi zgody na przejście przez Edom do Kanaanu (patrz 4 Mojż. 20,14 - 21) do czasu zburzenia Jerozolimy, "Pamiętaj Panie, synom Edomu dzień Jeruzalemu, Gdy wołali: Zburzcie, zburzcie je aż do samych posad!" (Psalm 137,7)