Encyklopedia II wojny światowej - Inwazja, której nie było cz.1.avi

ciuciemka1 / ENCYKLOPEDIA II WOJNY ŚWIATOWEJ - BOGUSŁAW WOŁOSZAŃSKI / Encyklopedia II wojny światowej - Inwazja, której nie było cz.1.avi

Download: Encyklopedia II wojny światowej - Inwazja, której nie było cz.1.avi

Pobierz plik

227,36 MB

Czas trwania: 25 min 11 s

Operacja Overlord – kryptonim alianckiej inwazji we Francji, trwającej od 6 czerwca do końca sierpnia 1944 roku, która stanowiła początkową fazę działań wojennych na froncie zachodnim (1944-1945) podczas II wojny światowej.
Rozpoczęła się lądowaniem w Normandii, będącym największą operacją morsko-desantową w dziejach świata, której celem było przełamanie Wału Atlantyckiego. Po zdobyciu i skonsolidowaniu przyczółków przez aliantów oraz przesunięciu przez Niemców w rejon inwazji posiłków nastąpił okres względnej równowagi sił i stabilizacji frontu, podczas którego główny punkt ciężkości stanowiły walki o Caen. Nowy etap działań zapoczątkowała przeprowadzona pod koniec lipca Operacja Cobra, gdy Amerykanie przełamali front i wyszli na tyły niemieckich armiii w Normandii. Kulminacyjny moment kampanii stanowiła sierpniowa bitwa pod Falaise, podczas której znaczna część wojsk hitlerowskich została okrążona i rozbita, co umożliwiło aliantom wyjście na linię Sekwany i wyzwolenie Paryża.
Często termin Operacja Overlord jest błędnie utożsamiany z samym tylko lądowaniem wojsk sprzymierzonych na plażach Normandii w dniu 6 czerwca (D-Day). W rzeczywistości obejmowała ona blisko trzymiesięczne działania wojenne toczone na obszarze północno-wschodniej Francji do końca sierpnia 1944 roku.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

ciuciemka1

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Encyklopedia II wojny światowej - Pętla.avi

Błędy popełnione przez Adolfa H. i jego współpracowników ...

Błędy popełnione przez Adolfa H. i jego współpracowników, można podzielić na te o znaczeniu taktycznym i na te o znaczeniu strategicznym. Ale w sumie, tak czy inaczej, były nikłe szanse na wygranie wojny od samego początku jej wywołania, głównie z tego powodu, że, jak mówi przysłowie, "im dalej w las, tym więcej drzew". Podstawowym problemem przed jakim Hitler stawał od początku, było istnienie dwóch wielkich państw, które swoimi zasobami (Rosja - ludzkimi, USA - gospodarczymi) biły Niemcy i ich sojuszników na głowę. O ile mozna sobie wyobrazić podpisanie pokoju z Rosją (to nie ta sama Rosja, rozbita wewnętrznie, co w I WŚ), choć polityka prowadzona względem ludności Rosyjskiej skazywała Niemców na rosnący opór, o tyle Stany Zjednoczone, od czasu I WŚ, mimo pewnej zachowawczosci, znały już swoje miejsce "strażnika" światowego ładu i czekały tylko na moment, w kórym mogły to udowodnić. W momencie, gdy decydowały sie losy wojny w Europie (lata 1942 i 1943) Amerykanie byli juz na prostej drodze do pozyskania broni jądrowej. Nawet więc, gdyby nie przystapili wcześniej do wojny, i gdyby wszystkie państwa europejskie wczesniej uległy Niemcom, Amerykanie świadomi znaczenia broni o charakterze strategicznym, mieli i tak wielkie możliwości do zatrzymania Niemiec. Wojna od początku była więc przegrana, bo od początku było wiadomo, że prędzej czy później USA wejdą do niej jako przeciwnik Niemiec. Elementy taktyczne przesądziły na pewno o czasie trwania II WŚ i tu decydujące znaczenie miały zarówno błedne decyzje podejmowane przez Niemców w konkretnych dziedzinach produkcji zbrojeniowej, błędy w rozpoznawaniu ważności celów militarnych, oraz błędy w polityce zagranicznej (np. brak powiązania działań Japonii z działaniami niemieckimi). Jak sie pózniej okazało największe znaczenie miało jednak zmuszenie (świadome lub nie) do emigracji do USA tych naukowców żydowskiego pochodzenia, którzy wolnemu światu dali bombę atomową.

Encyklopedia II wojny światowej - Droga przez piekło cz.1.avi

Lend-lease był ważnym czynnikiem w zwycięstwie aliantów ...

Lend-lease był ważnym czynnikiem w zwycięstwie aliantów w drugiej wojnie światowej, zwłaszcza w pierwszym okresie, gdy Stany Zjednoczone nie były jeszcze bezpośrednio zaangażowane w działania zbrojne. Chociaż atak na Pearl Harbor wciągnął USA do wojny, rekrutacja, wyszkolenie i wyekwipowanie sił amerykańskich nie mogło się odbyć z dnia na dzień - przez cały 1942 i część 1943 główny ciężar walki spoczywał na pozostałych państwach koalicji, głównie ZSRR. W skład dostaw wchodziły głównie: czołgi, artyleria, samoloty, ciężarówki, samochody terenowe, sprzęt desantowy. Dostawy te z początku małe (w 1940: 600 000 karabinów, 800 dział i moździerzy dla Brytyjczyków), z biegiem czasu były coraz większe. Większość dostaw w ramach Lend-Lease Act otrzymała Wielka Brytania (3/5 dostaw), ZSRR (1/5 dostaw), pozostałą 1/5 przyznano innym krajom walczącym z hitlerowskimi Niemcami. Konwój PQ-17 wypłynął pod koniec czerwca 1942 i poniósł najcięższe straty z wszystkich konwojów kierowanych w ramach pomocy wojskowej Lend-Lease do portów północnej Rosji: Murmańska i Archangielska. Tylko 11 z 36 statków handlowych dopłynęło do celu. W 1942 r. na północnych trasach konwojów straty od niemieckiego lotnictwa i U-Bootów ciągle wzrastały. W maju konwój PQ-16 stracił siedem statków. Następnym konwojem był PQ-17 – największy i o największej wartości konwój, jaki został sformowany podczas II wojny światowej. Wartość przewożonych towarów ocenia się na ponad 700 milionów ówczesnych dolarów. Niemcy, zachęceni sukcesem osiągniętym podczas zwalczania PQ-16, zwiększyli wysiłki w walce z kolejnymi konwojami. Działania przeciw konwojom do Archangielska i Murmańska zostały nazwane operacją Ruch Konia Szachowego (Unternehmen Rösselsprung). 27 czerwca 1942 36 statków handlowych wraz z eskortą wypłynęło z fiordu Hvalfjörður (Islandia) do Murmańska. Pierwsza grupa eskorty (EG1, bliska eskorta) pod dowództwem Jacka Broome'a składała się z 4 niszczycieli, 10 korwet lub uzbrojonych trałowców oraz dwóch jednostek przeciwlotniczych. W większej odległości bezpieczeństwo konwojowi zapewniała 1 Eskadra Krążowników (CS1) pod dowództwem kontradmirała Hamiltona, złożona z 4 krążowników i 4 niszczycieli. Dodatkową ochronę w odległości ok. 320 km stanowiły okręty Home Fleet: pancerniki HMS "Duke of York" i USS "Washington", dwa krążowniki, osiem niszczycieli i lotniskowiec HMS "Victorious". Droga konwoju biegła blisko Svalbardu, na północ od Wyspy Niedźwiedziej, przemierzając Morze Barentsa i wpływając na Morze Białe. Jeden ze statków zaraz po opuszczeniu portu uległ uszkodzeniu i był zmuszony zawrócić. Inny, SS "Exford", zawrócił po kolizji z górą lodową. Konwój został zauważony i śledzony przez niemiecki okręt podwodny U-456 zaraz po wyjściu na pełne morze. Od 2 lipca niemieckie lotnictwo Luftwaffe rozpoczęło wieczorne naloty. Pierwsze statki konwoju zatopione zostały 4 lipca: SS "Christopher Newport" trafiony i uszkodzony torpedą zrzuconą przez He-115 i ostatecznie dobity przez U-457[2] oraz SS "William Hooper" zatopiony torpedą zrzuconą przez He-115.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.6.avi

W następnych dniach trwały walki o poszerzenie przyczółk ...

W następnych dniach trwały walki o poszerzenie przyczółka. 7 czerwca 3. dywizja kanadyjska wdarła się na 10,5 kiloemtra w głąb lądu i zajęła Bayoux. Feldmarszałek Rommel wysłał przeciwko zgrupowaniu 21. dywizję pancerną, jednak przybyła ona zbyt późno, co potwierdziło tylko jego wcześniejszą teorię. W ciągu czterech dni Brytyjczycy i Kanadyjczycy utworzyli szeroki front, łącząc przyczółki. Po drugiej stronie 1. armia Stanów Zjednoczonych odniosła podobny sukces. VII Korpus bez trudu połączył się z 82. DPD. Na plaży "Omaha" sytuacja rozwinęła się mniej pomyślnie, ale i tam udało się opanować początkowy kryzys. 12 czerwca oba amerykańskie korpusy połączyły swe linie na wzgórzach pod Carentan - Niemcy utracili wybrzeże Normandii. Wehrmacht miał ogromne trudności ze ściągnięciem posiłków, ponieważ w powietrzu królowało wręcz lotnictwo aliantów. 8 czerwca Niemcy raportowali: "Od Paryża na zachód i południowy-zachód wszystkie szlaki kolejowe są rozbite". Przewaga na niebie Francji pozwalała również na atakowanie zgrupowań żołnierzy niemieckich i paraliżowanie ich pochodu na zachód. Jednocześnie z Wielkiej Brytanii przysyłano kolejne posiłki - w ciągu sześciu dni wyładowano aż 326 tys. ludzi i 54 tys. pojazów. Dotarło także 104 tys. ton zaopatrzenia. Ten ogromny wysiłek powiększa jeszcze fakt zbudowania dwóch sztucznych portów - "Mulbery A" (amerykański odcinek frontu) i "Mulbery B" (brytyjski odcinek frontu). I choć pierwszy z nich został wkrótce zniszczony przez szalejący na Kanale La Manche sztorm, jego stratę zrekompensowało dość szybkie zdobycie portu w Cherbourgu. Inny port, umiejscowiony w Le Havre, 13 czerwca stał się ofiarą ataku samolotów sprzymierzonych. Bomber Command raportowało: "Atak na Le Havre był wspaniały. Praktycznie zniszczyliśmy wszystkie tamtejsze morskie siły Niemców. Była to najważniejsza siła morska przeciwstawiająca się naszej inwazji i liczyła około 60 okrętów". A tych padało łupem aliantów coraz więcej.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.7.avi

Bitwa pod Falaise (Kocioł Falaise) – bitwa stoczona w dn ...

Bitwa pod Falaise (Kocioł Falaise) – bitwa stoczona w dniach 7-21 sierpnia 1944 w ramach Operacji Overlord. Doprowadziła do przełamania obrony niemieckiej w Normandii i wyjścia aliantów na linię Sekwany, a później Renu. Znaczącą w niej rolę odegrała polska 1 Dywizja Pancerna pod dowództwem generała Stanisława Maczka, wchodząca w skład II Korpusu Kanadyjskiego. 7 sierpnia polska dywizja została rozlokowana po wschodniej stronie drogi Caen-Falaise z zadaniem wzięcia udziału w ofensywie II Korpusu Kanadyjskiego, której celem było zdobycie wzgórz w okolicy miasta Falaise. Natarcie rozpoczęło się 8 sierpnia. Szybko utknęło jednak w miejscu, gdyż dobrze przygotowana niemiecka obrona spowodowała ciężkie straty wśród nacierających czołgów, szczególnie 2 Pułku Pancernego. Ataki zostały ponowione 9 i 10 sierpnia i mimo początkowych postępów, również i one nie zdołały przełamać linii obronnych Niemców. 11 sierpnia dowódca II Korpusu Kanadyjskiego ogłosił zakończenie operacji. W międzyczasie działania wojsk alianckich w pozostałych sektorach, w szczególności amerykańskiej 3 Armii, doprowadziły do częściowego okrążenia wojsk niemieckich. Korytarz, przez który mogły się one wycofać w głąb Francji zawęził się do mniej niż 30 kilometrów. Zadanie zaryglowania tej luki powierzono m.in. 1 Dywizji Pancernej. Nowe natarcie rozpoczęło się 14 sierpnia pod kryptonimem "Tractable". Polska dywizja sforsowała rzekę Dives, po czym została podzielona na grupy bojowe. 19 sierpnia jedna z nich, we współdziałaniu z nacierającymi z południa Amerykanami, zajęła miasteczko Chambois, leżące na drodze wycofującego się Wehrmachtu. W tym samym czasie druga zdobyła ważne strategicznie wzgórza Mont Ormel (Maczugę). Doprowadziło to do zamknięcia okrążenia wokół niemieckich 7 Armii i 5 Armii Pancernej w tzw. kotle Falaise. 20 sierpnia polskie jednostki na Maczudze zostały jednak same okrążone i musiały odpierać silny kontratak 2 DPanc SS, dzięki czemu część sił niemieckich zdołała wymknąć się z kotła. Pomimo intensywnego ostrzału artyleryjskiego i ponawianych desperackich szturmów nieprzyjaciela, 1 Dywizji Pancernej udało się utrzymać pozycje aż do zluzowania 21 sierpnia przez oddziały kanadyjskiej 4 DPanc, dotychczas zatrzymane przez 9 DPanc SS w okolicach wzgórza 240. W kotle pod Falaise rozbiciu uległy niemieckie 326, 353, 363, 271, 276, 277 i 89 Dywizje Piechoty. Z okrążenia udało się wydostać natomiast dywizjom pancernym, ale utraciły one większość czołgów i innego ciężkiego sprzętu. W sumie straty Niemców szacuje się na 40 000 wziętych do niewoli, 10 do 30 tysięcy zabitych i ciężko rannych. Polska 1 Dywizja Pancerna wzięła 5113 jeńców, zniszczyła 55 czołgów, 44 działa polowe, 38 samochodów pancernych i 207 pojazdów mechanicznych, tracąc przy tym 325 zabitych, 1002 rannych i 114 zaginionych. Zniszczeniu uległo też około 80 czołgów.

Encyklopedia II wojny światowej - Stalingrad cz.1.avi

Klęska pod Stalingradem Operacja „Pierścień" 22 listopa ...

Klęska pod Stalingradem Operacja „Pierścień" 22 listopada 1942 roku, gen. Paulus przekazał do sztabu grupy armii „B" meldunek, w którym informował, że jego armia jest okrążona, zapasy paliw na wyczerpaniu, sytuacja z amunicją beznadziejna, a żywności wystarcza zaledwie na sześć dni. Następnego dnia, 23 listopada, nastąpiło trwałe i ostateczne okrążenie stalingradzkiego zgrupowania nieprzyjaciela. W międzyrzeczu Wołgi i Donu zostały okrążone główne siły. W ogromnym kotle znalazły się 22 dywizje i ponad 160 samodzielnych oddziałów, wchodzących w skład 6 armii polowej i częściowo 4 armii pancernej". 24 listopada Hitler przesłał okrążonej szóstej armii telegraficzny rozkaz: „armia powinna być przekonana, że uczynię wszystko, żeby ją zabezpieczyć i w odpowiednim czasie uwolnić. Jestem przekonany i wierzę, że bohaterska 6 armia 1 jej dowódca spełnią swój obowiązek". Jak wykaże historia, były to już słowa bez pokrycia... Najpierw bowiem w wyniku operacji „Mały Saturn" wojska radzieckie rozbiły obronę nieprzyjaciela usiłującego przerwać pierścień okrążenia, a od stycznia 1943 roku przystąpiły do realizacji kolejnego planu operacji „Pierścień”. Chcąc uniknąć zbędnego przelewu krwi 8 stycznia, dowództwo radzieckie skierowało do gen. Paulusa ultimatum z propozycją zaprzestania w tej sytuacji oporu. Proponowano w nim (między innymi) następujące warunki: 1. Wszystkie okrążone wojska niemieckie z Panem i Pańskim sztabem na czele zaprzestaną oporu. 2. W sposób zorganizowany przekaże Pan do naszej dyspozycji cały stan osobowy, uzbrojenie, całość sprzętu bojowego oraz mienie wojskowe w stanie nieuszkodzonym. 3. Gwarantujemy wszystkim oficerom, podoficerom i szeregowym, którzy zaprzestaną oporu, życie i bezpieczeństwo, a po zakończeniu wojny powrót do Niemiec lub według uznania do jakiegokolwiek innego kraju. Wszyscy żołnierze, którzy złożą broń, będą mieli zachowane prawo do noszenia umundurowania, dystynkcji i odznaczeń, będą mogli dysponować osobistymi rzeczami i wartościowymi pamiątkami, a wyżsi oficerowie zachowają także broń białą. (...) Wszystkim rannym i chorym, dotkniętym odmrożeniami będzie udzielona pomoc medyczna…” Ultimatum zostało odrzucone. W tej sytuacji następnego dnia wojska radzieckie przystąpiły do zdecydowanego ataku. O godz. 8.05 na radiowy sygnał „Ojczyzna" przemówiły „Katiusze'", tysiące dział i moździerzy. Taki był początek ostatecznej likwidacji 6 armii. Dowódca 6 armii polowej gen. Paulus 24 stycznia meldował Naczelnemu Dowództwu Wehrmachtu: „(.-) Załamanie nieuniknione. Dla ratowania pozostałych jeszcze przy życiu żołnierzy, armia prosi o wyrażenie zgody na natychmiastową kapitulację..." Prośba generała została odrzucona. Kapitulować przed Rosjanami? Wtedy jeszcze nie mieściło się to sztabowcom Hitlera w głowach. A sytuacja okrążonych wojsk nie była łatwa. Napisze po latach świadek owych wydarzeń, były pułkownik W. Adam:

Encyklopedia II wojny światowej - U-boot cz.1.avi

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwod ...

Po zakończeniu I wojny światowej, w której okręty podwodne odegrały istotną rolę, rozwój tej gałęzi marynarki wojennej został zahamowany. Zwycięzcy większe znaczenie w zakończonej wojnie przypisywali jednostkom nawodnym, a jedyni skłonni dalej inwestować ze flotę podwodną Niemcy, zostali wyraźnie ograniczeni postanowieniami traktatu wersalskiego z 1919 r. Na przełomie sierpnia i września 1939 r. niemiecka Kriegsmarine posiadała dokładnie 57 okrętów podwodnych typu U-boot, z czego jedynie około połowa była zdolna do działań na oceanicznych liniach komunikacyjnych. Dla niemieckich okrętów podwodnych wojna rozpoczęła się już 15 sierpnia 1939 r. kiedy to na rozkaz głównego dowódcy Kriegsmarine, Grossadmirala Karla Donitza, trzy flotylle U-Botów (czyli około 18 okrętów) zajęły pozycje u wybrzeży Wysp Brytyjskich z zadaniem sabotowania transportów handlowych oraz floty stacjonującej w bazach wojskowych. Podczas pierwszych miesięcy wojny, sukcesy niemieckich okrętów podwodnych było stosunkowo niewielkie (do lutego 1940 r. udało się im zatopić w sumie ok. 250 wrogich jednostek o łącznej wyporności w granicach 800 tys. ton, przy stratach własnych na poziomie 16 okrętów) i ze względu na niedostateczną liczebność ograniczały się tylko do działań dywersyjnych, mających niewielki wpływ na wynik wojny. Grossadmiral Donitz, aby myśleć o masowej rozbudowie podwodnego sektora niemieckiej marynarki potrzebował jakiegoś spektakularnego sukcesu, który dzięki umiejętnej propagandzie...

Encyklopedia II wojny światowej - Tajemnicze bunkry.avi

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne ...

Historia powstania bunkrów w Konewce i Jeleniu Dogodne położenie Spały i mieszczące się tam dowództwo Oberost miały, prawdopodobnie, zasadniczy wpływ na decyzję Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych o utworzeniu tu przez stanowiska dowodzenia dla sztabu grupy armii (Mitte) w przewidywanej wojnie na wschodzie. Miało się ono składać z dwóch bliźniaczych kompleksów bunkrów: jednego w pobliskiej Konewce, drugiego w Jeleniu i służyć zabezpieczeniu przed atakiem lotniczym pociągów specjalnych, pełniących funkcje ruchomych ośrodków dowodzenia oraz ich personelu. Obiektom tym nadano (Stanowisko dowodzenia "Obszar wschód"). Budowę rozpoczęto wiosną wiosną 1940r. Początkowo zatrudnionych tu było ok. 1300 osób, głównie Niemców i Austriaków. Później liczba zatrudnionych wzrosła do 3000 ludzi, a wśród pracujących pojawili się Włosi. Główny obiekt kompleksu w Konewce - żelbetowy bunkier ma długość 380m oraz przekrój ostrołuku mającego przy podstawie szerokość 15m i wysokość 9m, w którym między betonowymi peronami biegnie tor umożliwiający wjazd całego składu pociągu. Obok bunkra kolejowego zbudowano zespół bunkrów technicznych mieszczących kotłownię, urządzenia wentylacyjne i siłownię elektryczną. Obiekty te łączyły ze schronem kolejowym trzy podziemne kanały techniczne. W skład kompleksu bunkrów wchodziły również schrony mieszczące: stację pomp i uzdatniania wody, zbiornik i chłodnicę wody technologicznej. Ukończone obiekty zamaskowano przed możliwością wykrycia z powietrza, montując na stropach drewniane, kryte papą dachy, a na schronie kolejowym umocowano siatki maskujące i atrapy drzew. Na polecenie Ministra Gospodarki Rzeszy Alberta Speera, ważne dla produkcji wojskowej zakłady zaczęto przenosić w miejsca zapewniające ochronę przed atakiem alianckiego lotnictwa. Według niemieckiego planu dyslokacji obiektów przemysłowych figuruje tam: bunkier w Jeleniu jako Reichbahntunnel Tomaczew kryptonim "Goldamsel" oraz w Konewce Tunel Tomaczew-Konewka kryptonim "Huhn". Wówczas pojawiają się pierwsze informacje o wjeżdżających do schronów pociągach towarowych liczących ponad 30 wagonów. Jednak wykorzystanie bunkrów do celów przemysłowych dotyczy dopiero 1944r., gdy w Jeleniu i Konewce utworzono filię tomaszowskich zakładów Daimler-Benz. Mieściły się tam magazyny i warsztaty gdzie demontowano uszkodzone silniki przywożone z frontu, odzyskiwano z nich części i remontowano podzespoły. Prace wykonywali robotnicy przymusowi z okolic Tomaszowa oraz jeńcy rosyjscy. W okolicy krążyły opowieści o produkcji w schronach i ich podziemiach (do dziś poszukiwanych) tajnych broni, rakiet, amunicji, benzyny syntetycznej. W październiku 1944r. Całe wyposażenie zdemontowano i wywieziono w nieznanym kierunku wraz z częścią załogi...

Encyklopedia II wojny światowej - Zbrodnia i kara cz.2.avi

Akt oskarżenia 6 października 1945 r. opublikowany zost ...

Akt oskarżenia 6 października 1945 r. opublikowany został akt oskarżenia przeciwko 21 dygnitarzom hitlerowskim, którzy mieli być sądzeni w pierwszym, najważniejszym procesie przed MTW. Liczący ok. 25 tys. słów dokument został podzielony na cztery główne punkty, odpowiadające zarzutom, jakie postawiono oskarżonym. Były to: •Spisek w celu dokonania zbrodni określonych w punktach 2, 3 i 4 aktu oskarżenia •Zbrodnie przeciw pokojowi - czyli planowanie, przygotowanie i prowadzenie wojny agresywnej lub wojny prowadzonej z pogwałceniem umów międzynarodowych •Zbrodnie wojenne - czyli pogwałcenie praw i zwyczajów wojny, i •Zbrodnie przeciwko ludzkości - czyli "Mordowanie, eksterminacja, ujarzmianie, deportacja i inne nieludzkie czyny popełnione na ludności cywilnej przed i podczas wojny", a także "prześladowanie z przyczyn politycznych, rasowych i religijnych". Miejsce procesu Wybór Norymbergii jako miejsca procesu głównych zbrodniarzy hitlerowskich nie był przypadkowy. To właśnie w tym miejscu odbywały się w latach 30 słynne "Parteitagi" z udziałem hitlerowskich bonzów. Tam również uchwalono w roku 1935 tzw. "Ustawy Norymberskie", które odebrały prawa obywatelskie niemieckim Żydom. Fakt, że proces najważniejszych przestępców nazistowskich odbywa się właśnie w Norymberdze miał mieć znaczenie symboliczne. Innym - bardziej pragmatycznym powodem, dla którego Norymberga została wybrana na miejsce procesu było to, że w mieście tym znajdował się odpowiednio duży, a przy tym w niewielkim tylko stopniu uszkodzony wskutek bombardowań gmach sądu - szumnie nazwany Pałacem Sprawiedliwości. Proces rozpoczął się 20 listopada 1945 r Wyrok w pierwszym procesie norymberskim ogłoszony został 1 października 1946 r. Dwunastu oskarżonych skazanych zostało na karę śmierci przez powieszenie. Byli to •Martin Bormann (sądzony zaocznie) •Hans Frank •Wilhelm Frick •Herman Goering •Alfred Jodl •Ernest Kaltenbrunner •Wilhelm Keitel •Joachim von Ribentropp •Alfred Rosenberg •Franz Sauckel •Arthur Seyss Inquart •Julius Streicher. Trzej oskarżeni - Walter Funk, Rudolf Hess i Erich Raeder skazani zostali na karę dożywotniego więzienia. Niższe kary więzienia wymierzono czterem oskarżonym: Baldur von Schirach i Albert Speer - po 20 lat, Konstantin von Neurath - 15 lat i Karl Donitz - 10 lat. Trzej oskarżonych - Hansa Fritsche, Franza von Papena i Hjalmara Schachta uniewinniono. Egzekucja skazanych na karę śmierci odbyła się w nocy 16 października 1946 r. Wykonał ją zawodowy kat amerykański, sierżant John C. Wood z Teksasu. Ciała powieszonych zostały spalone w krematorium a prochy wrzucone (jak się późnej okazało) do Izery. Z pozostałych skazanych, orzeczoną karę więzienia w całości odbył Karl Donitz, a także skazani na 20 lat więzienia Baldur von Schirach i Albert Speer. Do końca życia (zm. W 1987 r.) przebywał w więzieniu skazany na dożywocie Rudolf Hess. Pozostali skazani zostali zwolnieni przedterminowo - przy czym najdłuższy okres odbywania kary wynosił w przypadku jednego z nich (Waltera Funka, skazanego na dożywocie) 11 lat.

Encyklopedia II wojny światowej - Jeńcy cz.2.avi

Obozy żołnierzy WP, PSZ wziętych do niewoli niemieckiej ...

Obozy żołnierzy WP, PSZ wziętych do niewoli niemieckiej i sow., gł. w czasie kampanii wrześniowej 1939, francusko-niem. 1940, akcji „Burza” 1944; m.in.: Lamsdorf (Łambinowice), Woldenberg (Dobiegniew), Sagan (Żagań), Murnau, Sandbostel, Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk; 1939 w niewoli niem. ok. 420 tys. żołnierzy WP, następnie w dużej części zwolnionych; w niewoli sow. początkowo ponad 230 tys.; od końca 1939 ok. 170 tys. jeńców w 139 obozach, przewiezionych następnie do łagrów; III–IV 1940 zamordowano więzionych oficerów WP (m.in. w Katyniu). Siły zbrojne aliantów wzięły do niewoli 11,1 mln żołnierzy niem., w tym: USA — 3,8 mln, W. Brytania — 3,7 mln, ZSRR — 3,15 mln, Francja — 248 tys., Jugosławia — 194 tys.; następnie USA przekazały ok. 700 tys. jeńców do Francji, ZSRR — 70 tys. jeńców do Polski i 25 tys. do Czechosłowacji, W. Brytania — 65 tys. jeńców do Francji, Belgii i Holandii oraz ok. 50 tys. Kozaków — potomków uciekinierów z Rosji sowieckiej wraz z ich żonami i dziećmi — do ZSRR. Ponadto mocarstwa zachodnie przekazały ZSRR kilkaset tysięcy własowców (Własowa ruch). Jeńcy niem. zostali zwolnieni z obozów jeńców wojennych państw zachodnich najpóźniej do jesieni 1948; ZSRR, w którego obozach straciło życie 1,1 mln jeńców niem., zwlekał z ich uwolnieniem, ostatni jeńcy niem. wrócili do Niemiec 1955, po wizycie kanclerza K. Adenauera w Moskwie. W obozach jap. jeńcy wojenni byli pozbawieni wszelkich praw, wystarczającej żywności, pomocy lekarskiej oraz zmuszani do prac ponad siły; chorych i wycieńczonych zabijano; na jeńcach dokonywano zbrodniczych eksperymentów; spośród 132 tys. amer. i ang. jeńców wojennych w niewoli jap. zginęło ponad 35 tys., chociaż byli traktowani nieco łagodniej niż wzięci do niewoli żołnierze państw Dalekiego Wschodu, których wielka liczba jest trudna do ustalenia. Do obozów na Syberii i w republikach azjat. wywieziono kilkaset tys. żołnierzy i cywilów jap.; większość z nich została repatriowana 1947–50; 1950 rząd sowiecki oświadczył, że repatriacja jeńców (z wyjątkiem zbrodniarzy wojennych) została zakończona; w odpowiedzi władze jap. przedstawiły dane dotyczące ok. 324 tys. Japończyków, którzy nie powrócili z niewoli sowieckiej; 1953, po staraniach Międzynar. Czerwonego Krzyża, zwolniono 811 jeńców jap., a po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych między ZSRR a Japonią — dalszych 4,5 tys.; od IX 1945 do V 1946 z niewoli chiń. powróciło do domów ok. 1,7 mln Japończyków. W czasie działań wojennych na Dalekim Wschodzie Amerykanie i Brytyjczycy wzięli do niewoli ok. 500 tys. żołnierzy jap.; rozbrojonych po kapitulacji nie deportowano, a jeńcy z obozów zostali zwolnieni. Zbrodnie popełnione w niemieckich obozach jeńców wojennych były przedmiotem procesów norymberskich i rozpraw przed sądami wielu państw; za zbrodnie w japońskich obozach jeńców wojennych odpowiadali dygnitarze jap. przed Międzynardowym Trybunałem Wojsk. w Tokio; zbrodnie popełnione w obozach sowieckich nie zostały ukarane.

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych d....avi

Encyklopedia II wojny światowej - Kilka najdłuższych dni cz.4.avi

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego o ...

Niestety, nie wszystko szło po myśli głównodowodzącego operacją "Overlord". Choć żołnierzy doskonale przeszkolono, choć zgromadzono tak ogromne ilości sprzętu, alianci nie mogli wpłynąć na pogodę. 4 czerwca gen. Eisenhower zmuszony był do wydania rozkazu o odłożeniu rozpoczęcia operacji o 24 godziny. Noc z 5 na 6 czerwca i ranek 6 czerwca powinny być odpowiednie, choć i tak dalekie od optymalnych, dla przeprowadzenia lądowania. Wobec nowych informacji Eisenhower podjął decyzję: "Jestem zupełnie pewny, że trzeba dać rozkaz. Nie bardzo mi się to podoba, ale nie ma innego wyjścia. Nie widzę innej możliwości". Kiedy major Werner Pluskat znajdujący się w bunkrze nad plażą "Omaha" zobaczył flotę inwazyjną sojuszników, wpatrywał się w nią jak urzeczony. Szybko wykonał telefon do dowództwa 352. dywizji i pełnym napięcia głosem opowiedział o tym, co ukazało się jego oczom. Okręty skierowały się na prawo od niego... Operacja "Overlord" była jedną z największych w historii wojen. Jej znaczenie jest niebagatelne, gdyż w znacznym stopniu przyczyniła się ona do ostatecznej klęski III Rzeszy. Choć nie nadeszła ona tak szybko, jak w ankiecie Montgomery'ego spodziewali się dowódcy alianccy, była spowodowana ogromnym wysiłkiem Niemiec na obu frontach. Ciężko jest oszacować straty obu stron, jednak w oparciu o badania zachodnich historyków możemy podać przybliżone dane. Straty aliantów wyniosły około 10-12 tys. ludzi. Największe ponieśli Amerykanie, któzy utracili 6603 żołnierzy, w tym 1465 zabitych, 3184 rannych, 1928 zaginionych i 26 wziętych do niewoli. Kanadyjczycy utracili 946 ludzi, w tym 335 zabitych, z kolei Brytyjczycy okupili atak życiem lub zdrowiem 2500-3000 ludzi. Nie wiemy natomiast, jak przedstawiały się podobne statystyki po stronie niemieckiej, lecz straty wahały się najprawdopodobniej w przedziale od 4000 do 9000 .

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin