WINCENTY ŁASZEWSKI - JAK ODMAWIAĆ RÓŻANIEC.pdf

Przed kilku laty w jednym niemieckim mieście umarł bogobojnie pewien starzec, co życiem swoim w ostatnich latach był zachętą do pobożności dla innych. Nie zawsze jednak w życiu był on wzorem dla drugich!
 
Wychowany wraz z siostrą religijnie, choć pośród wielkich bogactw, z początku nie dawał powodu do trwogi rodzicom, gdyż przepędzał młodość z wiarą. Wnet jednak śmierć rodziców, wpływy obce przy majątku wielkim poczęły go kierować na złe drogi. Uciechy świata zagłuszyły w nim powoli szlachetne uczucia i pozbawiły praktyk religijnych.

Próby, przykłady pobożnej siostry nie wywierały już na nim nawet najmniejszego wrażenia, żył cały oddany światu i jego namiętnościom. Siostrze nie pozostało już nic jak tylko ucieczka do Królowej Różańca św., aby ratowała brata od wiecznej zguby. Niemal co dzień udawała się do w pobliżu będącej kaplicy Najświętszej Panny Maryi i tam modlitwą różańcową polecała nawrócenie się brata, coraz bardziej i niżej upadającego!
 
Tymczasem płynęły lata – już ich całych 15 lat przeszło, a modlitwa wysłuchaną nie została, lecz siostra pomimo ufa – cierpliwa nie zaniedbuje się w pobożnej praktyce.
 
Godzina miłosierdzia Bożego wybiła.
 
Złe, hulaszcze życie i za nim idące długi przyprowadziły go do rozpaczy, a ta wskazała mu samobójstwo jako jedyny środek wybawienia się z kłopotliwego położenia.

POSTANOWIŁ TEDY RZUCIĆ SIĘ W RZEKĘ, PODĄŻA WIĘC NA MOST, PRZEKRACZA JUŻ PORĘCZ JEDNĄ NOGĄ... WTEM UCZUWA, ŻE COŚ DEPCZE – UCZUCIEM TYM JAKBY TKNIĘTY – PATRZY I SPOSTRZEGA RÓŻANIEC, COŚ ZDAJE SIĘ NAKŁANIAĆ DO PODNIESIENIA GO... PODNOSI. Przygląda się mu zdziwiony, jakby nigdy różańca nie widział – łaska Boża przenika duszę i inne już przelatują myśli po głowie jego, budzą się wspomnienia... obraz matki, siostry i jego jako chłopca, gdy modlą się w spokoju na różańcu, coraz bardziej się mu przedstawia... przypomina sobie młodociane lata, i nagle zapragnął tego spokoju duszy wierzącej, i odmawiać zaczyna dawno niewymawiane słowa modlitwy.

Opuszcza most i zdąża do kaplicy w pobliżu będącej, i tam łzami zalewa się, postanawiając poprawę. Lecz nie sam płakał, bo z nim i siostra jego, która właśnie tam przyszła, by odmówić zwyczajny różaniec za niego.
 
Ufność jej nie została zawiedzioną i radość tym większą była i nawrócenie tym pewniejsze, im dłużej na spełnienie prośby swej z wiarą się modliła.