CIELEC [Tieliets] reż. Aleksander Sokurow (2001).avi

Rosja 2001; kolor, czas projekcji: 100 minut.
reżyseria: Aleksander Sokurow
scenariusz: Jurij Arabow
produkcja: Goskino, Lenfilm Studio, Ministerstwo Kultury Federacji Rosyjskiej
zdjęcia: Aleksander Sokurow
muzyka: Andriej Sigle
scenografia: Natalia Koczergina
kostiumy: Lidia Kryukowa

obsada: Leonid Mozgowoj (chory), Maria Kuzniecowa (żona), Siergiej Rażuk (gość), Natalia Nikulenko (siostra), Lew Jelisiejew (lekarz), Nikołaj Ustinow (Pacoly)

nagrody: nagrody NIKE (rosyjskie nagrody filmowe) - dla najlepszego reżysera, dla najlepszego filmu, za najlepszą scenografię, za najlepsze zdjęcia, za scenariusz, dla najlepszego aktora (Leonid Mozgowoj), dla najlepszej aktorki (Maria Kuzniecowa)
"Bohaterem Cielca jest wódz bolszewickiej rewolucji, Włodzimierz Ilicz Lenin. Cielec nie jest sensacyjną historią, obfitującą w zaskakujące zwroty akcji, dramatyczne wydarzenia i niezwykłych bohaterów. Przez większość filmu widzowie obserwują zmęczonego starca, któremu każdy ruch sprawia coraz większą trudność, a jego umysł coraz bardziej go zawodzi. Człowiek, który w brawurowy sposób zmienił bieg historii, leży umierający w wiejskiej daczy. Jednak mimo pogłębiającej się cielesnej i umysłowej ułomności, postać na ekranie wydaje się być bardziej realna niż jej historyczny pierwowzór zabalsamowany i wystawiony na pokaz w mauzoleum na Placu Czerwonym - filmowego Lenina nadal rozpala żądza władzy i żar walki. Otoczony przez żonę, siostrę, lekarza, służbę i ochroniarzy, tylko od czasu do czasu przyjmuje gości. Pewnego dnia w odwiedziny przychodzi przedstawiciel Biura Politycznego, który przynosi w prezencie drewnianą laskę. Co to za dziwny człowiek? kto to jest? - zastanawia się Lenin. W filmie nie pada konkretna odpowiedź, ale jest jasne, że następca jest już gotowy, by przejąć władzę. W tle słychać pełne niepokoju szepty krewnych, lekarza i służby, niepewnych swojego losu.

"Personifikacja władzy zawsze jest źródłem najgorszego - szczególnie w Rosji, gdzie, jak w żadnym innym kraju, życie w tak wielkim stopniu zależy od władzy" - mówi Aleksander Sokurow. W Cielcu po raz kolejny stawia pytanie, dlaczego władza deprawuje człowieka, który po nią sięga. Jak zawsze Sokurow - określany przez niektórych mianem "nowego Tarkowskiego" -z pieczołowitością zadbał o stronę wizualną. Każde ujęcie, każdy kadr ma swoją wyjątkową kompozycję, cały film spowija dziwne, bladozielone światło, którego klimat przywołuje malarstwo Rembrandta czy Velazqueza." [ Festival International du Film de Cannes 2001 ]