Rafal.Gan.Ganowicz.-.Kondotierzy.pdf

Opis:
Rafał Gan-Ganowicz (1932-2002), syn żołnierza AK, osierocony w Powstaniu Warszawskim. W 1948 roku został członkiem grupy młodzieży antykomunistycznej. Zagrożony aresztowaniem przedarł się przez zieloną granice na Zachód. W Paryżu ukończył polską, emigracyjną szkołę podchorążych. Był żołnierzem Oddziałów Wartowniczych przy armii amerykańskiej. Przeszedł także szkolenie dla komandosów. W latach 1965-1966 walczył w Kongo w oddziałach prezydenta M. Czombego powstrzymując komunistyczną rewoltę, następnie bronił wolności Jemenu Południowego przed agresją komunistycznej Północy. Wielokrotnie ranny, służbę ukończył w stopniu kapitana.
Historia ucieczki Rafała Gan-Ganowicza z komunistycznej Polski w roku 1950, ukrytego pod wagonem kolejowym, stała się legendą.
"Kondotierzy", książka, w której to opisał, jest dzisiaj rozczytywana. Przed rokiem 1989 było jej wydanie londyńskie i liczne wydania podziemne. Wreszcie w roku 1999 wydanie krajowe. Oto próbka tego, co zatrzymało pisane słowo:
Potem świt. Robiło się coraz jaśniej. Pociąg zbliżał się do Poznania. Nowy strach. Czy wlazłem pod właściwy wagon? Bo kilka wagonów szło z Poznania do Szczecina. Pociąg zwolnił i stanął na stacji. Słychać huk odczepianych wagonów. Silne uderzenie lokomotywy. I nic. Długo jak wieczność: nic! Potem rosnący, zbliżający się dźwięk. Od czoła pociągu nadchodził kolejarz sprawdzając hamulce wagonów. Dużym młotem uderzał w hamulec i słuchał, jaki wydaje dźwięk. Wiedziałem, ze mnie wykryje. Leżąc na przekładni hamulcowej, niewątpliwie musiałem przytłumić dźwięk. Niezdecydowanie ściskałem w dłoni rękojeść waltera. Na to nie byłem przygotowany: przecież nie będę strzelał do kolejarza! Jeszcze kilka uderzeń i już jest. Uderzył, posłuchał i zajrzał w lufę waltera. Nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy. Powoli wyprostował się, uderzył w dwie następne osie i śpiesznym krokiem, oglądając się czasem, poszedł w kierunku pobliskiego budynku i zniknął mi z oczu. Myślałem gorączkowo. Co robić? Uciekać? W biały dzień, na dworcu? Czas upływał. śledziłem peron.
Spodziewałem się ujrzeć biegnących milicjantów z bronią w ręku. A tu nic.
Cisza. Nabrałem otuchy...