NANA MUSKURI

Dzieciństwo i młodość[edytuj]
Rodzina Muschuri żyła na Krecie, gdzie jej ojciec Konstandinos pracował jako operator projektora filmowego w lokalnym kinie. Jej matka Aliki także pracowała jako woźna w tym samym kinie. Kiedy Nana Muschuri miała 3 lata, rodzina przeprowadziła się do Aten, gdzie uczęszczała chodziła razem z siostrą Jenny do prestiżowego konserwatorium muzycznego. Nana Muschuri ma niespotykaną u śpiewaków przypadłość związaną z jej głosem – dwie struny głosowe o różnych grubościach. Czyni to jej głos mówiony ochrypłym, a śpiewany dźwięcznym o niespotykanej barwie. W trakcie II wojny światowej jej ojciec był członkiem greckiego ruchu oporu. Podczas okupacji rodzina nie miała środków na opłacanie lekcji śpiewu, ale jej nauczyciel, widząc talent dziewczyny, udzielał jej lekcji bezpłatnie. Duży wpływ na młodą Nanę Muschuri miały transmisje radiowe jazzowych gwiazd takich jak Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Billie Holiday, a także francuskiej piosenkarki Édith Piaf. W 1950 została przyjęta do konserwatorium. Studiowała kierunki klasyczne, a w szczególności śpiew operowy. Po ośmiu latach spędzonych w konserwatorium została namówiona przez przyjaciół do eksperymentów z jazzem.

Początki kariery[edytuj]
W 1958 spotkała greckiego kompozytora i producenta Manosa Hadjidakisa, który oczarowany jej głosem, został jej mentorem i kompozytorem. W 1959 wzięła udział w Festiwalu Piosenki Greckiej, gdzie jej piosenka "Kapou Iparchi Agapi Mou" zdobyła pierwsze miejsce. W kolejnych latach jej piosenki także zdobywały wysokie pozycje w tym festiwalu. W 1961 wykonała ścieżkę dźwiękową do niemieckiego filmu dokumentalnego o Grecji. Pochodzi z niego niemieckojęzyczny utwór "Weisse Rosen aus Athen", który stał się hitem na niemieckim rynku muzycznym, osiągając nakład miliona sprzedanych singli.

W 1962 spotkała amerykańskiego producenta Quincy'ego Jonesa, z którym nagrała album The Girl from Greece Sings podczas sesji w Nowym Jorku. W 1963 opuściła Grecję, by zamieszkać na stałe w Paryżu. W tymże roku wystąpiła na konkursie Eurowizji w Luksemburgu wykonując piosenkę "A' Force de Prier". Utwór ten stał się międzynarodowym przebojem, dzięki któremu zdobyła nagrodę Grand Prix du Disque we Francji. W 1965 nagrała angielskojęzyczną płytę Nana Sings, która przykuła uwagę producenta Harry'ego Belafonte, z którym odbyła tournée w 1966. Jej kolejny francuskojęzyczny album Le Jour Ou` la Colombe z 1967 przyniósł jej status supergwiazdy we Francji. Album zawiera najsłynniejsze wykonanie piosenki "Guantanamera". W 1968 prowadziła program rozrywkowy Nana and Guests w brytyjskiej telewizji. W 1969 ukazał się brytyjski longplay artystki Over and Over.

Późniejsze lata[edytuj]

Nana Mouskouri podczas koncertu w 2012
W latach 70. i 80. Nana Muschuri wydała liczne albumy płytowe, a także odbyła liczne trasy koncertowe w Europie, Azji, USA i Kanadzie. Wiele z jej utworów zajmowało wysokie pozycje w rankingach. W latach 90. poświęciła się działalności politycznej i charytatywnej.

W 1993 została mianowana ambasadorem dobrej woli przy ONZ po zmarłej aktorce Audrey Hepburn. Jej pierwszą misją było zbadanie losów dzieci podczas wojny domowej w Jugosławii. Zorganizowała wiele koncertów charytatywnych w Szwecji i Belgii. W 1994 została wybrana na deputowaną do Parlamentu Europejskiego IV kadencji z listy centroprawicowej partii Nowa Demokracja[2].

W 2004 zapowiedziała zakończenie kariery w ciągu kolejnych dwóch lat. Jako powód odejścia ze sceny podaje chęć zakończenia kariery w dobrej formie wokalnej[3]. W latach 2005–2008 zagrała pożegnalną trasę koncertową obejmującą występu w wielu krajach, w tym m.in. finałowe koncerty zorganizowane 23 i 24 lipca 2008 roku w Atenach. Według danych wytwórni muzycznych sprzedała ponad 300 milionów płyt[4]. Ma na koncie nagranych ponad 1500 piosenek w 15 językach oraz 450 albumów (w tym 300 uzyskało status złotej, platynowej lub diamentowej płyty).

W 2011 roku zdecydowała się na powrót na scenę muzyczną i wydała płytę zatytułowaną Tragudia apo ta elinika nisia[5][6]W 2012 roku wyruszyła w trasę koncertową po Niemczech (wystąpiła min. w Berlinie).

30 maja 2013 Nana Muschuri otrzymała tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu McGill w Montrealu.

W 2014 na 80. urodziny artystki pojawiła się płyta zatytułowana Happy Birthday Tour[7]

1966 - Nana Mouskouri & Harry Belafonte	2006 Moni Perpato	Colour Collection
NANA MOUSKOURI - 2006 MONI PERPATO	NANA MOUSKOURI - COLOUR COLLECTI ON	NANA MOUSKOURI - THE ROMANCE OF NANA MOUSKOURI
NANA MOUSKOURI - THE VERY BEST OF NANA MOUSKOURI - CD1	NANA MOUSKOURI - THE VERY BEST OF NANA MOUSKOURI - CD2	The Romance Of Nana Mouskouri
The Very Best Of Nana Mouskouri CD1	The Very Best Of Nana Mouskouri CD2

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder