Ian Fleming - Doktor No.pdf

Nikos Kazantzakis - Biedaczyna z Asyżu

"Biedaczyna z Asyżu" to zbeletryzowana biografia św. Franciszka, której narratorem jest brat Leon, towarzysz drogi życia tego niewątpliwie najpopularniejszego świętego. Historia ta pierwotnie spisana była na skórach zwierząt, strzępkach papieru i kawałkach kory. Codziennie przy świetle lampy brat Leon w wielkim trudzie i z obawą notował wszystkie słowa i czyny Franciszka. Wierzył, że nawet jedno słowo Biedaczyny z Asyżu może zbawić czyjąś duszę i jeśli nie zostanie wiernie zapisane i przekazane, ktoś może z jego winy zostać potępiony.

Mikael Niemi - Muzyka pop z Vittuli

Książka opowiada o chłopcu Matti i jego małomównym koledze Niila, którzy wzrastają w szwedzko-fińskim miasteczku Pajala, w dzielnicy Vitula, w latach 60. Wtedy to nowoczesność wkracza na zabitą dechami prowincję, a świat przyjazny, pełen ciepła i uczuć, miesza się z brutalną, pijacką rzeczywistością, smutną i groźną. Powieść ukazuje świat widziany oczami pięcioletniego dziecka, później dorastającego chłopca, ale opowiada o nim z perspektywy człowieka dorosłego (co jakiś czas przewija się współczesny plan czasowy, w którym dowiadujemy się, że bohater pracuje jako nauczyciel na przedmieściach Sztokholmu). Książka Niemiego zrobiła w Szwecji prawdziwą furorę - jej nakład osiągnął ponad 500 000 egzemplarzy - i stała się ogromnym wydarzeniem kulturalnym. Od pewnego czasu miasteczko Pajala przeżywa najazd turystów, którzy przyjeżdżają, aby zobaczyć miejsca opisane w powieści.

Albert Camus - Wygnanie i królestwo

Albert Camus w Wygnaniu i królestwie – zbiorze sześciu opowiadań powstałych w 1957 roku – dotyka problemu kondycji ludzkiej widzianej z perspektywy samotności psychicznej, społecznej i egzystencjalnej. W kilku spośród nich autor wyrusza w podróż wiążącą się z odkrywaniem egzotyki miejsc, jak i niezwykłych krain ludzkich myśli i wierzeń. Bohaterowie opowiadań obdarzeni są szczególnym darem budzenia się i klarowania samoświadomości. Jak pisze w swoich esejach Thomas Merton – żarliwy interpretator i admirator twórczości Camusa – Człowiek sam, jak Syzyf, musi podjąć swoje absurdalne zadanie – swój głaz, lub jeśli ktoś woli, swój Krzyż. W kontekście współczesności biały Europejczyk, Mulat z Południowej Afryki i czarny Afrykanin muszą razem toczyć kamień Syzyfa, mimo iż ich trud wydaje się daremny. Format: PDF + RTF + DJVU

Herta Müller - Huśtawka oddechu

Anioł głodu rozhuśtuje oddech. "Huśtawka oddechu" jest delirium, ratunek przynoszą jedynie słowa, które zdają się budować jakiś porządek. Głód, zimno, strach, fenomen pamięci i język są bohaterami tej powieści. Herta Müller ponownie przygląda się panom strachu, krok po kroku podąża za ofiarami, po raz kolejny dokonuje "upiornej przeprowadzki rzeczywistości" w słowa. Powstał tekst "kaligrafujący cierpienie, ale nie upiększający bólu". "Huśtawka oddechu" jest fikcyjną autobiografią Niemca z Rumunii, Leopolda Auberga, zesłanego w wieku lat siedemnastu na roboty przymusowe do Związku Radzieckiego. W roku 1945 około 80 000 rumuńskich Niemców trafiło do obozów pracy między Dniepropietrowskiem a Donieckiem. Wśród deportowanych była matka Herty Müller. Jej przemilczana historia stała się pierwszym impulsem do napisania tej książki. Od matki Müller dowiedziała się niewiele. "Zimno jest gorsze niż głód", "Wiatr jest zimniejszy od śniegu" - wyrwane z kontekstu zdania zastępowały opowiadanie o obozie. Müller zapragnęła zrozumieć, co się za nimi kryje. Umożliwił jej to pisarz i poeta Oskar Pastior, którego surrealistyczne wiersze jeszcze w Rumunii dawały jej oparcie, który też był jednym z deportowanych. Jego niesamowita pamięć szczegółu stworzyła tę książkę. On opowiadał, ona zapisywała, potem razem konstruowali historię - zmyślenie stało się motorem ich pracy, ponieważ jak mówi Herta Müller, trzeba się oddalić od rzeczywistości, żeby ją "uchwycić". Rzeczywistość głodu można oddać jedynie surrealistycznym językiem, gdyż postrzeganie w rauszu, w jaki wprawia chroniczny głód, różni się od tego z pełnym żołądkiem. Była z Pastiorem na Ukrainie, wpatrywała się w tamten świat tak długo, aż po zamknięciu oczu zobaczyła drogę z obozu na pole kartofli. W roku 2006 Pastior umarł. Po rocznej przerwie Müller zdecydowała się napisać książkę sama. Była mu to winna.