Mi-24 p.1.rar
-
♥ 70 sławnych olejnych obrazów -
ALEKSANDRO ALGARDI -
Autoportrety (miki5319) -
CANOVA -
Chełmonski Józef -
Drzeworyty wg rysunków Jana Matejki -
Duda-Gracz Jerzy -
Dzieje cywilizacji w Polsce -
Franciszek-Starowieyski -
Gierymski Aleksander -
Gierymski Maxymilian -
Glowacki Jan Nepomucen (1802-1847) -
Grottger Artur (1837-1867) -
HOUDON -
Inne obrazy -
Inne obrazy (miki5319) -
Julian Fałat -
Kossak Jerzy -
LORENSO BERNINI -
Malczewski Jacek -
MICHŁ ANIOŁ -
MODHUB 2013 -
MODY LS 2013 -
MODY LS15 -
MODY ls17 -
na giantsa nowe mapy -
Nowy folder -
Obrazy (miki5319) -
Poczet królów i książąt polskich -
Polichromie i sztuka sakralna -
Portrety -
Portrety (miki5319) -
Portrety dzieci (miki5319) -
RAR -
RÓZNI -
Sceny i postacie historyczne -
SŁYNNE RZEŻBY -
Tetmajer Włodzimierz (1861-1923) -
THORVALDSENS -
WANN GOGH -
Widoki (miki5319) -
Wielkie obrazy -
Witkiewicz Stanislaw Ignacy -
Witkiewicz Stanisław (1851-1915) -
Witraże (miki5319) -
Witraże i polichromie (miki5319) -
Wyczółkowski Leon (1852-1936) -
Wyspianski Stanislaw -
Zaleski Marcin(1796-1877) -
ZIP
Konstrukcja Mi-24 jest oparta na wcześniejszym śmigłowcu konstrukcji Mila, transportowym Mi-8. Napęd maszyny stanowiły dwa silniki turbowałowe TW3-117MT o mocy 1434 kW zamontowane w górnej części kadłuba i napędzające pięciołopatowy wirnik główny o średnicy 17,3 m i trzyłopatowe śmigło ogonowe. Przednia część kadłuba została zbudowana w taki sposób, aby zmieścić dwuosobową kabinę załogi w układzie tandem przykrytą wspólną osłoną ze szkła pancernego. Tylne siedzenie pilota było umieszczone wyżej, zapewniając lepszą widoczność ponad głową drugiego pilota pełniącego funkcję operatora uzbrojenia. Z boku kadłuba zamontowano skrzydła o skosie 19°, opuszczone o 12°, służące jako punkt podwieszenia uzbrojenia, ale generujące również około 25% siły nośnej w locie poziomym. W przestrzeni ładunkowej możliwe było przewożenie do 8 żołnierzy.
Cały śmigłowiec był opancerzony blachą stalową o grubości 5 mm. Podwozie trzypunktowe kołowe, chowane w locie. Od wersji Mi-24D śmigłowiec został wyposażony w osobne kabiny pilotów w kształcie baniek z płaską szybą pancerną z przodu. Dodano też wzmocnione opancerzenie kabin i szybę przeciwodłamkową pomiędzy kabinami pilotów, oraz tytanowe łopaty wirników wytrzymujące trafienie pociskami kalibru 12,7 mm. Obie kabiny ciśnieniowe chroniące załogę przed wpływem broni biologicznej i chemicznej.
Punkty mocowania uzbrojenia na skrzydłach umożliwiały przenoszenie broni do wykonywania zadań wsparcia z powietrza, niszczenia czołgów i walki powietrznej. Pod dziobem maszyny zamontowano wieżyczkę WSPU-24 z czterolufowym karabinem maszynowym JakB-12.7 kalibru 12,7 mm z zapasem 1470 sztuk amunicji zdolne do ostrzału pod kątem 60° w obie strony, oraz 20° w górę i 60° w dół. Na uchwytach na końcach skrzydeł możliwe było podwieszenie czterech pocisków przeciwpancernych 9M17P Skorpion, a na czterech uchwytach pod skrzydłami zasobników UB-32 z 32 sztukami niekierowanych pocisków rakietowych S-5 kalibru 57 mm, lub zasobników B-8W-20 z 20 sztukami niekierowanych pocisków rakietowych S-8 kalibru 80 mm, zasobników B-13Ł z 5 pociskami niekierowanymi S-13 kalibru 130 mm, albo S-24B kalibru 240 mm. Ponadto możliwe było zamontowanie zasobników strzeleckich UPK-23-250 z dwulufowym działkiem GSz-23Ł kalibru 23 mm, lub GUW z karabinem maszynowym JakB-12,7 kalibru 12,7 mm z zapasem 750 sztuk amunicji, albo dwa czterolufowe karabiny maszynowe 9-A-622 kalibru 7,62 mm z zapasem 1100 sztuk amunicji. Mi-24 mógł przenosić na uchwytach pod skrzydłami do 1500 kg bomb różnego typu, granatnik AGS-17 z zapasem 300 granatów, wyrzutniki min, flar oświetlających, a także pocisków klasy powietrze-powietrze typu R-60 lub R-73. Przestrzeń ładunkowa mogła być wykorzystywana do przenoszenia dodatkowej amunicji lub do prowadzenia ognia przez żołnierzy strzelających z otwieranych okien. Śmigłowiec miał także flary w wypadku namierzenia przez systemy przeciwlotnicze.
Ze względu na dużą masę i rozmiary zwrotność śmigłowca była dość mała, a ponadto wykazywał on skłonność do utraty stabilności podczas ostrych zakrętów, zwłaszcza przy utracie siły nośnej skrzydeł. W celu przeciwdziałania niedostatkom konstrukcyjnym, opracowano specjalną taktykę działania Mi-24 polegającą na współpracy minimum 2 maszyn lub ich większych grup i skoordynowanych atakach z kilku kierunków jednocześnie. Innym niedostatkiem maszyny było niebezpieczeństwo uderzenia łopat wirnika głównego w belkę ogonową podczas gwałtownych manewrów. Nowsze śmigłowce Mi-28 i Ka-50 zaprojektowano jako maszyny bojowe o niższej masie i bez możliwości transportowych, ale za to przewyższające Mi-24 pod względem własności lotnych i manewrowych.