Dokument.rtf. Księga Ezechiela.rtf

Ezechiela Księga

(hebr. Jechezkel) – w kanonie Biblii Hebrajskiej trzecia księga w zbiorze zwanym Prorocy Późniejsi (także trzecia pośród ksiąg tzw. Proroków Większych; zob. Prorockie Księgi), składająca się z 48 rozdziałów i 1273 wersów. Jej autorstwo tradycja żydowska przypisuje prorokowi Ezechielowi. Księgę rozpoczyna opis wizji Ezechiela, podczas której otrzymał on prorocze posłannictwo (593-592 p.n.e.); później następują groźby przeciwko grzesznej Jerozolimie i jej mieszkańcom (w czasach sprzed niewoli); wyrocznie przeciwko narodom pogańskim (Am(m)onitom, Moabitom, Edomitom, Filistynom) oraz przeciwko Tyrowi, Sydonowi i Egiptowi, a także obietnice, dotyczące odbudowy zjednoczonego królestwa izraelskiego; szczegółowy opis nowej, wspaniałej świątyni, a także nowego podziału kraju. Niektóre z nich nawiązują do mesjańskich oczekiwań, wyrażanych przez wcześniejszych proroków. Język proroczych mów Ezechiela jest niezwykły, pełen symbolicznych obrazów, śmiałych porównań, alegorii i przenośni. Większość tekstu pisana jest prozą. Zgodnie z żydowską tradycją, E.K. została zredagowana dopiero przez mężów Wielkiego Zgromadzenia. W wielu miejscach E.K. koliduje z nauką zawartą w Torze (a zwł. w Księdze Kapłańskiej), toteż liczne fragmenty tej księgi były przedmiotem długich dyskusji mężów uczonych w Prawie, którzy nie od razu zdecydowali się wprowadzić ją do kanonu BH, a i później zabiegali o jej wyłączenie, do czasu rozwiązania przez Chananiasza (Ananiasza) ben Chizkij(j)asza (Ezechiasza) pozornych sprzeczności E.K. z zasadami żydowskiego prawa. Później, po wprowadzeniu E.K. do kanonu BH, ze względu na wielką liczbę zawartych w niej ustaleń i proroctw, odnoszących się do odbudowy Świątyni Jerozolimskiej oraz do świetności nowych czasów, zaczęła być ona uważana za najświętszą, po Torze, księgę biblijną. Uczeni jednak nadal twierdzili, że ani Ezechiel, ani żaden inny prorok nie był nigdy upoważniony do stanowienia nowego prawa. I – by zachować ostrożność – w traktatach talmudycznych zakazywano czytania tej księgi (podobnie jak Pieśni nad pieśniami) wszystkim, którzy nie ukończyli 30 lat. Niektóre fragmenty E.K. wyłączone są także z czytań liturgicznych (później niektóre włączono do liturgii święta Szawuot). Dzieło Ezechiela – jak uważali niektórzy – opierało się na Tradycji Ustnej (hebr. Tora sze-be-al pe), danej Mojżeszowi przez Boga wraz z Torą Pisaną. E.K. tradycyjnie jest też źródłem wielu przepisów, związanych z żałobą. Oprócz kanonicznej, istniała jeszcze apokryficzna wersja E.K., wspominana przez Józefa Flawiusza, która powstała w okresie ok. 50 p.n.e. – 50 n.e.

Autor hasła: Zofia Borzymińska