Biesy (Les Possedes) - reż. Andrzej Wajda LEKTOR PL.avi

Filmowe Biesy miały bardzo długą i ciernistą drogę, od 1974 do 1984 roku, na której spotykały mnie same niepowodzenia.
Wydawało mi się, że wiem o tym utworze dość dużo, więcej niż o innych powieściach, które przenosiłem na ekran. Wiedziałem przede wszystkim, na czym polegała siła teatralnych Biesów, sam ją uruchomiłem. Nie wątpiłem więc, że i tym razem potrafię tego dokonać, a Biesy opanują ekran i publiczność w kinie. Tymczasem już pierwsza nieudana wersja scenariusza powinna była mnie ostrzec i pchnąć w innym niż teatralna adaptacja kierunku.
Proza Dostojewskiego jest teatralna, gdyż jego postacie mówią nieustannie, chcąc przez myśli wyrażone w słowach ułożyć jakoś swoje stosunki z innymi i ze światem. Scena jest właśnie miejscem, gdzie dużo się mówi. Ten, kto dał postaciom Dostojewskiego mówić, a nie próbował wyrazić zawartych w dialogach myśli inscenizując je, miał szansę zbliżyć się do istoty spraw, które przedstawia ten "okrutny talent" w swoich opowieściach.
Andrzej Wajda

Fabuła koncentruje się wokół historii spisku i zabójstwa, dosyć wiernie prezentując sposób funkcjonowania założonej w 1869 r. w Moskwie przez S. Nieczajewa terrorystycznej organizacji "Zemsta Ludu". Akcja osadzona została w realiach prowincjonalnego miasta. Bohaterowie to przedstawiciele różnych odłamów ruchów radykalnych. Stawrogin - znudzony szlachcic rewolucjonista, ukrywający tajemnicę dawnej zbrodni, wyznawca estetycznego amoralizmu, który doprowadza go w końcu do samobójczej śmierci. Piotr Wierchowieński, przywódca "biesów", rewolucjonista, nihilista, założyciel tajnej organizacji, do której pozyskuje sfrustrowanych młodych ludzi, roztaczając przed nimi wizję panowania nad światem. Jednak nie interesują go ci młodzi, którzy czują się skrzywdzeni i poniżeni. Swoje oskarżenie o sprowadzanie młodzieży na manowce, na meandry nihilizmu kieruje Dostojewski pod adresem Stiepana Wierchowieńskiego, ojca Piotra, pisarza Karmuzinowa - liberalnych inteligentów rosyjskich w starym stylu. Przyjmowana przez młodzież postawa całkowitej abnegacji powoduje, że romantyczny bunt przeradza się w bandycką akcję