Ibsen Henrik Johan

Ibsen Henrik Johan (1828-1906), norweski dramatopisarz. 1851-1856 reżyserował w teatrze w Bergen. 1857-1864 dyrektor artystyczny teatru w Christianii (Oslo). Przyczynił się do stworzenia narodowego teatru Norwegii.
W pierwszym okresie dramaty pod wpływem romantyzmu duńskiego, np. Catilina (1850). Następnie sztuki nawiązujące do historii i starych legend norweskich, jak Pani zamku Östrot (1854, wydanie polskie 1902), Rycerze Północy (1858, wydanie polskie 1902), Pretendenci do tronu (1863, wydanie polskie 1901). Niedoceniany przez rodaków i zniechęcony, 1864-1891 przebywał za granicą.
Światową sławę przyniosły mu dwa poematy dramatyczne: Brand (1866, wydanie polskie 1903) i Peer Gynt (1867, wydanie polskie 1910). W serii dramatów obyczajowych poddał bezwzględnej krytyce mieszczańskie obyczaje i moralność, np. Podpory społeczeństwa (1877, wydanie polskie 1899), Dom lalki (1879, wydanie polskie 1882 pt. Nora), Upiory (1881, wydanie polskie 1891), Wróg ludu (1882, wydanie polskie 1891), Dzika kaczka (1884, wydanie polskie 1897 pt. Cyranka), Hedda Gabler (1890, wydanie polskie 1899).
W niektórych dramatach pojawiają się tendencje naturalistyczne lub mistyczne, np. Rosmersholm (1886, wydanie polskie 1898), Mistrz Solness (1892, wydanie polskie 1893, w kolejnej edycji pt. Budowniczy Solness), a także symbolistyczne. Dzieła Ibsena były ogromnie popularne w Polsce na przełomie XIX i XX w. W języku polskim Wybór dramatów (1898), Dramaty (1956, 1958).

• Odtwórz folder
• Pobierz folder
• Zachomikuj folder