Przygody człowieka myślącego.mp3

TERRORYZM - słowo, które coraz częściej pojawia się na pierwszych stronach gazet. Terroryści walczą z demokratycznym porządkiem świata, a w imię swoich idei porywają niewinnych ludzi.

Czy wobec narastającego zagrożenia terroryzmem jesteśmy bezbronni?

Opisujemy spektakularne, zazwyczaj skuteczne, akcje oddziałów specjalnych, które uwalniają zakładników z porwanych samolotów, autobusów, a nawet pociągów. Zdobywają zajęte przez terrorystów ambasady, teatry, szkoły...

Udane akcje oddziałów specjalnych w walce z porywaczami dowodzą, że nie jesteśmy do końca bezbronni.

20 września 1519 roku z portu hiszpańskiego Sanlucar de Barrameda w śmiały rejs dookoła świata wyruszyło pięć statków. Były to flagowy "Trinidad", na którym płynął dowódca wyprawy, admirał Ferdynand Magellan oraz "San Antonio", "Santiago", "Concepcion" i "Victoria".

7 kwietnia 1521 roku statki Magellana kotwiczą koło bogatej wyspy Cebu, której król zgadza się przyjąć chrześcijaństwo. Tym samym Magellan – żeglarz i odkrywca – zamienia się w kolonizatora i misjonarza.

Uniesiony ambicją wdaje się w zatargi między królami poszczególnych wysp archipelagu i wyrusza na tragiczną wyprawę na wyspę Matan. Od strzał i dzid nagich wojowników ginie pogromca największego z Oceanów – Pacyfiku.

Całą sławę i wszelkie honory zbiera Sebastian del Cano, który samotnym rejsem na "Victorii" z wynędzniałą 18-osobową załogą pokonuje przestrzeń dzielącą Moluki od Hiszpanii.

Przywiózł nie tylko ładunek o olbrzymiej wartości, lecz także wiadomość, że wszystkie istniejące lądy na świecie oblewa dookoła jeden olbrzymi ocean.

Krótko przed atakami terrorystycznymi 11 września 2001 roku Saddam Husajn ogłosił najwyższy stan gotowości bojowej dla swoich wojsk. W ten sposób zdradził się, że co najmniej wiedział o planowanych zamachach. Był to początek końca wszechwładnego dyktatora. A jakie było całe życie?

Saddam Husajn pochodził z małej biednej wioski nad rzeką Tygrys, położonej na przedmieściach obecnego miasta Tikrit. Najprawdopodobniej był synem wiejskiej prostytutki. Surowe wychowanie, najpierw przez wuja faszystę, a później przez bezwzględnego ojczyma, miało niebagatelny wpływ na jego dalsze losy.

Wstrząsająca biografia, odkrywająca także kulisy prywatnego życia Saddama Husajna.

Zapis wielogodzinnych rozmów przeprowadzonych w 2007 r. przez Michała Komara, zaprzyjaźnionego z Autorem od lat młodzieńczych.

Tom pierwszy obejmuje lata 1956-1992 - opis domu rodzinnego, lat nauki, pracy, małżeństwa, narodzin i dorastania dzieci.

Meller urodzony we Francji, wrócił do Polski jako mały chłopiec; lata licealne spędził w Genewie i na warszawskiej Pradze, a okres studiów - w Krakowie i Warszawie.

To także niezwykły obraz losów polskich inteligentów z pokolenia Marca '68 roku. Niektórzy z nich, napiętnowani w czarnosecinnej kampanii propagandowej, zdecydowali się na emigrację; inni - jak Stefan Meller - postanowili zostać w kraju, płacąc za to cenę sześcioletniego przymusowego bezrobocia.

Autor dopiero po doktoracie otrzymał możliwość etatowej pracy, najpierw w filii UW w Białymstoku, a potem również w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Nie jest to jednak w najmniejszym stopniu książka martyrologiczna; jej bohaterowie, szarpani przez komunistyczną władzę, starali się żyć w miarę normalnie, a nawet zdobywali stopnie naukowe.

Większość z nich potrafiła wyjść zwycięsko z wieloletniego konfliktu z polityczną rzeczywistością. Zakładali rodziny, nawiązywali przyjaźnie, bawili się, tworzyli barwną społeczność, w której inteligencja i pomysłowość miały wysokie notowania...

Jest to więc również opowieść o ludziach, którzy wykazali się niezwykłą dzielnością w niełatwych czasach.

Myślę, że większość ludzi żyje w jakiejś fikcji. "Twarda" rzeczywistość byłaby nie do zniesienia. Żyją w świecie seriali, telenowel, w świecie katalogów mody, a rzeczywistość trzeba "odbębnić", czyli zarobić, posprzątać i już - nos w fikcję! Za komuny wystarczało samo wyobrażanie sobie. Dziś kupuje się erzace marzeń, matryce - to, co nazywam "fototapetą". (Autor)

Proza soczysta, zabawna i rozbawiona sobą. Gombrowicz, przezierający spod powierzchni, nie krępuje jej, jak często bywa, lecz na odwrót - popędza wyobraźnię i język ku osiągnięciu jakichś całkiem osobnych, "witkowskich" efektów. (Piotr Śliwiński)