Ferdynand Goetel - CZASY WOJNY

Czasy wojny to wspomnienia znanego prozaika, autora licznych, bardzo popularnych w latach międzywojennych powieści i reportaży, przez cały okres powojenny nie tylko nie wydawanego w Polsce, ale będącego przedmiotem ataków, pomówień, szkalowania.
Wspomnienia obejmują lata 1939-1946. W zwartych, krótkich rozdziałach, kreślonych ręką
doświadczonego powieściopisarza i publicysty, który okres wojny i okupacji spędził w Warszawie, opisuje autor życie literackie okupowanej stolicy, ukazuje jej dzień powszedni, dzieli się swymi obserwacjami na temat stronnictw politycznych, zwłaszcza obozu piłsudczyków, przedstawia dramat Żydów i tragedię getta, a także przebieg i upadek powstania warszawskiego. Wydarzeniem, które zaważyło na całym późniejszym życiu pisarza, było uczestnictwo w komisji badającej sprawę mordu dokonanego przez NKWD na oficerach polskich w Katyniu. Opis swojej obecności wiosną 1943 r. w lasku katyńskim, gdzie jako pierwszy Polak był autor świadkiem dokonywanych tam ekshumacji, należy do najbardziej przejmujących w tomie. Zamykają książkę wspomnienia związane z dramatyczną ucieczką z Polski − poprzez Czechy i Niemcy − do przebywającego we Włoszech Drugiego Korpusu, będącego wówczas symbolem ojczyzny na wygnaniu, wolnej, niepodległej Polski.
Czasy wojny są pierwsza edycją krajową (pierwodruk: Londyn 1955), a drugą, po tomie opowiadań Pątnik Karapeta, książką Ferdynanda Goetla wydana nakładem oficyny „Graf".

Czasy wojny należą do najciekawszych książek Goetla i są jednym z najważniejszych, a zarazem unikalnych świadectw doświadczenia wojennego w literaturze polskiej. Ich wartość polega nie tylko na ocaleniu od zapomnienia nieznanych czy niechętnie opisywanych przez świadków faktów z życia okupowanej Polski (np. opis wizyty Goetla w Katyniu, obraz życia codziennego wojennej Warszawy), ale także na szczególnej perspektywie, z jakiej owe wydarzenia zostały przez autora opisane. Jak zauważył prof. Jacek Trznadel w znakomitym eseju poświęconym Czasom wojny […] „Książka Goetla jest napisana stylem szczególnym, kronikarzy klasycznych, stylem męskim, gdzie brak rozczulania się nad własną osobą, a rzeczy tragiczne rysowane są kreską oszczędną i daleką od patosu. To wysoka rzeczowość tragedii, jaką była ostatnia wojna i okupacja, i losy dotkniętych nią ludzi.”

Rozgłośnia Polska Radia Wolna Europa 1993 rok
Czytał Andrzej Chomiński

Poskładałem książkę rozdziałami na własny użytek

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder