Bajka o odwadze.jpg

W malowniczej wiosce, tuż przy lesie, stał mały domek z czerwonym dachem. Dom ogrodzony był białym płotkiem. W ogrodzie, każdego dnia bawiła się mała dziewczynka imieniem Hania. Pewnego dnia babcia poprosiła dziewczynkę: - Haniu, idź do lasu pozbierać jagody. Ja nie dam rady, a chciałabym upiec coś dobrego. Dziewczynka wolała bawić się z koleżankami, zamiast pomagać babci. Jednak kochała swoją babcię i chciała jej sprawić przyjemność. Poszła więc do lasu i nazbierała cały dzbanek jagód. Gdy dziewczynka wróciła do domu powiedziała: - Babciu, proszę. Mam dla ciebie jagody. - Dziękuję Haniu, bardzo mi pomogłaś. Idź teraz pobawić się z koleżankami, a ja przygotuję dla ciebie niespodziankę- powiedziała babcia. Dziewczynka z radością poszła bawić się z koleżankami. Hania, bawiąc się, cały czas myślała, jaką to niespodziankę ma dla niej babcia. Gdy dziewczynka wróciła do domu, babcia powiedziała: - Haniu, wiem, że nie miałaś ochoty iść do lasu po jagody. W końcu jesteś małą dziewczynką, a dziewczynki mają prawo bawić się przez cały dzień. Za to, że mi pomogłaś, przygotowałam dla ciebie koszyk pełen bułeczek z jagodami. - Dziękuję babciu. Czy mogę wziąć koszyk i pójść z koleżankami na piknik?- zapytała dziewczynka. - Oczywiście Haniu! Bawcie się dobrze. Ale nie wracaj zbyt późno – odpowiedziała babcia. Hania i jej koleżanki poszły na spacer do lasu. Znalazły niedużą polankę, gdzie rozłożyły koc i zajadały się bułeczkami. Dziewczynka zrozumiała, że pomoc babci jest bardzo ważna. A dobre uczynki czynią nas szczęśliwszymi i przynoszą same korzyści. Słowa,.. one też są dobrym uczynkiem..

Świat jest straszliwie zazdrosny. Siły przyrody zazdroszczą najpiękniejszym dzieciom ich urody i dlatego szybko nanoszą na ich oblicza zmarszczki. Twarz zmięta jak wyrzucona kartka papieru jest widocznie mniej groźna. Podobnie przeszkadza duma i wyniosłość młodych pędów drzew, skoro tak szybko i łatwo usychają i - trzeszcząc w suchym krzyku - umierają spadając na ziemię. I jakby tego było mało, za swą dumę płacą później pokorą butwiejącej kory i rozsypujących się łodyg. Nie ma się więc co dziwić, że łąka, która rozkwitła wiosną wszelkiego rodzaju kolorami, tak szybko stała się przedmiotem zazdrości. W zdenerwowaniu deszcze chciały wypłukać barwy jej kwiatów, ale one - ożywione wodą - w jeszcze ciekawszej szacie mrugały porozumiewawczo do przechodniów. Słońce chciało spalić zieloność łodyg, ale one jeszcze wznioślej znaczyły miejsce swojego zamieszkania. Na pomoc zazdrosnej przyrodzie przyszedł dopiero człowiek. Ostra kosa ścięła z nóg dumne kwiaty, które umierały, zwijając swe barwne szaty i zapadając się w ciszę śmierci. Jednak po kilku dniach unosił się nad łąką wspaniały zapach siana. Poeci rozkoszowali się nim. Uparte w dobroci i piękne kwiaty zmieniły się w zapach siana. Uparte jest dobro...