Kadry.NSZ.rmvb

Narodowe Siły Zbrojne powstały 20 września 1942 r., chociaż proces formowania NSZ rozpoczął się od lipca 1942 r., kiedy AK postanowiła traktować Sowietów, jako sojuszników.

Do NSZ przeszła część lokalnych struktur AK oraz część wyższej kadry oficerskiej, np. kolejni komendanci główni NSZ płk dypl. T. Kurcyusz ps. "Żegota" i mjr St. Nakoniecznikow-Klukowski ps. "Kmicic".

Główne cele programowe NSZ sformułowane w Deklaracji Narodowych Sił Zbrojnych z lutego 1943 r.
- walka o niepodległość Polski
- przebudowa systemu sprawowania władzy
- decentralizacja organów administracji w celu rozwinięcia samorządów

NSZ cechował zdecydowanie wrogi stosunek do podziemia komunistycznego. Narodowe Siły Zbrojne występowały zarówno przeciwko hitlerowskim Niemcom, jak też sowieckiej Rosji, która po klęsce wojsk niemieckich pod Stalingradem została uznana za wroga nr 1. Organizacja ta była zarazem przeciwko idei AK zorganizowania powszechnego powstania antyniemieckiego. Jednocześnie jednak uznawała Polski Rząd na Uchodźstwie z siedzibą w Londynie. W obliczu drugiego wejścia Sowietów do Polski w `43 nastąpiło chwilowe scalenie NSZ z AK, które jednak nie trwało długo, gdyż nadal duża część podważała politykę ugodową AK wobec komunistów.

Dowództwo NSZ za największe zagrożenie dla Polski uważało Sowietów, a nie Niemców, których przegrana była zdaniem dowództwa NSZ tylko kwestią czasu, dlatego NSZ prowadziło poważne walki partyzanckie z oddziałami komunistycznymi GL/AL.
NSZ występowały przeciwko powstaniu w Warszawie, jako koncepcji bez szans na zwycięstwo. Jednakże, po jego wybuchu, wszystkie oddziały NSZ, jakie udało się sformować, wzięły w nim udział.

Pod koniec wojny i po wojnie NSZ prowadziła działania zbrojne przeciw NKWD, UB i UPA. Nieliczne oddziały NSZ prowadziły działalność do połowy lat 50. w konspiracji.