Spice and Wolf II - 12 PL.3gp

Rok wydania: 2009
Czas trwania: 12×24 min
Gatunki: Fantasy, Przygodowe
Widownia: Seinen; Postaci: Bóstwa; Pierwowzór: Powieść/opowiadanie; Miejsce: Świat alternatywny; Inne: Elementy chrześcijańskie

Twórcy Ookami to Koushinryou najwyraźniej uznali, że nie ma co poprawiać pomysłu, który już raz się sprawdził, i nie wprowadzając żadnych innowacji postawili na prostą kontynuację historii przerwanej rok temu. I tak, po wygrzebaniu się z tarapatów, w jakie wpadli w Rubinhaigen, Horo i Lawrence kontynuują podróż na północ. Po drodze trafiają na święto w mieście Kumerson, gdzie ciężkie chwile przeżywa Lawrence, walcząc z jednej strony z bańką spekulacyjną, a z drugiej – z młodym Amatim, konkurentem do serca Horo…

Pomimo zwiększonej porcji romansu, fabuła zachowuje schemat znany z pierwszej serii, a polegający na odwiedzaniu kolejnych miast w drodze do – nadal nieosiągniętej – ojczyzny Horo. Nieco bardziej zostały rozwinięte wątki zasygnalizowane jedynie w poprzednich odcinkach. Cel podróży stał się mniej mitycznym, a bardziej konkretnym miejscem, do którego można w rozsądnym czasie dojechać, odległa wcześniej wizja Lawrencowego własnego sklepu staje się bardziej realna, a bohaterowie zaczynają się wreszcie na serio zastanawiać nad tym, jak pogodzić podróż z normalnym życiem. Trochę więcej dowiadujemy się o okolicach, przemierzanych przez protagonistów, aczkolwiek nadal są to tylko okruchy, niedające szerszej wiedzy o świecie. Po prawdzie, wiedza ta nie jest aż tak potrzebna – inaczej niż w anime takich jak Juuni Kokki czy nawet Slayers, kupieckie rozgrywki nie sięgają wpływem poza konkretne miasta i ich okolice. Dla mnie przynajmniej to jeden z atutów tej serii – nie tak znowu często spotyka się fantasy, w którym od poczynań bohaterów zależy co najwyżej stan skarbca kilku gildii kupieckich. Taki sposób przedstawiania świata, wyłącznie oczami bohaterów, ma jeszcze jedną zaletę – pozwala na uniknięcie wpadek związanych z opisywaniem kultury wprawdzie fikcyjnej, ale jednak garściami czerpiącej z europejskiego średniowiecza. Przykładowo, wiedząc, co Japończycy potrafią zrobić z takiego Kościoła, wcale nie mam autorom za złe, że zdecydowali się nie opisywać bliżej tej instytucji.