Ulicka Ludmila - Medea i jej dzieci.pdf

Akcja tej wzruszającej powieści toczy się głównie na Krymie wśród dzikiej pięknej przyrody w domu Medei Mendez, przedstawicielki starej greckiej rodziny Sinopli. Z wielkiej rodziny zamieszkującej od dawna malowniczą krymską ziemię tylko ona tu została – bezdzietna, zamknięta w sobie, dumna i niezależna kobieta o bardzo silnej osobowości – innych los rzucił w różne strony radzieckiego imperium: do Wilna, Moskwy, Taszkentu, Tbilisi. Ale co roku właśnie tu, od wiosny do jesieni, spotykają się jej liczni krewni – dzieci i wnuki jej rodzeństwa. Ich sprawy splatają się z jej własną zawikłaną ścieżką życia. Właściwa akcja toczy się bowiem w 1976 roku, ale we wspomnieniach Medei ożywa też przeszłość: beztroskie dzieciństwo, lata szkolne i długoletnia przyjaźń z Leną, a także wszystkie historyczne wydarzenia: rewolucja, przesiedlenia, dwie wojny, lata stalinowskie, które odcisnęły się tragicznym piętnem na ich rodzinie i całej krymskiej ziemi.
Staroświecki i romantyczny świat Medei kontrastuje z bardziej nowoczesnym i chaotycznym światem jej młodych krewnych, a szczególnie z ich seksualną swobodą. Medea obserwuje ich, lecz do niczego się nie wtrąca, kocha i akceptuje takich, jakimi są. Ten łagodny i spokojny obraz rodzinnych perypetii, odpowiadający rzeczywistości radzieckiej z drugiej połowy lat siedemdziesiątych, burzy samobójcza śmierć Maszy – wrażliwej poetki, szczęśliwej matki i żony, uwikłanej w namiętny romans z radzieckim macho. Od pierwszych stron książki zanurzamy się w nastrojowy i surowy krymski krajobraz, w którym widać kolory, słychać dźwięki i czuć zapachy. Piękna proza, w duchu Czechowa, przedstawiająca codzienność, w której nie ma jednak miejsca na nudę, która pulsuje życiem i wciąż zaskakuje niespodziankami. “W błogiej wizji świata lat siedemdziesiątych, gdy miłość i czas zbiera swoje żniwo, Medea rozumie i akceptuje wszystko, bardziej niż sama Matka Natura”.