ekstradycja II

"Ekstradycja 2" w dużej mierze kontynuuje wątki z pierwszej części cyklu. Są wszakże i zmiany. Akcja uległa spowolnieniu kosztem licznych aluzji do polskiej współczesności. Pojawiło się więcej postaci, w tym kobiet, które tym razem nie stanowią tylko urodziwego tła dla poczyniań Ola Halskiego. Szczególnie dużo miejsca zajmują wątki Sabiny i Nadieżdy - bezwzględnej zbrodniarki granej bardzo dobrze przez Marię Pakulnis. Nieźle obrywa się też politykom i innym "możnym tego świata". Ich środowisko zostało sportretowane jako targowisko próżności, zaludnione przez odrażające indywidua, dla władzy i pieniędzy gotowe na każdą podłość. Marek Kondrat śmielej kreuje Halskiego jako człowieka w sile wieku, zmęczonego i sponiewieranego przez los. Musi zmagać się nie tylko z mafią rosyjską, ale i łotewską; nie tylko z dziennikarzami i zwierzchnikami, lecz także z najbliższymi i własnym sumieniem. W "Ekstradycji 2" nie brakuje efektownych strzelanin, pościgów, efektów specjalnych. Jednak stylistycznie różni się ona nieco od klasycznie sensacyjnej poprzedniczki. Bardziej przypomina tzw. czarne kryminały z ich pesymistycznym obrazem rzeczywistości, przeżartej nieopanowanym pragnieniem zysku, korupcją, obłudą, cynizmem i niesprawiedliwością. Takim jak Olgierd - mimo że nie należy on do świętych - trudno odnaleźć się w podobnym świecie. Ścigając bandytów i tropiąc afery, sięgające szczytów władzy, musi jednocześnie ochronić w sobie to, co czyste - miłość do córki, przyjaźń z Sawką, wierność wobec własnego kodeksu etycznego.

Nie ma plików w tym folderze