Rembrandt

BIOGRAFIA:
REMBRANDT - właściwie Rembrandt Harmenszoon van Rijn (1606–69), holenderski malarz, rysownik i grafik; uczeń I. van Swanenburgha w Lejdzie i P. Lastmana w Amsterdamie. W 1625–31 prowadził wspólny warsztat z J. Lievensem w Lejdzie, specjalizując się w malowaniu obrazów rel. i mitol. oraz portretów; na przeł. 1631 i 1632 przeniósł się do Amsterdamu, gdzie zyskał wielką renomę jako portrecista, osiągając status najwybitniejszego malarza hol. tego okresu. Pod koniec życia Rembrandt doświadczył dramatów rodzinnych: 1663 zmarła Hendrickje, 1668 - Tytus; sam podupadł na zdrowiu, pozostał jednak czynny zawodowo do samej śmierci. Najwcześniejsze prace Rembrandta (1625–28) wykazują wpływ stylu Lastmana (Ukamienowanie św. Stefana, Balaam i oślica, Koncert, Tobiasz i Anna, Dawid z głową Goliata przed Saulem). Wiele obrazów Rembrandta z 1627–31 jest wynikiem rywalizacji z ujęciami Lievensa (Samson i Dalila, Wskrzeszenie Łazarza i in.). W okresie lejdejskim powstały pierwsze autoportrety (Autoportret z zacienioną twarzą i in.), otwierające długi cykl kontynuowany przez Rembrandta do końca życia. Po przeniesieniu się do Amsterdamu Rembrandt zasłynął z portretów; oddawał w nich żywość rysów i charakterów postaci i z wirtuozerią ukazywał szczegóły stroju. Wielkim sukcesem stała się Lekcja anatomii doktora Tulpa (1632), w której przełamał tradycję schematycznego zestawienia wizerunków obok siebie - na rzecz przedstawienia postaci w akcji; także do innych portretów wprowadził ruch i akcję (Portret kaznodziei Cornelisa Anslo 1641). W obrazach bibl. i mitol. z 1633–42 wzmógł barok. dynamizm kompozycji i światłocienia (Ofiara Abrahama, Danae, Uczta Baltazara, cykl Pasja Chrystusa, Oślepienie Samsona). Podobna dynamiczność kompozycji i dramatyzm nastroju cechuje pejzaże z 1638–40 (Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem 1638). Kulminacją artyst. poszukiwań Rembrandta z tego okresu jest Wymarsz strzelców (Portret kompanii kapitana F. Banninga Cocqa, tzw. Straż nocna 1642). W 1642–50 Rembrandt stłumił dynamikę, skłaniając się ku intymnemu nastrojowi i bardziej wyważonej kompozycji; wykorzystywał walory światła i barw (Św. Rodzina, Wieczerza w Emmaus). W 1650–60 posługiwał się coraz bardziej swobodną techniką mal.: kładł farbę grubo, zamaszyście, chropawymi plamami, rezygnując z precyzowania detali (Portret Jana Sixa, Betsabe, Hendrickje w kąpieli, Józef i żona Putyfara, Jakub błogosławiący synów Józefa, portrety Tytusa). W późnych obrazach z 1660–69 Rembrandt doprowadził tę technikę do wirtuozerskiej swobody i ekspresji, stosując szorstkie, brutalne plamy barwne, jarzące się światłem (Mojżesz z tablicami przykazań, Sprzysiężenie Claudiusa Civilisa, Homer, Izaak i Rebeka — tzw. Żydowska narzeczona, Powrót syna marnotrawnego, autoportrety).

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder