Siberian Husky

Husky syberyjski – jedna z ras psów, należąca do grupy – szpiców i psów w typie pierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych.

Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.

Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160-180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie syberian husky[potrzebne źródło].

Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.

Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.

Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.

Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.
Budowa.
- Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
- Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
- Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.
- Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
- Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
- Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
- Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
- Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
- Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
- Kościec: mocny, ale nie ciężki.
- Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
- Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.


Siberian husky to przede wszystkim pies pracujący, dlatego chcąc stać się jego właścicielem należy pamiętać o jego korzeniach. Rasa powstała w surowym klimacie Syberii i została przystosowana do ciężkiej pracy z trudnych warunkach. Ówczesne husky ciągnęły sanie z ładunkiem lub przesyłkami kurierskimi przez wiele mil śnieżnych bezdroży. Taki tryb życia zmusił je do rozwinięcia konkretnych cech, które posiadają do dzisiaj. Są bardzo zwinne i szybkie, potrzebują dużo ruchu, dzięki czemu uwolnią nagromadzoną energię. Nie męczą się zbyt szybko i momentalnie regenerują siły po długim wysiłku.

Husky to również pies stadny, od zawsze żyjący wśród swoich pobratymców. Jeśli nie możemy sobie pozwolić na trzymanie kilku psów tej rasy (wśród "swoich" czuje się najlepiej) należy zorganizować mu towarzystwo innego psa lub swoje. Husky żyjące w sforze czasami wyją, poza tym nie są hałaśliwe. Szczekają czasem, ale większość psów tej rasy nie odzywa się prawie wcale. Husky nie nadaje się dla osób, które nie mają czasu lub, których nie ma całymi dniami w domu. Ten pies musi mieć towarzystwo, inaczej będzie się nudził, a co za tym idzie, będzie niszczył przedmioty, by zyskać uwagę domowników. Pozostawiony sam w ogrodzie, z pewnością wprowadzi tam swoje porządki. Takie zachowanie nie spodoba się właścicielowi, dlatego zanim kupisz husky, przemyśl, czy będziesz miał dla niego czas i czy zapewnisz mu odpowiednie warunki.

Charakter husky jest niewątpliwie jego charakterystyczną cechą, poza wyglądem oczywiście. Jest to pies bardzo samodzielny, a co za tym idzie czasem zbyt sprytny. Można określić, że husky ma charakter kota. Chodzi swoimi drogami i ma swój rozum, z którego często korzysta. Nie jest podatny na monotonne szkolenie, ponieważ szybko się nudzi często powtarzanymi komendami. Pozna je doskonale w krótkim czasie i będzie je wykonywał, jeśli tylko uzna, że warto, czyli, że coś w zamian dostanie. Husky nigdy nie będzie ślepo wykonywał zadań, jest to wbrew jego dzikiej naturze. Poważnym problemem jest zew myśliwego, który odezwie się w każdym psie, który poczuje dziką zwierzynę. Pogna on w las i może długo nie wrócić. Drogę do domu znajdzie zawsze, ale nie wiadomo, co go może spotkać w międzyczasie (wnyki rozstawione przez kłusowników, ruchliwa szosa). Wiedziony instynktem łowieckim nie zawróci na wołanie pana, dlatego na spacery husky powinien chodzić zawsze na smyczy lub długiej lince, dla jego bezpieczeństwa. Małych zwierząt, takich jak: koty, króliki, gryzonie i drób nie akceptują. Traktują je jako zdobycz i nawet jeśli wychowają się od małego z kotem i będą go lubiły, na każdego innego kota będą polować, jeśli będą miały taką miały możliwość! Husky nadaje sie do bloku. Ale tylko w sytuacji, kiedy w mieszkaniu cały czas ktoś przebywa (jedna osoba niepracująca). Husky musi się wybiegać a właściciel musi zdać sobie sprawę z potrzeb psa i wychodzić z nim codziennie na wycieczkę rowerową, czy do parku. Natomiast ktos, kto ma psa na podwórku, czy w kojcu często uważa, że pies wybiega sie na działce. A to jest błąd, bo na działce pies nie biega, tylko siedzi, chodzi i czasem sie pobawi, a to zdecydowanie za mało!

Husky urzeka swoim wyglądem. Charakterystyczne czaprakowe umaszczenie może przybierać rozmaite barwy: od czarnego, przez wilczaste, po jasno srebrne. Podobne odcienie są u psów brązowych - od ciemno czekoladowego, przez rude po złote, prawie płowe. Bywają też husky łaciate (pinto) i całkiem białe. Ciekawostką jest kolor oczu, które mogą być błękitne, miodowe, orzechowe, ciemno brązowe, a także różnobarwne.

Husky cieszą się z natury dobrym zdrowiem. Jednak mogą być dotknięte wrodzonymi wadami oczu (katarakta i PRA) oraz padaczką. Miewają też problemy skórne związane z brakiem cynku w organizmie.

Postępująca moda na husky spowodowała powstanie ogromnej ilości hodowli i pseudohodowli, które "produkują" szczenięta bez zwracania uwagi na ich zdrowie i potrzeby. Często psy z takich źródeł trafiają do ludzi, którzy nie mają pojęcia o rasie i jej przeznaczeniu. Każdy przyszły właściciel husky musi być pewien, że jest w stanie zapewnić psu tej rasy odpowiednie warunki i nie kupuje go wyłącznie ze względu na modę. Ważne jest by kupować szczenię z pewnego źródła, u odpowiedzialnego hodowcy!

Utrzymanie
Psy te z reguły chorują bardzo rzadko. Ich naturalna odporność na wszelkiego rodzaju choroby jest ogromna. Jednak zwierzę to musi dużo biegać. Jeśli ma mało ruchu może chorować na dysplazję stawów. Trzeba dbać o to by miały możliwość wybiegania się. Psy te maja skłonność do chorowania na nadczynność tarczycy i trzustki. Jest bardzo przyjaznym zwierzęciem i nie wymaga specjalnego traktowania. Łatwo poddaje się tresurze, jednak trzeba pozostawić im odrobinę swobody. Nie są agresywne, więc łatwo nawiązują kontakt z otoczeniem i zjednują sobie przyjaciół wśród domowników.

Dane ogólne
Długość życia: 10-14 lat
Pies wzrost: 53-60 cm
Pies masa: 20-27 kg
Suka wzrost: 51-56 cm
Suka masa: 16-22 kg

Strony www (będę dodawał)

Zdjęcia, fotki

Nie ma plików w tym folderze