2.Orkiestra.avi

Ten młody człowiek starał się bywać na wszystkich próbach orkiestry. Bez wątpienia kochał muzykę. Przychodził cicho pod muzyczną salę, stawał w progu oparty o futrynę, przymykał oczy i zadumany, skupiony i rozmarzony chłonął każdą rozbrzmiewającą nutę. Orkiestranci dobrze znali wiernego słuchacza. Jasnowłosy mężczyzna w eleganckim czarnym uniformie z całą pewnością uwielbiał, obok muzyki, także swoją pracę. Brał czynny udział we wszystkich obozowych egzekucjach. Subtelny meloman z SS zabił osobiście tysiące więźniów... Wkrótce po zakończeniu kampanii wrześniowej niemiecka policja i SS rozpoczęły pilne poszukiwania odpowiedniego miejsca na obóz dla "podludzi" z okupowanej Polski. Wybór padł na Oświęcim, miasto niewielkie, lecz będące ważnym węzłem kolejowym, oraz dysponujące dużym kompleksem koszarowym. Ostateczna decyzja o organizacji kacetu zapadła w kwietniu 1940 roku, a już w czerwcu na rampę zajechał pierwszy transport polskich więźniów. Wkrótce dołączyli do nich przybysze z zajętych przez Wehrmacht krajów zachodniej Europy. W obliczu klęski Aliantów osadzeni w Auschwitz Polacy stracili nadzieję na rychły koniec wojny. Wiedzieli, że szansę na dłuższe życie mają funkcyjni i pracownicy obozowej administracji. Lecz te poszukiwane etaty były już obsadzone. Należało wymyślić nowe. I - co jeszcze trudniejsze - przekonać Niemców do tego przedsięwzięcia. A jednak udało się! Pięciu pierwszych obozowych muzyków grało na prywatnych instrumentach przysłanych przez bliskich do Oświęcimia. Na kolejne sypnęły groszem obozowe władze. Stale rozbudowywana orkiestra w symfonicznym składzie grała marsze komandom wychodzącym do pracy i powracającym do baraków, dawała niedzielne koncerty muzyki operetkowej, operowej i tanecznej dla obozowej załogi i jej rodzin, witała generalskim marszem wizytującego KL Auschwitz Heinricha Himmlera. Wieczorami grywała dla więźniów. Wielu z osadzonych szczerze nienawidziło owych seansów. Zgrzytało zębami słuchając raz jeszcze skocznej muzyki towarzyszącej codziennym wyjściom wycieńczonych ludzi do wielogodzinnej harówki, oraz jeszcze trudniejszym powrotom, bo z ciężkim brzemieniem niesionych zwłok zmarłych towarzyszy niedoli. Lecz większość więźniów chętnie uczestniczyła w koncertach. Pomagały zapomnieć, choćby na chwilę, o obozowym koszmarze, pokrzepić serca. A nawet skrycie przekazać wiadomości. Obecność w repertuarze orkiestry któregoś z marszowych utworów amerykańskiego kompozytora Johna Philipa Sousy informowała wtajemniczonych o kolejnym sukcesie Sprzymierzonych i nowej, choćby maleńkiej szansie na doczekania końca wojny.