Dama kameliowa_by_adam_xyz.avi

Nikolas53 / Filmy / KINO POLSKA DO 1999 ROKU / Dama kameliowa_by_adam_xyz.avi

Download: Dama kameliowa_by_adam_xyz.avi

Pobierz plik

695,85 MB

Czas trwania: 103 min

(1994) "To kameralna, ubrana w stroje z epoki opowieść o miłości. W czasie absolutnej znieczulicy i chamstwa przelewających się na ekranach, roztrzaskujących się mózgów, brutalności i krwi, myślę, że nasz film znajdzie swojego odbiorcę. Takiego, któremu brakuje we współczesnym kinie wielkich uczuć" - mówiła w jednym z wywiadów Jadwiga Barańska, asystentka reżysera i scenarzystka "Damy Kameliowej", prywatnie żona realizatora filmu, Jerzego Antczaka, twórcy pamiętnych, nominowanych do Oscara "Nocy i dni" oraz miniserialu "Hrabina Cosel" (w obu produkcjach Barańska kapitalnie zagrała główne role). "Damę Kameliową" (początkowo planowaną jako spektakl Teatru TV) nakręcił w urokliwych plenerach stołecznych Łazienek i Starówki. Sceny we wnętrzach realizowano zaś w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie.
Adaptacja głośnej powieści Aleksandra Dumasa syna w ujęciu Antczaka i Barańskiej różni się nieco od swych słynnych poprzedniczek, w tym filmu George'a Cukora z 1936 z Gretą Garbo, Robertem Taylorem i Lionelem Barrymorem w rolach głównych. Polscy twórcy podjęli próbę pogodzenia książkowego oryginału z duchem współczesności - bezwzględnej i wyrachowanej. Dlatego "Dama Kameliowa" anno domini 1994 to nie tyle opowieść o romantycznej i nie spełnionej miłości, co historia tragedii dwojga ludzi, którzy nie potrafili się zrozumieć. To realistyczny zapis tragedii jednostek bezbronnych wobec okrucieństwa świata, skazanych na cierpienie i samotność.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Nikolas53

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Kazimierz Wielki CD2_by_adam_xyz.avi

Opetanie CD2_by_adam_xyz.avi

Awans CD2_by_adam_xyz.avi

Umarli rzucaja cien CD2_by_adam_xyz.avi

Niedzielne dzieci_by_adam_xyz.avi

(1976) Kiedyś jeden z krytyków porównał wczesną twórczoś ...

(1976) Kiedyś jeden z krytyków porównał wczesną twórczość Agnieszki Holland do zabiegu chirurgicznego. Polegać on miał na otwieraniu świeżych jeszcze ran w celu zbadania postępów chorób, toczących polskie społeczeństwo. Alienacja, nietolerancja, polityczne manipulacje i obyczajowa obłuda - oto patologie współczesności, które młoda reżyserka ukazywała ze szczególną ostrością i szczerością. Taką gorzką, bezwzględną diagnozą są także "Niedzielne dzieci". W filmie tym Holland poruszyła problemy związane z adopcją. Utwór, który początkowo miał się koncentrować na kwestiach moralnych, pod wpływem wrażliwości i zmysłu obserwacyjnego reżyserki przerodził się niemal w obyczajowy dokument. Agnieszka Holland bez osłonek ukazała w nim urągającą zdrowemu rozsądkowi organizację "procesu adopcji", chamstwo urzędników, prymitywne warunki życia wielu polskich rodzin. Głównymi bohaterami filmu jest młode małżeństwo. On jest mechanikiem samochodowym, ona sekretarką w szkole. Na ich pożyciu cieniem kładzie się niemożność posiadania dziecka. Wreszcie decydują się na adopcję. Chcą ją jednak przeprowadzić w tajemnicy. Kiedy po wielu perturbacjach udaje im się "odkupić" niemowlę od młodej, niezamężnej matki, okazuje się, że mogą mieć własne dzieci.

Europa Europa_by_adam_xyz.rar

(1990) Życie często tworzy historie, których nie wymyśliłby żaden pisarz ani filmowiec. Potwierdza to dobitnie biografia Salomona Perela - kanwa scenariusza "Europy, Europy" Agnieszki Holland. Historia zakpiła sobie z żydowskiego nastolatka, nie niszcząc go, ale w pewnym sensie wynosząc ponad innych, nie pozwalając mu stać się postacią tragiczną. Perel urodził się w żydowskiej rodzinie w Saksonii. Wkrótce, uciekając wraz z rodzicami przed faszystowskimi prześladowaniami, wyemigrował wraz z rodzicami i rodzeństwem do Polski. Po jej zajęciu przez hitlerowców rodzice wysłali go wraz z bratem dalej na Wschód. W Grodnie Sally wylądował w sierocińcu. Tu dostał się pod wpływ komunistycznej indoktrynacji. Wstąpił do Komsomołu. Niebawem jednak w jego biografii dokonał się gwałtowny zwrot. Wpadł w ręce Niemców, którzy nie wiadomo jakim cudem uznali go za typ czystego...aryjczyka. Sally, chcąc przetrwać, robi wszystko, żeby ukryć prawdę i przeżyć. Mimowolnie zostaje niemieckim bohaterem wojennym, gorliwym wyznawcą nazistowskich haseł. Usynowiony przez oficera junkra, zostaje wysłany w nagrodę do elitarnej szkoły Hitlerjugend... Krytyka porównywała film Agnieszki Holland do filozoficznych przypowiastek Woltera, a jego głównego bohatera do Kandyda. Motto "Europy, Europy" mogłoby brzmieć: "Najważniejszym motorem ludzkiego działania jest chęć przetrwania. Inne motywacje, takie jak np. poczucie tożsamości rasowej lub narodowej czy normy moralne mają znaczenie drugorzędne". Instynkt samozachowawczy był tym, co uratowało Perela. Za jaką jednak cenę? Reżyserka nie odpowiada na to pytanie. Nie odpowiada też na inne, co mieli jej za złe niektórzy recenzenci. Bo kto jest właściwie oskarżonym w "Europie, Europie"? "Anonimowe mechanizmy historii? Ułomna ludzka natura? Dekadencka kultura Europy, dzięki której mogły narodzić się totalitaryzmy?" - pytał branżowy "Film". Czy Sally Perel to geniusz oportunizmu czy zaszczuty, zdezorientowany chłopak, rozpaczliwie walczący o życie? Kim jest: Żydem, Polakiem, komunistą, nazistą, "Europejczykiem"? Według pierwotnej wersji scenariusza film miała kończyć scena, w której Perel spotyka się po latach z kolegami - Niemcami i ze wzruszeniem śpiewa hitlerowskie pieśni. Czy gdyby producenci nie przestraszyli się żydowskiej publiczności, odpowiedź na pytanie o tożsamość Perela byłaby łatwiejsza? W końcowej scenie filmu na ekranie pojawia się autentyczny Salomon Perel, który po wojnie dokonał kolejnej mistyfikacji i jeszcze raz zmienił sobie życiorys, by móc wyjechać do Izraela. "Europa, Europa" spotkała się z bardzo przychylnym przyjęciem po obu stronach Atlantyku. W 1992 roku uhonorowano ją Złotym Globem dla najlepszego filmu zagranicznego. W USA otrzymała ponadto Nagrodę Krytyki Nowojorskiej, Nagrodę Krytyki Bostońskiej i kilka pomniejszych wyróżnień.

Meta_by_adam_xyz.avi

(1971) W poczekalni dworca kolejowego w jakimś małym mia ...

(1971) W poczekalni dworca kolejowego w jakimś małym miasteczku spotykają się przypadkowo szkolni koledzy. Nie widzieli się wiele lat, każdy z nich wybrał własną życiową drogę. Władysław założył rodzinę, ma żonę i dwoje dzieci i chociaż ledwie wiąże koniec z końcem stara się żyć godnie i uczciwie. Zawsze był spokojny, wyważony, wśród kolegów uchodził za fajtłapę, nawet nazywali go "Trzy czwarte". Kazimierz Kaczyński to absolutne przeciwieństwo Władysława, lubi imponować, być w centrum uwagi. Zgrywa światowca obytego w towarzystwie, jest stale przy forsie, którą zdobywa kombinując. Nie splamił się uczciwą pracą, woli drobne szwindle i karciane oszustwa, które przynoszą mu niemałe dochody. Okazuje się, że Kazik jest w potrzebie, szuka mety, czyli jakiegoś lokum do pomieszkania. Dobroduszny Władysław zabiera go do siebie, chociaż żyje w bardzo skromnych warunkach. Dzieli pokój z kuchnią wraz z żoną Ireną i dwojgiem małych dzieci, synem Czarkiem i nieco starszą córką Irminą. Irena dość szybko zgadza się na sublokatora skuszona dwoma tysiącami, które gość oferuje. Kazik ma spać w kuchni na łóżku po babci. Nie zniechęcają go złe warunki, wręcz przeciwnie, potrafi się błyskawicznie zadomowić i czuje się mniej skrępowany niż sami gospodarze. Staje się jakby członkiem rodziny, coraz bardziej ingerując w domowe sprawy kolegi. Władysław ma poważne kłopoty. Otrzymał wymówienie z pracy, bo odważył się mówić prawdę i stawić czoło oszustwom. Z fatalną opinią, jaką mu wystawiono w kadrach, nie może znaleźć nowej posady. Codziennie odbywa wędrówki do pośredniaka, ale bez rezultatu. Tymczasem Kazik szasta pieniędzmi, przynosi kwiaty, kupuje prezenty Irenie i dzieciom, zaskarbiając sobie ich sympatię i wdzięczność. Spokojnego i uczciwego Władysława coraz bardziej drażni obecność kolegi kombinatora. On zawsze wiódł uczciwe życie, brzydził się kancierstwem i oszustwami.

Palace Hotel_by_adam_xyz.avi

(1977) Historia walizki, która w czasie rabunku ambasady ...

(1977) Historia walizki, która w czasie rabunku ambasady francuskiej w Warszawie we wrześniu 1939 roku uratował Władysław Lenka, dziś znany pisarz i reżyser. Stara się on dotrzeć do właściciela walizki - w czasie wojny i po jej zakończeniu. Spotyka go dopiero w Berlinie Zachodnim podczas festiwalu filmowego, na którym prezentowany jest jego film. Właściciel uważa misję Lenki za dawno zakończoną i proponuje mu wyrzucenie walizki. Lenka podejmuje się jednak podobnej misji, kiedy staruszka Polka prosi go o dostarczenie walizki pod wskazany adres.

Musisz żyć_by_adam_xyz.avi

(1997) Ekipa telewizyjna ma nakręcić film o szczęśliwej, ...

(1997) Ekipa telewizyjna ma nakręcić film o szczęśliwej, kochającej się rodzinie. Wybór pada na familię Adama Hyńczaka, dobrze sytuowanego bankowca, który cieszy się również opinią przyzwoitego człowieka. W trakcie powstawania zdjęć wychodzi jednak na jaw, że pod pozorami rodzinnej idylli kryją się poważne problemy i patologie. Zarówno Adam, jak i jego żona Magda są całkowicie zaprzątnięci własnymi sprawami. W ogóle nie zauważają, że z ich dorastającym synem dzieje się coś niedobrego. Tymczasem chłopak ma duże kłopoty. Jakiś czas temu, znalazłszy się na życiowym zakręcie, sięgnął po narkotyki. Teraz jest już tak uzależniony, że coraz trudniej mu to ukryć. Hyńczakowie zaczynają coś przeczuwać, lecz skwapliwie odsuwają od siebie nieprzyjemną prawdę. Wreszcie odwiedzają Poradnię dla Rodziców Dzieci Uzależnionych "Powrót z U". Opinie psychologów są jednoznaczne i alarmujące. Zaślepienie Adama i Magdy jest wszakże jeszcze większe. Wciąż nie mogą uwierzyć, że ich Jacek mógłby... Też coś, to przecież niemożliwe! To taki rozsądny, miły chłopak. Jeśli nawet ma jakieś problemy, z pewnością sobie z nimi poradzi. Uspokojona tą myślą Magda wyjeżdża za granicę na z niecierpliwością oczekiwaną wystawę swoich obrazów. Wkrótce Jacek nagle znika. Zaniepokojony Adam rozpoczyna gorączkowe poszukiwania syna. Z niespodziewaną pomocą przychodzi mu Yopi, była dziewczyna Jacka, trudniąca się handlem narkotykami. Wędrując przez wszystkie kręgi narkotycznego piekła - od amfetaminowych dyskotek poprzez meliny i noclegownie dla narkomanów aż po zakamarki Dworca Centralnego - Adam zdaje sobie wreszcie sprawę z powagi sytuacji i postanawia wszystko poświęcić dla ratowania syna. Jest już jednak za późno.

Spis cudzołożnic_by_adam_xyz.avi

(1994) "Nigdy nie dano mi szansy zagrania inteligenta, k ...

(1994) "Nigdy nie dano mi szansy zagrania inteligenta, którym się czułem. Chciałem opowiedzieć, może po raz ostatni w moim filmowym życiu, o bohaterze swojego pokolenia, przekazać to wszystko, czym się zaraziłem w filmach Kieślowskiego w latach siedemdziesiątych i co potem, z różnymi odcieniami, od ostro komediowego do dramatycznego, próbowałem przedstawiać. To był los polskiego outsidera, którym rodzimy inteligent często bywał. Tak się cudownie złożyło, że Witold Adamek podsunął mi powieść Jerzego Pilcha. Nie zastanawiałem się, czy "Spis cudzołożnic" to dobra książka czy zła. Napisano w niej o mnie, o moich rozterkach, kompleksach, "moich" kobietach... Bohater "Spisu cudzołożnic" nie jest cyniczny, może trochę z drugiej linii, jakby zapomniany, jak ludzie mojego pokolenia" - mówił o genezie swego reżysersko-scenariuszowego debiutu Jerzy Stuhr. Krytyka szybko uznała kinową wersję prozy Pilcha za "bilans postaw bohaterów kina moralnego niepokoju". Dostrzegając ułomności autorskiego filmu Stuhra, zwrócono też uwagę na specyficzną poetykę dzieła, bliską dokonaniom twórców tej miary, co Nanni Moretti czy Jim Jarmusch. Znanemu aktorowi udało się w przewrotny i groteskowy sposób ukazać stan świadomości polskiego inteligenta lat dziewięćdziesiątych. Inteligenta, dla którego pokoleniowymi wydarzeniami były wypadki marcowe w 1968 roku; któremu PRL kojarzy nie tylko z kartkami i czołgami na ulicach, lecz także z normalnym życiem, studiami, młodzieńczymi flirtami. Idąc śladami Gombrowicza i Mrożka Stuhr dowodzi, że polskie doświadczenie wciąż pozostaje "nieprzekładalne" na obcy grunt językowy i kulturowy. Zniknięcie "żelaznej kurtyny" nie było równoznaczne z utratą skazy prowincjonalności. Wzruszający, nostalgiczny, czasem bardzo osobisty utwór Stuhra nie każdy zrozumie i zaakceptuje.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin