Jesteśmy razem.avi

bozydarwspanialy / GEOGRAFIA I POLITYKA / Afryka / Jesteśmy razem.avi

Download: Jesteśmy razem.avi

Pobierz plik

1,11 GB

Czas trwania: 85 min

Jesteśmy razem

7 sie 2012 o godz. 15:00 kategoria: Inne | Brak komentarzy

Wlk. Brytania/RPA, 2006, 86 min.
polski lektor

Paul Taylor spędził trzy miesiące w KwaZulu w Południowej Afryce, gdzie pracował jako wolontariusz w sierocińcu Agape.

Postanowił powrócić tam z ekipą filmową i nakręcić film o wychowankach Agape. Główną bohaterką dokumentu jest Slindile, dziewczynka, której rodzice zmarli na AIDS. Większość tutejszych dzieci straciła swych bliskich z tego samego powodu. Slindile, która jeździ do rodzinnej wioski, gdzie odwiedza chorego na AIDS brata, nie traci jednak pogody ducha i razem z innymi dziećmi przepięknie śpiewa w chórze założonym przy sierocińcu. Film miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Amsterdamie (IDFA) w 2006 roku, gdzie otrzymał Nagrodę Publiczności, zdobywając największą w historii festiwalu liczbę głosów.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

bozydarwspanialy

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Elektrownia atomowa w Polsce. Skąd uran Eksploatacja ....avi

Elektrownia atomowa w Polsce. Skąd uran Eksploatacja i jej konsekwencje - YouTube.avi

Toksyczna somalia.avi

Toksyczna Somalia 15 cze 2011 o godz. 07:14 kategoria ...

Toksyczna Somalia 15 cze 2011 o godz. 07:14 kategoria: Ekologia / Prawa Zwierząt | Brak komentarzy kraj: Francja rok produkcji: 2010 reżyser: Paul Moreira czas trwania: 52 minuty język: polski lektor W ciągu kilku lat Somalia stała się składowiskiem odpadów toksycznych dla zachodniego świata. To właśnie do afrykańskiego kraju wysyłane są statki pełne skrajnie niebezpiecznych chemikaliów i materiałów radioaktywnych. W cały proceder zamieszana jest zaś włoska mafia. Liczba śmiertelnych ofiar zatrucia w somalijskim regionie Puntland wynosi już setki, podczas gdy tysiące wciąż żywych cierpią na poważne choroby. Fatalny stan służby zdrowia uniemożliwia realne oszacowanie rozmiarów tragedii, niemniej jedno jest pewna: sytuacja wymaga natychmiastowej interwencji. Niestety nic nie wskazuje na to, by Somalia przestała być wysypiskiem najbardziej problematycznych śmieci. Toksyczne odpady wciąż zatruwają miejscową wodę i ziemię, lokalne władze udają, że problem nie istnieje, a poszkodowanej ludności nikt nie pyta o zdanie. Kto stoi za tym procederem? Znaleźć odpowiedź na to pytanie nie jest łatwo. Dwóch włoskich dziennikarzy próbowało przeprowadzić śledztwo i skończyło się ono dla nich tragicznie. Dopiero w roku 2009 ujawnione zostały szokujące informacje, wyjawione przez jednego z włoskich mafiosów…

Prostując ścieżki.avi

Prostując ścieżki 26 kwi 2011 o godz. 14:00 kategoria ...

