Stracona noc (1973) Janusz Majewski.avi

Wracającemu z Rzymu warszawskiemu literatowi, Wacławowi Kisieleckiemu, późnym wieczorem gdzieś na wiejskiej drodze psuje się samochód, musi więc wraz z szoferem Konstantym szukać noclegu w pobliskim dworku. Jego właścicielem jest młody mężczyzna, Jan, który od śmierci matki sam zawiaduje mocno podupadłym majątkiem. Z dawnych włości został właściwie już tylko dwór i rozległy sad oraz dwie osoby służby: stróż Stanisław i jego młoda, piękna żona Faustyna, która prowadzi Janowi dom. Romantyczny, wrażliwy młodzieniec, trochę poeta, trochę pianista, marzy o studiach inżynierskich, ale ciągle nie ma dość środków, a może też i silnej woli, by opuścić wieś i przenieść się na dłużej do miasta. Wiedzie raczej monotonne, nieco pustelnicze życie, mając Stanisława i Faustynę za całe towarzystwo. Goście bywają tutaj rzadko, tym milej więc są widziani. Kisielecki i jego kierowca zostają powitani bardzo serdecznie, podjęci kolacją i domową nalewką z czereśni. Faustynka krąży między jadalnią, gdzie wieczerzają panowie, a kuchnią, w której nakryła dla szofera zabawiającego ją anegdotami z szerokiego świata. Stanisław śpi tymczasem na sianie zmożony zmęczeniem i sporą ilością wódki. Choć awaria w samochodzie została szybko usunięta, gospodarz nalega, by przyjezdni przenocowali pod jego dachem. Kisielecki przyjmuje zaproszenie, nie śpieszy się jednak do łóżka. Ciekawy ludzi, szukający wszędzie nowych tematów, wdaje się z Jankiem w pogawędkę. W pogrążonym we śnie domu, dwaj mężczyźni snują nieśpieszną rozmowę. Literat opowiada o swych wrażeniach z podróży do Włoch, Janek zwierza mu się ze swej miłości do Faustyny. Wyjawia zarazem, że nigdy nie ośmielił się jej posiąść, choć usilnie tego pragnie. Faustynka ma jednak zazdrosnego męża, a przy tym stosunek Janka do atrakcyjnej gospodyni ma w sobie coś nabożnego, chłopak idealizuje ją i wszystko, co z nią związane. Korzystając z obecności nieoczekiwanego gościa, mężczyzna podejmuje desperacką próbę uwolnienia się od miłości, która owładnęła nim bez reszty. Usiłuje obrzydzić sobie obiekt swych uczuć, zrzucić Faustynę z piedestału, na który sam ją wyniósł. Gorąco namawia Kisieleckiego, by zakradł się do jej pokoju. Gość odrzuca jego propozycję, rozmowa przeciąga się niemal do świtu. Kiedy wydaje się, że literat ulegnie w końcu pokusie, wychodzi na jaw, że Faustyna nie spędziła tej nocy sama.