Miś Uszatek Sport To Zdrowie.mp4

Steve Davis vs. Dennis Taylor after 25 years (2010).mov

"Finał na czarnej II". Davis i Taylor rozbawili do łez ( ...

"Finał na czarnej II". Davis i Taylor rozbawili do łez (WIDEO) W 25. rocznicę najczęściej wspominanego meczu w historii snookera dwaj jego bohaterowie ponownie stanęli naprzeciwko siebie w Crucible Theatre. Dennis Taylor i Steve Davis w ten godny sposób przypomnieli snookerowe wydarzenie wszech czasów. Pamiętne spotkanie zakończyło się rozgrywką na czarnej bili w 35. partii. Swój jedyny w karierze tytuł, wygrywając 18-17, wywalczył wtedy skazywany na pożarcie i przegrywający po ośmiu frejmach do zera Dennis Taylor. Ostanie wbicie miało miejsce 19 minut po północy i na żywo oglądała je na Wyspach widownia licząca 18,5 miliona osób. Do dziś żaden inny program nadawany przez BBC2 nie zgromadził więcej ludzi przed telewizorami. Dokładnie ćwierć wieku od tamtych wydarzeń, w południe 29 kwietnia, Taylor i Davis ponownie podali sobie ręce i w tym samym Crucible Theatre rozegrali symbolicznego jednego frejma. Obaj dżentelmeni jak za starych dobrych czasów pokazali wielką klasę i jeszcze większy dystans do siebie. Zaskoczyli publiczność już na samym wejściu. Davis, wspominając swojną bujną czuprynę, wyszedł w rudej peruce, a rywal zaprezentował okulary muchy, które były jeszcze trzy-cztery razy większe od pamiętnych "taylorek", czyli stosowanych przez niego wielkich oprawek. Ale to był dopiero wstęp do kabaretu, którym uraczyli publiczność w Crucible. Żartując na okrągło i śmiejąc się od ucha, rozbawili widzów do łez. Odtworzyli sytuację na stole sprzed 25 lat, z tym że końcówka była już zupełnie inna. Taylor nawet musiał się pokajać, gdy wbił czarną po krótkiej bandzie. Davis tylko zmierzył go wzrokiem, wyciągnął bilę z kieszeni i nakazał mu powtórkę zagrania. Wariantów było zresztą bez liku, a sędzia nawet nie dotykał już tablicy punktowej. Tak jak przed laty miał wygrać Taylor, ale nie do końca się to udało. Żartów było tyle, że publiczność w końcu pogubiła się, kto został mistrzem świata w tym odtworzonym finale z 1985 roku. Poniżej zamieszczamy link do filmu prezentującego w wielkim skrócie najczęściej wspominany i najbardziej emocjonujący mecz w historii snookera. Całość okraszona jest komentarzem bohaterów tamtego wieczoru, a także komentującego to spotkanie legendarnego Teda Lowe'a, obecnego prezesa WPBSA Barry'ego Hearna, Johna Parrotta, Ronniego O'Sullivana i innych. Eurosport - pk, łup źródło: http://www.eurosport.pl/snooker/mistrzostwa-wiata/2009-2010/taylor-i-davis-wspomna-85_sto2267331/story.shtml

Ronnie O sullivan amazing interview with BBC.mp4

oglądaj online

U.K.Final (1983) Alex Higgins v Steve Davis (Final Part).mp4

oglądaj online

Steve Davis vs Dennis Taylor World Championship Final ....mp4

Steve Davis vs Dennis Taylor World Championship Final 1985.mp4

oglądaj online

House MD - 3 - Humpty Dumpty.avi

House MD - 17 - All In.avi

Historia pewnej ryciny (Part 2).mp4

oglądaj online

Film dokumentalny Produkcja: Polska Rok produkcji: 2008 ...

Film dokumentalny Produkcja: Polska Rok produkcji: 2008 Dane techniczne: Barwny. 19 min. Reżyseria: Małgorzata Szyszka Scenariusz: Maciej Rychły, Małgorzata Szyszka Zdjęcia: Marcin Kukielski Zdjęcia dodatkowe: Wojciech Budny (koncert Kwartetu Jorgi) Dźwięk: Ryszard Kłosowski Udźwiękowienie: Janusz Borysiak Montaż: Ryszard Kłosowski Współpraca produkcyjna: Ryszard Kłosowski Produkcja: Stowarzyszenie GPTM źródło: http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/4223272 "Kurier ostrowski" Wszystko zaczęło się od znalezienia rysunku Elizy Radziwiłłówny. Oto pośród rysunków jej autorstwa, które przedstawiały Chopina przy fortepianie, znalazł się obrazek, na którym widzimy dwóch muzyków - skrzypka i dudziarza. To właśnie od tej ryciny rozpoczyna się wyreżyserowany przez Małgorzatę Szyszkę film „Historia pewnej ryciny”, który opowiada o związkach Fryderyka Chopina z ludowymi muzykantami z Wielkopolski. Dla nas film ten jest przede wszystkim doskonałą promocją powiatu ostrowskiego dla środowiska muzycznego całego świata. To tutaj bowiem rodziło się wiele ciekawych utworów wielkiego polskiego kompozytora. ZE SZTAMBUCHA ELIZY RADZIWIŁŁÓWNY Muzyka Fryderyka Chopina pełna jest nawiązań do sztuki ludowej. Jak się okazało po długich poszukiwaniach, nie tylko wielki polski kompozytor czerpał z muzyki ludowej, ale i przywoził tutaj to, co zasłyszał w wielkim świecie. Tak dwa muzyczne światy mieszały się, by mogło powstać coś niezwykłego. U MATKI CHRZESTNEJ Film rozpoczyna się w Strzyżewie. Prowadzący nas przez historię rysunku Radziwiłłówny Maciej Rychły - lider zespołu „Kwartet Jorgi”, odwiedza dom, w którym mieszkała matka chrzestna Fryderyka Chopina. Tutaj młody Frycek przyjeżdżał na wakacje, tutaj zatrzymywał się w drodze na salony wielkiego świata. Stąd prawdopodobnie trafił do pobliskiego Antonina, gdzie podejmował go sam namiestnik Antoni Radziwiłł. Dziś pośród pól drewniany, zabytkowy domek stoi zupełnie opuszczony. Już tylko pewnie ściany pamiętają dzieje zamieszkującej tutaj rodziny i postać kompozytora. Karolina KRAWCZYK źródło: http://www.kurierostrowski.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=417:historia-pewnej-ryciny&catid=35:informacje&Itemid=54

Historia pewnej ryciny (Part 1).mp4

oglądaj online

Film dokumentalny Produkcja: Polska Rok produkcji: 2008 ...

Film dokumentalny Produkcja: Polska Rok produkcji: 2008 Dane techniczne: Barwny. 19 min. Reżyseria: Małgorzata Szyszka Scenariusz: Maciej Rychły, Małgorzata Szyszka Zdjęcia: Marcin Kukielski Zdjęcia dodatkowe: Wojciech Budny (koncert Kwartetu Jorgi) Dźwięk: Ryszard Kłosowski Udźwiękowienie: Janusz Borysiak Montaż: Ryszard Kłosowski Współpraca produkcyjna: Ryszard Kłosowski Produkcja: Stowarzyszenie GPTM źródło: http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/4223272 "Kurier ostrowski" Wszystko zaczęło się od znalezienia rysunku Elizy Radziwiłłówny. Oto pośród rysunków jej autorstwa, które przedstawiały Chopina przy fortepianie, znalazł się obrazek, na którym widzimy dwóch muzyków - skrzypka i dudziarza. To właśnie od tej ryciny rozpoczyna się wyreżyserowany przez Małgorzatę Szyszkę film „Historia pewnej ryciny”, który opowiada o związkach Fryderyka Chopina z ludowymi muzykantami z Wielkopolski. Dla nas film ten jest przede wszystkim doskonałą promocją powiatu ostrowskiego dla środowiska muzycznego całego świata. To tutaj bowiem rodziło się wiele ciekawych utworów wielkiego polskiego kompozytora. ZE SZTAMBUCHA ELIZY RADZIWIŁŁÓWNY Muzyka Fryderyka Chopina pełna jest nawiązań do sztuki ludowej. Jak się okazało po długich poszukiwaniach, nie tylko wielki polski kompozytor czerpał z muzyki ludowej, ale i przywoził tutaj to, co zasłyszał w wielkim świecie. Tak dwa muzyczne światy mieszały się, by mogło powstać coś niezwykłego. U MATKI CHRZESTNEJ Film rozpoczyna się w Strzyżewie. Prowadzący nas przez historię rysunku Radziwiłłówny Maciej Rychły - lider zespołu „Kwartet Jorgi”, odwiedza dom, w którym mieszkała matka chrzestna Fryderyka Chopina. Tutaj młody Frycek przyjeżdżał na wakacje, tutaj zatrzymywał się w drodze na salony wielkiego świata. Stąd prawdopodobnie trafił do pobliskiego Antonina, gdzie podejmował go sam namiestnik Antoni Radziwiłł. Dziś pośród pól drewniany, zabytkowy domek stoi zupełnie opuszczony. Już tylko pewnie ściany pamiętają dzieje zamieszkującej tutaj rodziny i postać kompozytora. Karolina KRAWCZYK źródło: http://www.kurierostrowski.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=417:historia-pewnej-ryciny&catid=35:informacje&Itemid=54

Czekajac Na Sobotę - Dokument HBO [2010].avi

"Czekając na sobotę" to dokument o nudzie na prowincji. ...

"Czekając na sobotę" to dokument o nudzie na prowincji. Tam, gdzie młodym ludziom los w spadku zostawił beznadzieję i niechęć do robienia czegokolwiek poza oczekiwaniem na ten jeden dzień - na sobotę. Jak mówią bohaterowie filmu, sobota jest spełnieniem, ładowaniem akumulatorów na kolejny, monotonny tydzień, odstresowaniem się, piciem i oglądaniem w dyskotece erotycznego show. Sensem życia staje się czekanie. I szukanie kumpla, który zgodzi się w sobotę nie pić i zawieźć starym gratem na pobliską imprezę. Bo sobota jest magią, treścią i celem życia. Dotknięcie erotycznej gwiazdki z dyskoteki, nakręcenie jej występu telefonem komórkowym i oglądanie potem filmiku to tematy do rozmów na kolejny tydzień. A ci, którym nie udało się znaleźć trzeźwego w sobotę, przy piwku, w autobusowej wiacie, sączą opowieści o minionych dyskotekach, o bójkach, dziewczynach i planach, które nie sięgają dalej niż kolejna sobota. źródło: http://www.filmweb.pl/film/Czekając+na+sobotę-2010-598657

Bocznica (2009).avi

Na bocznicy kolejowej na Półwyspie Helskim stoi rząd wag ...

Na bocznicy kolejowej na Półwyspie Helskim stoi rząd wagonów mocno już nadgryzionych zębem czasu, ale wciąż nadających się do użytku. I to użytku bardzo specyficznego: w wagonach od wielu lat organizowane są bowiem wczasy wagonowe. Tę formę wypoczynku wybiera niemałe grono ludzi: decydują się na nią, ze względu na niewysoki koszt takiego urlopu, przeważnie osoby niezbyt zamożne, ale także pasjonaci kolejnictwa i pracownicy kolei z rodzinami. Dla nich turkot przejeżdżających niedaleko pociągów i widok trakcji kolejowej jest codziennością, bez której – jak się wydaje – nie potrafią się obyć nawet na urlopie. Takie wczasy mają też swój specyficzny klimat: troszkę nostalgiczny, staromodny, ale też dający poczucie pełnej swobody, naturalności, wakacyjnego luzu. Tu, w przeciwieństwie do gwarnych kurortów, nikt nie popisuje się eleganckimi strojami, drogimi samochodami czy modnymi gadżetami. Wagony stoją właściwie już w lesie, z którego co i raz wyłaniają się dziki, dookoła pachnie sosnową żywicą, a żółty, nadmorski piasek tuż przy torach przypomina o bliskim sąsiedztwie morza, do którego mali i duzi chodzą się kąpać. Jeśli tylko jest pogoda, przed wagonami wyrastają leżaki i turystyczne stoliki. Jedni się opalają, inni grillują, jeszcze inni grają w siatkówkę albo w badmintona. Ktoś słucha radia, ktoś inny ogląda telewizję, bo nad dachami wagonów obowiązkowo górują anteny. Dzieci grzebią się w piasku, huśtają na skrzypiących huśtawkach. W pobliżu nie ma barów i dyskotek, więc można do woli napawać się ciszą, naprawdę odpocząć. Niektórzy tak polubili tzw. turystykę trakcyjną, że przyjeżdżają tu regularnie od 20 lat. Cenią sobie też szczególne więzi, jakie zawiązują się między uczestnikami wczasów wagonowych. Na bocznicy ludzie przyjeżdżający z całego kraju mają więcej czasu, by porozmawiać ze sobą, poznać się, opowiedzieć o sobie, swojej rodzinie, pracy, ale też razem pożartować czy ponarzekać. Czasami rozmawia się i o rzeczach całkiem poważnych: o sensie życia, Bogu, śmierci, umiejętności dostrzegania szczęścia. Podczas takich wczasów rodzą się przyjaźnie i pierwsze miłości. „Bocznica” była jednym z triumfatorów tegorocznego 49. Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Nagrody Prezesa TVP S. A. otrzymali reżyserka Anna Kazejak oraz Jakub Giza za najlepsze zdjęcia. Polska 2009, 46 min Scenariusz i reżyseria: Anna Kazejak źródło: http://www.tvp.pl/filmoteka/film-dokumentalny/spoleczenstwo/bocznica/wideo/bocznica/1041795

Miś Uszatek Sport To Zdrowie.mp4

TheFLACmaniak