Malowałem Ciebie w obrazach.JPG

kafcia7 / ✿ Reszta świata / ◕ Ulubione / ◕ Poezja / Malowałem Ciebie w obrazach.JPG

Download: Malowałem Ciebie w obrazach.JPG

Pobierz

133 KB

(1025px x 784px)

Maluję Twoje życie

Byłaś dziś poezją na moich obrazach
pełną kwiatów skarmionych Tobą
malowałem Ciebie na czystej malachitowej łące
leżałaś naga oddechem nieba
kołysała Ciebie moja poezja
Namiętność dotknęła mego ciała
a ty patrzyłaś z mojego obrazu i nic nie mówiłeś
wianek wiłaś, wianek wiłaś!
mnie uwodziłaś, mnie uwodziłaś!
Błądziłeś wzrokiem po Twym nagim ciele
dotykałem wszystkie ich tajemnice
Ty wiłaś się i prężyłaś całe ciało
poddając się cała
mym dłoniom szukających rozkoszy Twego pożądania

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

kafcia7

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Piękna Poezja Autorstwa....Bolesława...chomiczka

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Syneczek górnika.doc

wieczorne nastrojowe pozdrowienia.jpg

Radością z pieknymi życzeniami zmierzam ku Tobie..jpg

Pięknym do Ciebie przychodzę

Ciepła opowieść......jpg

Ciepła opowieść Ta ciepła opowieść dawną wiosną się ...

Ciepła opowieść Ta ciepła opowieść dawną wiosną się zaczyna Był on rosły czarnowłosy, ona delikatna, krucha dziewczyna Pewnie wszędzie tak jest, pewnie tak wszędzie bywa Jest pierwsze spojrzenie, zachęta gestem , twarz pąsem zakrywa Ta wiosna była, wiele , wiele lat temu, kto to pamięta Były wtedy kwiaty, był czar młodości , pachniała mięta Słońce tak jak dziś , dotykało obu swymi promieniami Stałe niezmienne uczucia , rozkosze trwały nocami On jej przynosił i pod stopy kładł kwiatów naręcza Zawsze widział ją w pięknie, w barwie jak tęcza Ona drobniutka z uśmiechem , jakim ? sami wiecie Zakochanym , cudownym, najpiękniejszy w świecie Wiosny mijają , jedna za drugą , są czarowne zawsze Oboje idą razem drogami kwiatów , i wybojów czasem Idą coraz wolniej w swej miłości dłońmi splątani Idą , idą zawsze radośni, z uśmiechem, do miejsc gdzie jaśniej Idą całe lata przez życie w miłosnym marszu , Dziś on , już nie szatyn podpiera się laską Towarzyszy mu jego ukochana dziewczyna Kocha ją , młodzieńczo bo dla niech czas się nie zmienia Gdy razem wychodzą na wspólne spacery , ubrani już niemodnie Na buziach ich zawsze ku sobie ślą spojrzenie łagodne Przeszli swe wiosenne progi, było ich wiele , gdzie serc muzyka granie Bóg uśmiecha się do nich , zwraca się słowem – witajcie kochani Jak w pięknie jest razem być , zbierać kwiaty , pić życie jak nektar motyle Iść, iść w miłosnym tańcu, nawet o lasce , najcieplej najmilej Nie liczyć wiosen, żyć w pięknej jesieni ,cieszyć się bzem i wrzosem Podnosić oczy ku niemu, dziękować za miłość , dziękować za życia losem Nie ma nic bardziej godnego, jak trwać w miłosnym splocie Bywać latami przy sobie , pomagać , opiekować w chorobie, Godnie podążać za losem, nie kusić złego, nie szukać wrogów Za wszystko dziękować samym sobie i pięknie dziękować Bogu pić życie jak nektar motyle Autor:knipser

Srebrne łzy.JPG

Zajrzyj w głąb krzaków róż i odszukaj tam ukryte pod pła ...

Zajrzyj w głąb krzaków róż i odszukaj tam ukryte pod płatkami błękitne źródełko,pochyl się nad nim , zanurz swe dłonie . Trzymaj je , dopóty nie usłyszysz , jak Twój puls splata się z rytmem matki ziemi. Wstań , spójrz w słońce, w złoty jego blask i na powrót w kryształowe źródło, widzisz woda przyjęła karminowy blask Twojej krwi. Źródełko - symbol wiecznego życia.

widok z okna.JPG

Widok z okna –patrzenie ku wiośnie Już lodu ostatki ...

Widok z okna –patrzenie ku wiośnie Już lodu ostatki , kra się w rzece wolno snuję Woda głębią płynie , za oknem wiosnę się czuje Na parapecie kwiaty w wazonie, jak wędkarza spławik wędki Pragnie się wiosnę złapać, zatrzymać i nie wypuszczać z ręki Mijają białe tygodnie miesiąca wiosny początek Mijają bezpowrotnie, jak pechowy piątek Pragniemy już wszyscy widzieć szare kotki bazi Niech ona do nas przyjdzie, niech się do nas ludzi łasi Otwarte okna na przestrzał, gestem falującej firanki Zapraszamy do wnętrza powietrza, świeżego, wiosennej branki Z za okna widok cieszy, lody pływają w doliny niszy Jeszcze czarny las, pola szare, konary drzew kołyszą się w ciszy Jutro z za dnia gdy słońca sporo na niebie przybędzie Gospodarz w rękę kosę weźmie naostrzy, noga w strzemię i na konia siądzie W łąkach gdzie trawy będą rodzić, kopyta w wiosnę zaczną brodzić Wiatr w grzywie już pachnie wiosną, wiosna radosna. Już lodu spływ ostatni, rzeki niebieskie melodią płyną Szum grzywnach fal nucą melodię z imieniem wiosny Z okna widzę, widzę ja barwną, strojną pachnącą białym bzem Witam ciebie - idę wiosno ku Tobie, w ręku tulipan, żegnam śniegiem zakryte wrzosy Autor : B.Zaja knipser

W pięknie poezji -potęga gór.jpg

Pisze wiersze Pisać słowa wiersza - to patrzeć na ...

Pisze wiersze Pisać słowa wiersza - to patrzeć na piękno z każdej strony Ubierać słowa , te o barwach ciepła jak brązowe kasztany Iść z pięknym w dłoniach , jakby życiem gnany Uśmiechać się wokoło, tulić piękno, być dla innych kochany Tworzę w sobie aureolę, oświetlam ją dla poezji Chcę by to co stworzę, mieściło się w wiązance pachnących frezji Pisze słowa, ubieram w kwiaty, kwiaty sadzę w ziemi, nawet na plaży Nutami muzyki je otulam , by słuchać, słuchać i marzyć Pisze w mych snach ołówkiem barwnym , czynię to i na jawie Wkładam je w wazony gdzie barwne bukiety ,układam na trawie W głowie przychodzą myśli, spacerując nad wodą gdzie łabędzie Zaglądam ku niebu, na ścianę zielonego lasu, piękno widzę wszędzie . Jaką mieć siłę w sobie ,wolę by w dłoniach słowa zachować By moje wnętrze , serce ,piękno zamieniało w słowa Bo ono wszędzie dookoła, wzrokiem objąć trzeba By żyć w miłości z pięknem - więcej mnie nie potrzeba Pragnąłbym, by natura wyposażyła mnie w wrażliwość, gdzie miłość Pójdę z kagańcem wiedzy , z tomikiem wierszy w słowne meandry Może uda mi się , napisać wiersz o pięknej miłości ludzi dwojga By był piękny , czarowny, by wiersz ten czytały oczy Boga..

Piękne dlonie alabastrowe.jpg

Piękne dłonie Na dłoni twej jakże delikatnej gdzie li ...

Piękne dłonie Na dłoni twej jakże delikatnej gdzie linia piękna mieszka z linia życia wypielęgnowana dłoń , kształtne palce dobrze byłoby w niej na stale zamieszkać Wziąć twoje ręce w moje obie - iść z nimi przez koleje życia Spoglądać na świat przez linie papilarne garnąć do siebie i twych dłoni ciepło letnie Na dłoni twej o kształtach boskich barwa różowa , piękna , pełna życia całuje ja , ona się w motyla zmienia jest piękna alabastrowa. Na Twojej dłoni widać to co przed nami dziś zima sroga, idzie wiosna barwnymi krokami Już szepczą drzewa, krzewy , powitania skore by wszystko wokoło zapachniało lasem, borem By Twoja dłoń , ta subtelna w swej formie dotkną mogła promieni słońca Trzymam twe ciepłe dłonie w miłości Świat to widzi i umiera z zazdrości Pieścić w swych dłoniach Twoje piękno Iść, iść z nimi przez życia ,dróżką , mostem Krzyczeć ku niebu , jestem wybrańcem boskim Dzień w noc przechodzi zawsze samotnie pozostawia wspomnienia Ja trzymam Twe piękne dłonie jak zieleń jak światło by moje uczucie ku Tobie nigdy nie zgasło Zakochałem się w twych pięknych dłoniach, Pokochałem ich zapachy , ścieżki żyłek niebieskich Oczu od nich nie mogę oderwać , te dłonie , dłonie Zapisuje je w swych oczach jak na filmowej błonie Twe ciepłe, pachnące dłonie ,zapachem kuszą jak motyla nektar słodki Tak jak on, pokochałem je , tak jak on , to piękno, ten kształt boski Obie Twe piękne dłonie , stanowią Ciebie cząstkę małą, poprzez tą cząstkę , pokochałem Ciebie całą

Czerwcowe słońce piekące.JPG

Czerwcowe słońce piekące Spoglądam mrużąc oczy w sł ...

Czerwcowe słońce piekące Spoglądam mrużąc oczy w słońce co dnia , jakiej ono barwy , czy ono ją ma Maluję, maluję je - używam złote barwy wszystkie To słońca poemat, gdy spytasz artystę Podpowie , tak jam mnie przedstawił, słońce w złotej postaci Opisuj promienie w wierszach , tak jak wygląda słońce Opisuj i dobieraj słowa , by nie uronić i nic nie stracić Okryj twarz kwiatami, patrz przez nie bo ono gorące Gdy słów zabraknie , zbieraj je z płatków, ku nim się schylaj Tam znajdziesz słowa, te najpiękniejsze od kwiatów odbite Zapisuje je pod powiekami , piórem poezji zamaszyście machaj Wieczorem słońce zniknie , zmierzch tobie podpowie poezją sowicie Wielu z nas pyta co to poezja , każdy zna jej piękno, ale jak ja ująć w słowach tylko Pytam i ciebie , odpowiesz pewnie mi prozą Ludzie wiersze czytają i najczęściej płaczą Płaczą i wtedy gdy spoglądają w słońce Łzy ciekną jak czytając poezję , raz z uśmiechu czasem piekące Autor:knipser dziś patrzyłem w słońce – szukałem, szukałem ...ciebie

Przyjaciele nad woda.jpg

Pisać poezję Piszę poezję, to moja radość , to mój ...

Pisać poezję Piszę poezję, to moja radość , to mój płacz radosny Płaczę w sobie – cichutko bez łez, jak kwiaty wiosny Piszę poezje, to mój cudowny słowny śpiew Moja poezja , to moja radość, to mój miłosny gniew. Tworzę poezję nieustannie , dostrzegam ją co krok Przed snem , w mych snach, w uporczywą noc W mych skroniach pulsują słowa , jak gorąca krew Zataczam słowami poezji ogromny krąg , tańczących drzew W mojej poezji nie ma płaczu, strachu, gorzkich łez Jeżeli już to uśmiech smutny , jaki ma na twarzy klown z łezką Nie ma skarg , gestów przemocy, jest krzaczek na którym biały bez Pisać poezje i żyć z nią w zgodzie , to jeść miąż owocu z pestką Tworzyć wiersze – to każdego dnia kazać im zmartwychwstać Wstawać z klęczek i nieść radość w Wielkanocne święta Słowa w mojej poezji otulam i chronię w ciepłych dłoniach Delikatnie kładę je na papier, jak ptak swe jajko w gnieździe na łąkach Pisać wiersze, gdzie treść miłością ,dobrocią i zapachem tchnie To jak szlifierz cudowne wzory w kryształach tnie To bywać z nią na co dzień ,w domu w lesie, na wsi w mieście To jak iść spacerkiem ,w aleje i pchać wózek z własnym dzieckiem Każdą strofę układam w szereg – jak skiby na oranym polu By było widać lśniące blaskiem słońca ziemię , naszą matkę pospołu Kładę na nich dłonie, wzrokiem dotykam jak koneser ,jantaru, kryształu Owijam ciepłem własnym, wolniutko, delikatnie pomału Baczę by słowa me by było bezpieczne , jak w objęciu matki By niosły radość oczom , sercom , by wywoływały wspomnienia Pragnę by się podobały , by czytały je wielkie otoczenia Zawsze niosły z sobą , ku ludziom najpiękniejsze życzenia Pisać poezję , być z nią za pan brat- to bez końca żyć Bywać z tym pięknym samemu w obłokach by marzyć i śnić Schodzić z piedestału trzymając ją w garści jak barwnego ptaka Wypuścić ku ludziom, ku naturze, do pięknego świata Autor: knipser 2010 03 31

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin