Astor Piazzola

Astor Piazzolla (ur. 11 marca 1921 r. w Mar del Plata w Argentynie, zm. 4 lipca 1992 r. w Buenos Aires) – kompozytor tanga argentyńskiego, wirtuoz bandoneonu, tanguero. Astor Piazzolla był jedynym dzieckiem Vincentego Piazzolli i Asunty Mainetti, emigrantów, którzy przyjechali do Argentyny z miejscowości Trani we Włoszech. W 1925 r. rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie mieszkali do 1936 r. W 1929 r. Piazzolla dostał od ojca pierwszy bandoneon, a cztery lata później podjął naukę u Beli Wildy, wybitnego węgierskiego pianisty, ucznia Siergieja Rachmaninowa. Piazzolla powiedział o nim później: dzięki niemu pokochałem Bacha. W 1934 r. zagrał w filmie El Día Que Me Quieras razem z Carlosem Gardelem, królem klasycznego tanga. Po powrocie do Argentyny, w roku 1939, zaczął grać w zespole Aníbala Troilo - najsłynniejszej wówczas orkiestry grającej tango. Po śmierci Tróili Piazzolla zaczął karierę solową. W 1954 r. otrzymał stypendium, dzięki któremu wyjechał do Paryża, by kształcić się u Nadii Boulanger. To ona nauczyła Piazzollę czerpać z ojczystej muzyki i skierowała jego uwagę na tango. Międzynarodową sławę zdobył Piazzolla na początku lat 80., gdy tworzył z Quinteto Tango Nuevo, założonym w 1976 r. Koncertował z tą grupą do 1989 r., a potem skoncentrował się na koncertach na bandoneon solo z orkiestrą. Piazzola osiągnął sukcesy muzyczne w Stanach Zjednoczonych w latach 80. W 1990 roku jego kariera została przerwana przez udar mózgu. Zmarł dwa lata później w Buenos Aires. Oryginalny styl stworzony przez Piazzollę znany jest pod nazwą „neuvo tango”. Nie jest to tango przeznaczone do tańczenia, lecz kunsztownie stylizowana muzyka do słuchania (podobnie jak wczesniej tango Igora Strawińskiego). Charakterystyczne jest dla niego nawiązanie do baroku: do formy passacaglii, do barokowego kontrapunktu w sposób nasuwający skojarzenie z fugą. Rytm tanga bywa wyraźny, ale równocześnie ulega wyraźnym zakłóceniom. Harmonia również odbiega od tradycji, dzięki chromatyce, a nawet dysonującej chromatyce. Częste są nawiązania do jazzu. Stosowane są również niekonwencjonalne sposoby gry (jak w sonoryzmie), charakterystyczne dla brzmienia są glissanda. Wyraźnie zachowana jest natomiast charakterystyczna dla tanga atmosfera pewnej melancholii. "Neuvo tango" stanowiło tak daleko posunięte przetworzenie tanga tradycyjnego, że wielu argentyńczyków do tego stopnia nie mogło się pogodzić z takim sposobem potraktowania ich narodowego tańca, że kompozytor spotykał się nawet z przejawami agresji

Balada Para Un Loco (1994)	Bandoneon Sinfonico (1990)	Concierto de Nacar (1983)
Luna (1992)

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder