Zarys Logiki - K Ajdukiewicz.djvu

„Niektórzy z sofistów przechwalali się, że potrafią na żądanie znaleźć przekonywające argumenty na rzecz każdej, obojętne czy prawdziwej, czy fałszywej tezy. Nadużywali też sztuki argumentowania i uczyli jej nadużywać. Ta szkodliwa działalność niektórych sofistów obudziła sprzeciw. Dla zwalczenia wykrętnych wywodów sofistycznych poczęto szukać tych niedociągnięć, których przeoczenie pozwalało nieuczciwym sofistom konstruować misterne niby-dowody twierdzeń fałszywych. Jednym z pierwszych filozofów greckich przeciwstawiających się sofistom był żyjący w V wieku przed n. e. filozof grecki Sokrates (470—399). Jego zdaniem powodzenie swe zawdzięczali sofiści niedostatecznemu uściśleniu mowy, przejawiającemu się w chwiejności znaczeń jej wyrazów, w niedostrzegalnej często ich wieloznaczności itp. Ustalmy i sprecyzujmy znaczenie wyrazów, czyli pojęcia, a nie będziemy bezbronni wobec sofistycznych wywodów i nie pozwolimy się przekonywać o prawdzie tego, co nie jest prawdą. Sokrates realizował w praktyce ów program walki z wykrętnymi wywodami sofistów pokazując na konkretnych przykładach, jak należy postępować, by uściślić i sprecyzować znaczenie wyrazów. (…) Arystoteles zasłużył się w dziedzinie logiki głównie systematycznym opracowaniem obszernego działu nauki o formach poprawnego wnioskowania (…) Całokształt prac logicznych Arystotelesa został zebrany przez jego uczniów w dziele pt. »Organon« (po polsku —
»narzędzie«). Dzięki temu dziełu uchodzi Arystoteles za właściwego twórcę logiki.”