Kostecki Tadeusz - Śmierć przyszła w południe.pdf

Tu mamy pansjonat Naukowo pod Warszawą, tam mieliśmy odciętą od świata leśniczówkę. Różnica polega na tym, że w „Śmierci w południe” nie spotykamy naszego ulubionego bohatera, doktora Kostrzewy, a milicyjny kolektyw w postaci funkcjonariuszy: Birka, Lalewicza i Zielińskiego, że wymienię chronologicznie. Wszyscy oni uzupełniają się w pracy i wspomagają wzajemnie.
Oto w łazience swojego pokoju zostają znalezione zwłoki Ernesta Steinera, profesora od fizyki jądrowej. Pierwsza nasza myśl prowadzi a priori ku wątkom szpiegowskim, przecież fizyk i do tego jądrowy. Jest to jednak mylny trop. Ani o szpiegostwie, ani też o dorobku naukowym profesora niczego w powieści nie ma. Są natomiast skomplikowane powiązania Steinera z osobami zamieszkującymi pensjonat. A to ktoś był Steinerowi winien kasę z tytułu długów karcianych, a to profesor miał kochankę ukrytą w kawalerce na ul. Nowogrodzkiej, a to ktoś był zawistny za przeszłe małżeństwo profesora, które zakończyło się samobójczą śmiercią połowicy. To tylko zresztą niektóre zagadki, przed którymi stają oficerowie z Komendy Głównej. Tropy wiodą także na ul. Polną, Rondo Wiatraczna oraz do Anina. Te smaczki warszawskie i okołowarszawskie obecne są wprawdzie ilości śladowej, ale zawsze miłe. Lwia część akcji rozgrywa się bowiem w wyimaginowanym Naukowie i trzeba przede wszystkim wyjaśnić kto między 12 a 13 krytycznego dnia wyszedł z jadalnego, by załatwić Stetinera niepostrzeżenie. Wszystko wskazuje na to, że naukowiec zmarł zamroczony, a w konsekwencji zatruty bliżej nieokreślonym środkiem chemicznym na nazwie „trixi”, ponoć mającym zastosowanie w gospodarstwie domowym.