Heindel Max - Astrologia.pdf

Pitagoras nauczał, że przyjaźń była najprawdziwsza i najbliższy doskonały ze wszystkich związków. Oświadczył, że w przyrodzie istnieje przyjaźń wszystkim dla wszystkich, bogów dla ludzi, doktryn jednego do drugiego; duszy do ciała, z racjonalnej części do irracjonalnej strony, filozofii dla swojej teorii, ludzi dla jeden drugiego; z rodaków dla siebie; że przyjaźń też istnieje między obcymi, między człowiekiem i jego żony, jego dzieci, i jego sług. Wszystkie obligacje bez przyjaźni były kajdany, i nie było cnoty w ich utrzymanie. Pitagoras uważał, że relacje były głównie psychiczne niż fizyczne, a obcy współczulnego intelektu było bliżej do niego niż pokrewieństwa, którego punkt widzenia był w sprzeczności z jego własną. Pitagoras zdefiniowano wiedzę owocu psychicznego akumulacji. Wierzył, że będzie można uzyskać na wiele sposobów, ale głównie poprzez obserwację. Mądrość to zrozumienie źródła lub przyczyny wszystkich rzeczy, a to może być zapewnione tylko poprzez podniesienie intelekt do punktu, w którym intuicyjnie poznawane niewidzialny objawia zewnętrznie poprzez widoczne, a tym samym stał się zdolny doprowadzić się en relacji z duchem rzeczy, a nie z ich form. Ostatecznym źródłem, że mądrość można poznać było Monad, tajemniczy trwały atom pitagorejczyków.

Pitagoras nauczał, że zarówno człowiek i wszechświat zostały wykonane na obraz Boga, że zarówno realizowanymi w ramach tego samego obrazu, zrozumienie jednego orzekana wiedzy o innych. On dalej nauczał, że istnieje stałe wzajemne oddziaływanie między Wielkim Man wszechświat) i człowieka (mały wszechświat).