Sumo

Walka odbywa się w kole o średnicy 4,55 m (przed rokiem 1927 3,95 m) i wysokości od 30 do 60 cm i polega na wypchnięciu przeciwnika poza matę lub przewróceniu go za pomocą odpowiednich rzutów, pchnięć i uderzeń ciałem. Przed rozpoczęciem pojedynku zawodnicy (posiadający dużą masę ciała, nawet ponad 150 kg) rzucają przed siebie garść soli zmieszanej z piaskiem, aby oczyścić arenę i kołyszą się, przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę. Robią to, aby pokonać złe moce. Sędzia (pochodzący z rodu specjalizującego się tym zadaniem) występuje w stroju kapłana sinto. Pod areną złożone są ofiary dla bóstw, a nad nią wisi specjalny okap, który przypomina, że niegdyś zawody odbywały się w świątyniach.

Sumo jest żywym przykładem obrzędu sintoistycznego. Pochodzące z Japonii legendy dotyczące walk sumo zdają się sytuować jego początki w VIII w. p.n.e. Najprawdopodobniej wywodzi się ono z ceremoniałów agrarnych – było pierwotnie związane z obrzędami ku czci bóstw mających zapewnić obfite zbiory. Do tej pory nie ma pewności czy rodowód jest pochodzenia rodzimego, czy też zaczątki sumo przywędrowały z kontynentu Azji. Według japońskich legend na przełomie starej i nowej ery odbywały się już liczne walki sumo (przede wszystkim na dworach feudalnych władców), z tym że miały one znacznie brutalniejszy charakter, a walki niejednokrotnie kończyły się śmiercią jednego z zawodników. Pierwsza historycznie potwierdzona walka sumo odbyła się w 642 r. n.e. (na dworze cesarzowej Kogyoku, 642-645).

Sumo – jak żaden inny sport – obwarowane jest skomplikowanym ceremoniałem wywodzącym się wprost z czasów feudalnej Japonii, a przejawiającym się zarówno w kastowym wręcz systemie zależności, trybie życia i treningu zawodników, jak i w sposobie rozgrywania samych zawodów.

Nie ma plików w tym folderze