Prostując ścieżki 26 kwi 2011 o godz. 14:00 kategoria: Inne | Brak komentarzy rok produkcji: 2010 reżyseria: Susan Cohn rockefeller czas trwania: 28 minuty język: polski lektor Dokument produkcji HBO przedstawia kilka scen z życia doktora Ricka Hodesa, pełnego poświęcenia amerykańskiego lekarza, który od ponad 20 lat ratuje etiopskie dzieci. Pochodzący z Nowego Jorku doktor Rick Hodes zdecydował się poświęcić swoje życie pomocy innym. Od ponad dwudziestu lat mieszka i pracuje w Etiopii, gdzie leczy młodych pacjentów, cierpiących między innymi na gruźlicę kości i choroby kręgosłupa. Codziennie boryka się z problemami typowymi dla pracy w krajach Czarnego Lądu – brak odpowiedniego sprzętu i leków, na które byłoby stać jego pacjentów (często wykłada pieniądze z własnej kieszeni), niewystarczająca liczba lekarzy i pielęgniarzy. Trudności go jednak nie zniechęcają, doktor Hodes nie ustaje w pracy. Jednocześnie jest ojcem dla siedemnaściorga przygarniętych dzieci, pochodzących z różnych środowisk. Jak godzi wszystkie obowiązki? Skąd czerpie siłę? Doktor Hodes wciela w życie piękne, pochodzące z Talmudu hasło „Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat”. Nie ukrywa też, że nie byłby w stanie wykonywać swojej pracy bez głębokiej wiary, która go cechuje (wyznaje ortodoksyjny judaizm). Reżyserka filmu, Susan Cohn Rockefeller, jest znaną pisarką, scenarzystką i dokumentalistką, która w swojej twórczości stara się przybliżać sylwetki ludzi walczących o lepsze jutro, czy to w skali lokalnej, czy globalnej. Jej wyprodukowany przez HBO dokument Prostując ścieżki był pokazywany na licznych festiwalach filmowych, m.in. w Hot Springs, Cleveland, Nantucket, Los Angeles, San Diego, Toronto i Nowym Jorku, gdzie spotykał się z ciepłym przyjęciem ze strony widzów i krytyków. Otrzymał również Nagrodę Jury i Nagrodę Publiczności na Woods Hole Film Festival.

Koszmar Darwina.avi

Koszmar Darwina 9 sty 2010 o godz. 17:46 kategoria: Ant ...

Koszmar Darwina 9 sty 2010 o godz. 17:46 kategoria: Anty / Alterglobalizacja, Ekologia / Prawa Zwierząt | Komentarzy: 2 Kraj: Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Kanada, Szwecja, Tanzania Reżyseria Hubert Sauper Rok produkcji: 2004 Czas trwania: 107 minuty Język: Polskie napisy Koszmar Darwina” to opowieść o ludziach z Północy i globalizacji, a także o pewnej rybie. W latach 60-tych samym centrum Afryki w ramach naukowego eksperymentu do wód Jeziora Wiktorii wpuszczono pierwsze sztuki nowego gatunku ryby. W wyniku tych działań gwałtownie rosnąca populacja okonia nilowego doprowadziła do zagłady praktycznie wszystkich pozostałych gatunków zamieszkujących jezioro. Ten żarłoczny drapieżca rozmnażał się w tak oszałamiającym tempie, że dziś jego białe mięso eksportowane jest do wszystkich krajów świata. Olbrzymie samoloty towarowe, które niegdyś służyły Rosjanom, przylatują codziennie aby odebrać ostatnie połowy, wymieniając je na kałasznikowy i amunicję, wykorzystywane w niezliczonych wojnach, które opanowały mroczne serce kontynentu. Rozkwit tego międzynarodowego konglomeratu żywieniowego i zbrojeniowego doprowadził do szatańskiego sojuszu, zawartego w imię globalizacji nad brzegami największego tropikalnego jeziora na planecie, sprowadzając tu armię młodych rybaków, hinduskich właścicieli fabryk, afrykańskich ministrów, unijnych komisarzy, rosyjskich pilotów i tanzańskich prostytutek. Austriacki dokumentalista Hubert Sauper odsłania przed nami okrutne oblicze świata. Chciałoby się wręcz powiedzieć, że trafiamy do piekła. Problem w tym, że to, co widzimy na ekranie, nie jest niczym nadzwyczajnym. Właśnie fakt, że oglądamy codzienność, przeraża najbardziej. Na przykładzie regionu Tanzanii nad brzegami jeziora Wiktorii Sauper pokazuje nam świat ciągłej walki o życie. Tu nie ma miejsca na nadzieję, a przyszłość liczy się nie w latach, lecz w miesiącach, a czasem ledwie w dniach. W jeziorze Wiktorii łowione są gigantyczne ryby. Jednak okoliczni mieszkańcy z tej obfitości nie korzystają. Całość wysyłana jest na eksport, zaś miejscowi żywią się odpadkami i z niepokojem przeglądają informacje o zbliżającej się klęsce głodowej. Większość z nich jednak jej nie doczeka. Zginą zamordowani przez równie zdesperowanych, lecz sprytniejszych, odważniejszych lub sprawniejszych od siebie. Ta szybka śmierć jest błogosławieństwem, które nie wszystkich dotyka. Ci, którym nie jest ona dana, umierają powoli, wycieńczeni AIDS i innymi chorobami. W oczekiwaniu na nieuchronny koniec towarzyszy im tylko alkohol i inne używki. Afryka według Saupera to region, który – nominalnie wolny – wciąż jest kolonialną kloaką dla białych ludzi. Gwałcą oni bez skrupułów mieszkańców tych ziem, lecz czynią to w nadziei uniknięcia podobnego losu. Kiedyś kupowano niewolników, dziś zagarnia się zasoby naturalne. Afryka jest burdelem i śmietnikiem, bez nadziei na przyszłość.

Idz diable precz.avi

Idź diable precz 4 cze 2010 o godz. 23:10 kategoria: Ru ...

Idź diable precz 4 cze 2010 o godz. 23:10 kategoria: Ruchy Wolnościowe, Wojna / Imperializm | Brak komentarzy reżyseria: Gini Reticker kraj: USA rok produkcji: 2008 czas trwania: 70 minuty język: polski lektor Liberia jest najstarszym niepodległym państwem w Afryce. Jest także jednym z niewielu krajów na świecie, którego powstaniu towarzyszyła utopistyczna wizja ludzkiej natury. Od 1822 r. osiedlali się w niej byli niewolnicy z USA, którzy w 1847 r. ogłosili powstanie własnego, niepodległego państwa. Mieli oni żyć w pokoju z członkami osiemnastu lokalnych plemion. Praktyka okazała się jednak zupełnie inna – historia Liberii to szereg okrutnych wojen domowych, zamachów stanu i morderstw politycznych. W najbardziej krwawym konflikcie, toczącym się nieprzerwanie od 1989 do 2003 r., zginęło blisko 200 tys. mieszkańców Liberii (przy życiu pozostało około 3,5 miliona). Wydawać by się mogło, że w takich okolicznościach jakakolwiek inicjatywa pokojowa jest skazana na niepowodzenie. Wszyscy, którzy na przestrzeni lat odważyli się protestować przeciwko rzeziom, szybko stawali się ich ofiarami. Jednak w 2003 r. o pokój zaapelowały kobiety – do tej pory traktowane co najwyżej jako łup wojenny. Wiedziały, że jeżeli tym razem nie zareagują, ich kraj może przestać istnieć. Zarówno armie partyzantów, jak i siły rządowe nie przebierały w środkach – tworzyły oddziały dzieci-zabójców, poddawały żołnierzy działaniu narkotyków, zachęcały do masowych gwałtów, tolerowały kanibalizm. Inicjatywa kobiet, będąca odruchem ludzkiego sprzeciwu wobec otaczającego je horroru, szybko przekroczyła podziały religijne i etniczne. Swą organizację nazwały Liberian Mass Action for Peace. Była to pierwsza organizacja, w której działały chrześcijanki i muzułmanki. Od początku dystansowały się od polityki, podkreślając, że interesuje je wyłącznie pokój. Film jest kronikarskim zapisem rozwoju masowego ruchu społecznego, tworzonego wyłącznie przez kobiety. Aktywistki postanowiły codziennie spotykać się na targu rybnym, obok którego przejeżdżał liberyjski dyktator Charles Taylor. Początkowo było ich zaledwie kilkanaście, ale szybko liczba ta urosła do kilku tysięcy. Padający deszcz, piekące słońce, zabłąkane kule karabinowe – nic nie było w stanie ich stamtąd usunąć. Były ubrane w białe stroje, niosły plakaty z wymalowanymi hasłami. Choć zakrawa to na cud, po kilku miesiącach wymusiły na stronach konfliktu przystąpienie do rokowań pokojowych. Ze względów bezpieczeństwa toczyły się one w Ghanie – aktywistki LMAP pojechały tam, by nadzorować rozmowy. Odniosły kolejny sukces – presja przez nie wywierana walnie przyczyniła się do szybszego zawarcia pokoju. Powstrzymało to codzienną rzeź na ulicach stolicy Liberii. Za reżyserię i produkcję filmu odpowiadały feministki z USA, od lat wspierające ruchy kobiece w Afryce. W swoich życiorysach mają współpracę z takimi tuzami zaangażowanego dokumentu jak Michael Moore czy Raoul Peck. Realizacja dokumentów jest dla nich jednym ze sposobów walki o lepszy, sprawiedliwszy świat bez wojen i ucisku.

Nagi General.avi

Nagi generał 7 lut 2011 o godz. 23:25 kategoria: Wojna ...

Nagi generał 7 lut 2011 o godz. 23:25 kategoria: Wojna / Imperializm | Komentarzy: 5 kraj: USA rok produkcji: 2010 czas trwania: 54 minuty język: polski lektor Opowieść dokumentalna o mężczyźnie o nazwisku Joshua Milton Blahyi, znanym także jako Nagi Generał, pochodzącym z Liberii byłym pastorze, który jest jednym z najokrutniejszych żyjących morderców i kanibali w skali świata. Twierdzi, że w wieku 11 lat miał wizję, podczas której rozmawiał z samym diabłem przez telefon i ten nakazał mu zabijać i jeść ludzi, aby wzmocnić swą potęgę. Blahui pochodzi z klanu Sarpo, którego starszyzna wyniosła go na szczyty kościelne, dzięki czemu stał się później duchowym doradcą prezydenta Liberii Samuela Doego. Gdy wybuchła wojna domowa w kraju, stanął po stronie Roosevelta Johnsona. Gwałtowny i ekscentryczny walczył nago, stąd jego przydomek Nagi Generał. On i jego oddziały miały na sobie tylko buty i broń, gdyż wierzył, że nagość chroni ciało przed kulami. Przed bitwą zawsze poświęcał życie ofiary. „Było to z reguły małe dziecko, gdyż jego krew satysfakcjonuje diabła. Czasem zanurzałem się pod wodę, gdzie dzieci pływały. Nurkowałem, chwytałem jedno i skręcałem mu kark. Potem z żołnierzami piliśmy jego krew”. Podobno jego oddziały zamordowały około 20 000 osób. Rzezie Nagiego Generała skończyły się wraz z końcem wojny domowej w Liberii. W 1997 roku podczas podróży do Ghany wyspowiadał się w kościele i uważa, że ocalił swe życie. Teraz, gdy znów przemawia z ambony, spotyka wielu krewnych swych ofiar. „Czuję się bardzo, bardzo źle”, ale utrzymuje, że to diabeł go opętał i on odpowiada za jego przeszłość. Pobierz:

Czasem Trzeba Zatańczyć z Diabłem.avi

Czasem trzeba zatańczyć z diabłem 29 cze 2011 o godz. ...

Czasem trzeba zatańczyć z diabłem 29 cze 2011 o godz. 22:26 kategoria: Wojna / Imperializm | Brak komentarzy kraj: USA reżyser: Rebecca Richman Cohen rok produkcji: 2010 czas trwania: 82 minuty język: polski lektor Freetown, stolica Sierra Leone. Grupa żołnierzy ONZ strzeże ufortyfikowanego budynku Sądu Specjalnego. Wewnątrz oczekuje na proces Issa Sesay, przywódca antyrządowych rebeliantów. Zdaniem jednych bezwzględny morderca i zbrodniarz, według innych – bohater tragiczny. Issa Sesay stał na czele sił Zjednoczonego Frontu Rewolucyjnego, prowadzącego długotrwałą walkę z władzami Sierra Leone. Po schwytaniu zarzucano mu terroryzowanie cywili, wymierzanie zbiorowych kar, zabójstwa, przemoc seksualną i psychiczną, wykorzystywanie dzieci jako żołnierzy, porwania, zmuszanie do niewolniczej pracy, rabunki, podpalenia. Prokuratorzy stwierdzili jednoznacznie – Sesay to zbrodniarz wojenny. Jego obrońcy utrzymywali tymczasem, że był on jedynie żołnierzem wbrew własnej woli walczącym w obronie cywili, i podkreślali rolę, jaką odegrał w zaprowadzeniu w Sierra Leone pokoju. Tylko jedno było pewne – proces byłego bojownika musiał dostarczyć wielu emocji. „Latem 2006 roku siedziałam za kuloodporną szybą w galerii dla obserwatorów w Sądzie Specjalnym dla Sierra Leone, pierwszym w historii „trybunale hybrydowym” do sądzenia zbrodni wojennych, powołanym przez ONZ i rząd Sierra Leone” – wspomina reżyserka REBECCA RICHMAN COHEN. „W tamtym czasie nie kręciłam jeszcze filmów, ale byłam studentką prawa i odbywałam staż w zespole adwokackim. (…) Wtedy właśnie po raz pierwszy przyjrzałam się Sesayowi, byłemu przywódcy rebeliantów, oskarżonemu o zbrodnie przeciw ludzkości, a zarazem kluczowej postaci procesu pokojowego. Zafascynowała mnie mnogość ról, jaką jeden człowiek odegrał w wirze brutalnego konfliktu. Uznałam, że jego historia powinna zostać przedstawiona szerszej widowni”. Wykorzystując wiedzę prawniczą i filmowe zacięcie, Richman Cohen zrealizowała dokument o procesie Sesaya. Rozmawiała z oskarżycielami i obrońcami mężczyzny, a także dotarła za kraty, do samego bojownika. Dzięki jej staraniom powstał intrygujący dokumentalny dramat sądowy, odsłaniający kulisy funkcjonowania międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości i zarazem ujawniający prawdę, iż na wojnie przegrywają wszyscy, jeżeli nie można sprawić, by pokój i sprawiedliwość zatryumfowały wspólnie. „Czasem trzeba zatańczyć z diabłem” nagradzano na wielu festiwalach i przeglądach, m.in. na festiwalu w Bostonie, SXSW Film Festival i Human Rights Watch w Nowym Jorku.

Biały Sprawca Czarna Ofiara.avi

Biały sprawca, czarna ofiara 19 paź 2011 o godz. 22:1 ...

Biały sprawca, czarna ofiara 19 paź 2011 o godz. 22:14 kategoria: Antyfaszyzm | 1 komentarz kraj: Dania rok produkcji: 2010 reżyser: Justin Webster czas trwania: 52 minuty język: polski lektor Tom Cholmondeley, kenijski posiadacz ziemski i potomek rodu brytyjskich lordów zostaje oskarżony o morderstwo. Biały arystokrata zastrzelił na swoim terenie czarnego kłusownika, za co teraz grozi mu stryczek. Jego proces elektryzuje już cały kraj. Cholmondeley to jeden z nielicznych białych obszarników w Kenii. Wywodzi się ze znanego rodu Delamare, a jego pradziadek osiedlił się w Afryce u schyłku XIX wieku jako jeden z najbardziej wpływowych kolonizatorów. Po uzyskaniu przez Kenię niepodległości w roku 1963 Delamare’owie jako jedna z niewielu białych rodzin zdecydowała się pozostać w Afryce i przyjąć obywatelstwo nowopowstałego państwa. Sprawa Cholmondeleya zelektryzowała dwa lata temu publiczną opinię w Kenii, uwypuklając napięcia pomiędzy bogatą mniejszością a większością żyjącą w skrajnym ubóstwie. Ziemia w przeludnionym kraju skoncentrowana jest w rękach kilku obszarników, uprzywilejowanych ludzi takich jak oskarżony. Tym większe więc emocje towarzyszyły samemu procesowi, którego przebieg dokładnie ilustruje film „Biały sprawca, czarna ofiara

Grace, Milly, Lucy. Małe żołnierki.avi

Grace, Milly, Lucy. Małe żołnierki 10 kwi 2012 o godz ...

Grace, Milly, Lucy. Małe żołnierki 10 kwi 2012 o godz. 14:00 kategoria: Wojna / Imperializm | Brak komentarzy kraj: Kanada reżyseria: Raymonde Provencher rok produkcji: 2010 czas trwania: 52 min język: polski lektor Dziewczęta miały mundury i broń. Walczyły na wojnie, której nie były w stanie zrozumieć. Nikt nie pytał, czy chcą zabijać – Grace, Milly i Lucy zostały porwane i siłą wcielone do ugandyjskiej armii powstańczej. Niesławna Armia Bożego Oporu to fanatyczna chrześcijańska organizacja paramilitarna, która od 25 lat terroryzuje Ugandę, dążąc do ustanowienia państwa teokratycznego. Do powszechnej praktyki rebeliantów należy uprowadzanie dzieci. W ciągu ostatnich dwóch dekad ponad 30 000 z nich zmuszono do udziału w walkach. Wiele z nich było dziewczynkami. Grace, Milly i Lucy to jedne z wielu ofiar tego procederu. Uczone zabijania, a w przerwach między szkoleniami bite i gwałcone, po odzyskaniu wolności musiały na nowo uczyć się normalnie żyć. Aby pomóc setkom dziewcząt poradzić sobie z traumą, stworzyły specjalną grupę wsparcia. Dziś potrafią wreszcie mówić o bolesnej przeszłości, jaka wciąż jest udziałem niezliczonych ugandyjskich dzieci.

Coming out po kameruńsku.avi

Coming out po kameruńsku 16 paź 2012 o godz. 19:14 kate ...

Coming out po kameruńsku 16 paź 2012 o godz. 19:14 kategoria: Gender | Brak komentarzy Francja, 2009, 52 min. język: polski lektor W 2006 roku kameruński brukowiec opublikował listę 50 osób podejrzanych o homoseksualizm. Wykaz nazwisk obejmował m.in. połowę członków ówczesnego rządu. Dla opinii publicznej był to szok tym większy, że oficjalnie w Kamerunie homoseksualistów nigdy nie było. Od pół roku do pięciu lat więzienia – taka kara groziła przedstawicielom mniejszości seksualnych na mocy przepisów z roku 1972, które uznawały homoseksualizm za przestępstwo. Od tamtego czasu był to temat tabu. Dopiero rewelacje ujawnione przez tabloid sprawiły, że o homoseksualizmie zaczęto mówić otwarcie. Miejscowi zapewniali się jednak nawzajem, że geje i lesbijki są ludźmi, którzy przyjęli złe zachowanie od Europejczyków. “Coming out po kameruńsku” to opowieść o trudnej walce afrykańskich homoseksualistów o rehabilitację i uznanie ich praw. Wraz z niestrudzoną adwokat Alice Nkom oraz aktywistami miejscowego środowiska gejów i lesbijek widzowie przekonają się, jakie wyzwania stawia życie w głęboko konserwatywnym kameruńskim społeczeństwie.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin