Antonio Vivaldi - Motets.zip
-
00. AUDIOBOOK - Pióro -
Albinoni T -
Bach J.S -
Benoist Regis - duo -
Beringer Oscar -
Boccherini -
Bruch -
Budynki Użyteczności Publicznej -
Bydgoszcz -
Bydgoszcz jakiej nie znamy -
Debussy -
Enescu G -
Firmy i zakłady w Bydgoszczy -
Gdańsk -
Gillespie D -
Grieg -
Haydn J -
Kielce -
Kościoły w Bydgoszczy -
Łódź -
Mapy Bydgoszczy -
Molique B -
Moniuszko S -
Monti V -
Mosty Bydgoskie -
Moszkowski M -
Mouquet J -
Mozart W.A -
Muthel J.G -
Offenbach J -
Olsztyn -
Pachelbel J -
Paganini N -
Pergolesi G.B -
Poznań -
Ravel -
Saint-Saens -
Sensacje XX Wieku -
Szczecin -
Teatrzyk Zielone Oko - Bracia i siostry -
Teatrzyk Zielone Oko - Ocalić ludzkość -
Teatrzyk Zielone Oko - Sposób Na Męża -
Teatrzyk Zielone Oko - Zegarek z brylancikami -
Toruń -
Trąbka -
Truberbrook Trüberbrook (PC) -
Wieniawski -
Wohlfahrt -
Wrocław -
Zofia Kaczorowska - Układ Ze Śmiercią
Dziadek kompozytora Agostino Vivaldi mieszkał w Brescii. Miał dwóch synów Agostina (ur. około 1643) i Giambattistę (ok. 1655-1736). Po śmierci Agostina seniora w 1665 rodzina przeniosła się do Wenecji. 11 czerwca 1676 ojciec kompozytora Giambattista Vivaldi ożenił się z Camillą Calicchio, córką krawca. Z zawodu był fryzjerem, jednak już w metryce chrztu kompozytora występuje jako "instrumentalista", a od 1685 pracował jako skrzypek w bazylice świętego Marka. Z faktu, że był angażowany jako "Gimabattista Rossi" lub "Gimbattista Vivaldi detto Rossetto", przypuszcza się, że odznaczał się rudym kolorem włosów, którą to cechę przekazał najstarszemu synowi. Z małżenstwa Gimbattisty i Camilli przyszło na świat 6. dzieci: Antonio Lucio (4 marca 1678), Margarita Gabriela (1680), Cecilia Maria (1683), Bonaventura Tomaso (1685), Zanetta Anna (1687) i Francesco Gaetano (1700)
Wczesne lata
Kościół San Giovanni in Brágora
Antonio, urodzony 4 marca 1678, został ochrzczony in casa pericoli di morte. 6 maja został przyniesiony do kościoła San Giovanni in Brágora i zapisany w tamtejszej księdze parafialnej. Nie jest znany charakter choroby, która stała się przyczyną chrztu w niebezpieczeństwie śmierci. Być może była nią astma, która przez całe życie gnębiła kompozytora. W liście z 1737 pisał: Z tego powodu niemal stale przebywam w domu i wyruszam jedynie płynąc w gondoli lub jadąc karetą.
Naukę gry na skrzypcach pobierał u swego ojca. Możliwe, że nauczył się też trochę grać na klawesynie. Jako najstarszy syn został przeznaczony do stanu duchownego. Kształcił się w szkołach dzielnicowych należących do kościołów San Giovanni in Oleo i San Geminiano. 18 września 1693 przyjął tonsurę; we wrześniu 1696 ostatnie ze święceń niższych (akolitat). 23 marca 1703 roku został wyświęcony na kapłana.
Kariera
We wrześniu 1703 rozpoczął pracę jako nauczyciel gry na skrzypcach w sierocińcu dla dziewcząt Ospedale della Pieta, dla którego komponował do końca życia. Cotygodniowe występy zespołów z Ospedale stały się z czasem jednym z ważniejszych wydarzeń artystycznych w Wenecji. Pracowali tam także m.in. G. Legrenzi, Domenico Scarlatti. W 1705 został opublikowany jego pierwszy zbiór sonat na trzy instrumenty, a cztery lata później nowa seria sonat skrzypcowych. Sonaty te odniosły duży sukces. Sukces ten ugruntował w 1711 cyklem koncertów znanych jako L'Estro Armonico. W 1713 Vivaldi napisał swoją pierwszą operę Ottone in villa.
W roku 1718 udał się do Mantui, gdzie pozostał przez dwa lata, dyrygując muzyką świecką na dworze księcia Filipa. Po powrocie do Wenecji, w 1727 opublikował Il Cimento dell`Armonia e dell`Invenzione ze słynnym zbiorem Le quattro stagioni (Cztery pory roku), który skomponował na podstawie anonimowych sonetów (istnieje hipoteza, że to sam Vivaldi był ich autorem), z których każdy nosił nazwę jednej z pór roku. Koncerty te są jednym z wybitniejszych przykładów muzyki programowo-ilustracyjnej. Następne lata podróżował po Europie dyrygując wykonaniami swoich dzieł. W 1740 wyruszył do Wiednia, gdzie rok później zmarł na nierozpoznaną do końca chorobę.
Sława "Rudego Księdza" wyszła daleko poza granice Wenecji. Jego dzieła cieszyły się powodzeniem we Francji, Holandii i Włoszech.
Zapomnienie i ponowne odkrycie
Vivaldi niemal natychmiast po śmierci pogrążył się w niepamięci, a jeśli już pojawiało się gdzieś jego nazwisko, to tylko w charakterze anegdoty o księdzu biegającym w trakcie mszy do zakrystii, by zapisać temat fugi[potrzebne źródło]. Dopiero narastające zainteresowanie muzyką J.S. Bacha, który dokonał transkrypcji na klawesyn 18 koncertów skrzypcowych Vivaldiego, kazało zwrócić uwagę badaczy na kompozytora oryginałów. Stopniowo stawało się jasne, że Vivaldi to kompozytor, którego można stawiać na równi z Haendlem i z Bachem. Odkrycie w 1926 r. "rękopisów turyńskich", czyli partytur do 140 dzieł instrumentalnych, 29 kantat, 12 oper, trzech krótszych dramatów, jednego oratorium oraz wielu fragmentów różnych utworów, dało muzykologom impuls do poszukiwań dalszych dzieł w zbiorach w całej Europie. Nieznane dzieła Vivaldiego są odnajdywane do dziś.