Joan Carroll Cruz- Cudowne wizerunki naszego Pana.pdf

Wyjątkowe wydanie niezwykle popularnego modlitewnika do św. Józefa. Specjalna edycja na Jubileuszowy Rok 2021 poświęcony przez papieża Franciszka świętemu Józefowi. "Święty Józef stanie się świętym trzeciego tysiąclecia” – tę prawdę przekazała nam francuska mistyczka. Także św. Jan Paweł II w adhortacji Redemptoris Custos wskazał na św. Józefa jako na tego, którego należy w szczególny sposób czcić i na nowo odkryć dla Kościoła, bo to opiekun każdego z nas na obecne czasy. Warto w ogłoszonym Roku Świętego Józefa uczynić ze Świętego, który był opiekunem Jezusa i Maryi Patrona naszego codziennego trudu. Zwracajmy się do niego ze wszystkim, co nas trapi, obciąża, wierząc, że nas wysłucha i nam pomoże, bo już Teresa Wielka głosiła: „On w sposób dziwnie skuteczny wspomaga każdą duszę, która mu się poleca”.

Rozalia Celakówna zmarła w opinii świętości 13 września 1944 roku, a Pan Bóg nieustannie potwierdza jej wybraństwo, rozdając za jej przyczyną wiele łask. Ciało Rozalii spoczywa na Cmentuarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XLVIII zach., mogiła 9). Wieloletnie starania i rozpoczęcie procesu kanonizacyjnego świętobliwej Rozalii doprowadziły do jego otwarcia przez Ks. Kardynała Franciszka Macharskiego, Metropolitę Krakowskiego 5 XI 1996 roku. Od tego dnia Rozalii Celakównie przysługuje tytuł Służebnicy Bożej. Dnia 17 IV 2007 r. w kaplicy Domu Arcybiskupów Krakowskich odbyła się sesja publiczna zamykająca rozpoczęty 5 XI 1996 r. proces beatyfikacyjny Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny na szczeblu diecezjalnym. Zgodnie z dekretem Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego Stanisława Dziwisza z dnia 16 IV 2007 r. do występowania wobec Kongregacji ds. Kanonizacyjnych w Rzymie w dalszym procesie Sługi Bożej Rozalii jest uprawniona Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego.

Gdy powracam myślą do scen widzianych w stanie śmierci klinicznej, przeraża mnie ilość działań, które za życia uważałem za dobre, a które wtedy oceniałem jako negatywne, na przykład spełnione w poczuciu obowiązku uczynienia kogoś innego szczęśliwym kosztem ofiary z mojej strony. Przez lata myślałem nad tym zjawiskiem, aż nagle pojąłem: dobre uczynki, ale "niejako wymuszone", zakłócają również harmonię boską. Boskość bowiem nie uznaje przymusu.