o życiu

„Czy zastanawialiście się, w jaki sposób są wybierane matki upośledzonych dzieci?” - pyta Erma Bombeck w krótkim opowiadaniu pt. „Specjalna matka”. Autorka wyobraża sobie bowiem unoszącego się nad ziemią Boga, który każe Aniołowi czynić notatki w Wielkiej Księdze. „W końcu Bóg każe zapisać Aniołowi jej imię i uśmiecha się - daj jej dziecko niepełnosprawne. Anioł jest ciekawy: - Dlaczego jej Boże? Ona jest taka szczęśliwa... - Dobrze - uśmiecha się Bóg - czy mógłbym dać dziecko kalekie matce, która nie zna uśmiechu? To by było okrutne. - Ale czy ona ma cierpliwość? - pyta Anioł. - Nie chcę, by miała za dużo cierpliwości, bo utopi się z ubolewania i rozpaczy. Jak minie szok i uraza do mnie, ona sobie poradzi - odpowiada Bóg.

- Ale Boże, ja nawet nie wiem, czy ona w Ciebie wierzy? Bóg się uśmiecha: - Nie ma znaczenia, ta jest idealna, ma dosyć samolubności. Anioł wzdycha: - samolubność, czy to coś dobrego? Bóg kiwa głową: - Jeżeli ona nie będzie mogła oddzielić siebie choć czasami od chorego dziecka, to nie przeżyje. Tak, ona jest kobietą, którą błogosławię dzieckiem mniej niż idealnym... To jest kobieta, która teraz nie zdaje sobie jeszcze sprawy, że kiedyś będą jej tego zazdrościć. Ona nigdy nie będzie pewna żadnego słowa. Nigdy nie będzie ufała żadnemu swemu krokowi. Ale kiedy jej dziecko powie po raz pierwszy „mamo”, uświadomi sobie cud którego doświadczyła (...).

- A święty patron?- zapytał Anioł, trzymając zawieszone w powietrzu gotowe do pisania pióro. - Bóg uśmiechnął się i odpowiedział: - Aniele, wystarczy jej lustro...”

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder