Psychoza

O dziwo, zaskakująco pomyślnie dla arcydzieła Hitchcocka. "Psychoza" wywiera silne wrażenie, niepokoi i zaskakuje. Nawet czytelnicy powieści, na której Hitch oparł swój film nie byli w komfortowej sytuacji wszystkowiedzących. Reżyser bowiem zrobił raczej film na motywach książki, niż jej ekranizację. Hitchcockowska "Psychoza" jest więc autonomicznym dziełem, dodajmy - dziełem sztuki.

Fabuła klasycznego dreszczowca "Psycho" frapuje z wielu powodów. Najsłynniejszym z nich jest śmierć głównej bohaterki w połowie filmu ( bynajmniej bez możliwości powrotu do życia jako zombie). Marion, bo o tej pani mowa, wcale bohaterka główną być nie musiała, ale reżyser tak poprowadził akcję, że takową się dla nas staje. I nagle bach! Marion efektownie ginie podczas kąpieli pod prysznicem (jedna z najsłynniejszych scen w historii gatunku). Dla rozwoju akcji ma co prawda znaczenie, to iż ukradła 40 tysięcy dolarów, ale dla jej zabójcy - bynajmniej. Śmierć Marion stanowi swoisty punkt zwrotny "Psychozy". Hitchcock znakomicie podtrzymuje napięcie, a tytułową chorobą wizualizuje już stylistyką czołówki. Obserwujemy niepokoje poszczególnych bohaterów i ich rozpaczliwe próby racjonalnego wyjaśnienia motywów zbrodni. Meandry zwichniętej ludzkiej psychiki, choćby wytłumaczone psycho-analitycznie, pozostają dla nas zagadką. Tak jak do końca filmu pozostaje dla nas zagadką : kim jest Norman? Kim jest jego matka? Kto tak naprawdę zabija? Mogę tylko napisać, że o klasycznie kryminalnym rozstrzygnięciu mowy być nie może. "Psychoza" zagląda w rejony mrocznej metafizyki, choroby psychicznej, schizofrenii, a końcowe ujęcie Normana Batesa - zagadkowego szaleńca, udającego ( także przed sobą) normalnego człowieka - nie daje widzowi spokoju...
"Psychoza" uznawana jest, obok "Ptaków", za jedyny sensu stricte horror w twórczości Hitchcocka. Przy okazji to jedno z największych arcydzieł tego reżysera. Kultowa ścieżka dźwiękowa Bernarda Herrmana, stylowe czarno - białe zdjęcia, niepoddająca się jednoznacznej interpretacji niepokojąca fabuła, znakomite aktorstwo - to wszystko sprawia, że nawet dziś oglądając "Psychozę" czujemy dreszcz na plecach. Rzadko który współczesny film grozy ( może poza wyjątkiem "Oszukać przeznaczenie") oddziałuje i wywiera tak silne wrażenie, a przy tym skłania do refleksji, jak legendarny dreszczowiec "Psycho". Warto więc powrócić do nieśmiertelnej klasyki, w której odkryć można prawdziwą moc przerażenia.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder