Dalrymple William - Dziewięć żywotów.7z

Młody mężczyzna, przywieziony przed kilku dniami w ciężkim stanie do szpitala, zaczyna pomału odzyskiwać przytomność. Czy rzeczywiście jednak przebywa w szpitalu dopiero kilka dni? Tak sądzi on sam, ale lekarze twierdzą, że jest tu już od trzech tygodni, twierdzą też, że doznał wypadku - wpadł pod samochód - podczas gdy pacjent, doktor Amberg, wie, że odniósł rany i obrażenia w zupełnie innych okolicznościach...

Pomimo upływu lat Nicole nie potrafi zapomnieć o swym burzliwym romansie z Charlesem Deveraux - charyzmatycznym angielskim arystokratą, który nieoczekiwanie przerwał ich związek w sposób brutalny i bezwzględny. Wspomnienia o zawodzie miłosnym odżywają, gdy Nicole stopniowo odkrywa nowe fakty z życia byłego ukochanego. Pragnąc za wszelką cenę poznać jego prawdziwe oblicze, drąży przeszłość, bo tylko dzięki temu zdoła otworzyć serce na nowe uczucie.

Nic na świecie nie mogło stanowić smutniejszego widoku od tego ogromnego cmentarza. Morze grzebie zatopione okręty, ziemia - ludzi. Lecz na tym cmentarzu umarli leżeli nadzy, oświetlani palącymi promieniami słońca. Trzba było ostrożnie stawiać każdy krok. Na pół zgniłe deski uginały się pod nogami. Podróżnicy mogli w każdej chwili zapaść się i znaleźć w ładowni. Przewidując to zabrali ze sobą sznury, by w razie potrzeby pomóc sobie nawzajem. Balustrady łamały się. Strzępy żagli po dotknięciu rozsypywały się w proch. Wszystko dookoła było pokryte grubą warstwą pyłu, rozkładu i zielenią zgnilizny... Na wielu pokładach walały się szkielety błyszczące w słońcu białymi koścmi lub ciemniejące resztkami skóry i strzępami odzieży. Z pozycji szkieletów, porąbanych czaszek można było wywnioskować, że ludzie, którz stracili zmysły w obliczu śmierci, kłócili się, buntowali, bezsesownie i okrutnie mordowali się nawzajem, biorąc na kimś pomstę za swe cierpienia i zmarnowane życie. Każdy statek był światkiem wielkiej tragedii, która rozegrała śię na nim przed piędziesięciu, stu lub dwustu laty.

Tutaj małżeństwo to więzienie o zaostrzonym rygorze, a dom to teatr absurdu, wrzasku i kotletów schabowych. Mocna proza – jak uderzenie pięścią. Kolejny – po sztuce Zapolskiej i powieści Kuczoka – sugestywny portret polskiej rodziny: nie patologicznej, nie kołtuńskiej, ale nadal strasznej, zakłamanej i zimnej. Czy to wina okropnej matki (wiecznie nękającej niekochanego męża), że syn Maciek nie ułożył sobie życia, a córka Wanda studiowała psychologię po to, by się dowiedzieć, dlaczego tak jej było źle w życiu? Dlaczego ta rodzina trwa, dlaczego się nie rozpada? Debiutantka napisała odważną powieść z nerwem, przejęciem i literackim talentem. Narodziła się pisarka – Leszek Bugajski, „Newsweek”.

Książka Johna Hardinga to powieść z "gęsią skórką". Czytelnik zostaje wciągnięty w skomplikowaną, pełną niedomówień grę. Narratorka historii, dwunastoletnia Florence, posługuje się własnym, wymyślonym językiem, który doskonale pobrzmiewa w ciszy ciemnych korytarzy, potęgując wrażenie zbliżającego się dramatu. Kiedy sądzisz, że dziewczynka postradała zmysły, autor ujawnia fakty, które przeczą temu podejrzeniu. Nawet po przeczytaniu zakończenia pozostają wątpliwości...