Uprawa Żurawiny.rtf

Żurawina znana jest przede wszystkim z działania ograniczającego rozwój bakterii oraz skuteczności w zapobieganiu infekcji dróg moczowych i pęcherza. Jej wpływ na nasz organizm jest jednak o wiele większy. Jakim chorobom zapobiega żurawina, dlaczego leczy, jak stosować żurawinę i kiedy może zaszkodzić?
Żurawina jest wiecznie zieloną, wieloletnią, płożącą się krzewinką zaliczaną do rodziny wrzosowatych (jej delikatne pędy osiągają ok. metra długości). Naturalnym środowiskiem tej rośliny są tereny wilgotne o kwaśnym torfowym podłożu (obecnie żurawinę z powodzeniem można też uprawiać w ogrodzie).

Cechy charakterystyczne żurawiny to ciemnozielone liście, białoróżowe kwiaty, które pojawiają się pod koniec czerwca (im właśnie najprawdopodobniej żurawina zawdzięcza swoja nazwę – swym kształtem kwiaty przypominają bowiem żurawia) i przede wszystkim podstawowy surowiec leczniczy, czyli owoce (różowo-czerwone lub zielone, gdy krzewinka rośnie w zacienionym miejscu). Owoce żurawiny pojawiają się na początku września, zbiera się je jednak dopiero późną jesienią, a nawet zimą, jeśli jest łagodna i bezśnieżna.

W medycynie (ale również w celach kulinarnych i pielęgnacyjnych) wykorzystuje się dwa gatunki żurawiny:

1. Żurawinę wielkoowocową (amerykańską), Vaccinium macrocarpon Aiton. Jej ojczyzną jest Kanada i północno-wschodnie tereny USA (obecnie Stany Zjednoczone są rekordzistą, jeśli chodzi o uprawę żurawiny; plantacje tej rośliny istnieją tam od XIX w.). Żurawinę wielkoowocową można hodować w ogrodzie – to świetna roślina dekoracyjna (średnica czerwonych jagód może dochodzić nawet do 2 cm) i okrywowa, dodatkowo żurawina jest odporna na niskie temperatury oraz choroby. Do rozwoju roślina wymaga kwaśnej torfowej gleby, półcienistego lub słonecznego stanowiska, jest wrażliwa na niedobór wody.

2. Żurawinę błotną (Oxycoccus palustris). W środowisku naturalnym rośnie m.in. w Ameryce Północnej, północnej Azji, a także w Polsce, szczególnie na Lubelszczyźnie, Pomorzu i na Mazurach. W porównaniu do żurawiny amerykańskiej, owoce żurawiny błotnej są mniejsze i bardziej cierpkie (cierpki smak jest mniej intensywny, gdy owoce zbiera się po jesiennych przymrozkach). Podobnie jak żurawinę wielkoowocową, można ją uprawiać w ogrodzie.

Owoce żurawiny zawierają spore ilości witamin (przede wszystkim witaminy C – 14 mg w 100 g świeżych owoców, witaminy B1 i B2, E, kwas foliowy, niacynę), minerałów (potas, żelazo, wapń, fosfor, sód), błonnika i kwasów organicznych (w tym kwasy cytrynowy i jabłkowy, które nadają jagodom żurawiny charakterystyczny cierpki smak). Żurawina obfituje też w silne przeciwutleniacze – antocyjanozydy i flawonoidy, zawiera też cukry – glukozę i fruktozę.

W ostatnich latach produkty z wykorzystaniem żurawiny stały się bardzo popularne. Na rynku dostępne są m.in. konfitury, herbatki, żurawinowe nalewki, soki (w tym również bez dodatku cukru) i nektary; żurawina stała się też modnym dodatkiem do różnego rodzaju mięs, serów i pasztetów. Bez problemu dostaniemy też żurawinę suszoną, mrożoną (w zamrażarce można ją przechowywać przez ok. rok) i najbardziej wartościowe – świeże owoce (trzymane w lodówce zachowują świeżość przez ok. 6 tygodni). Najsilniejsze właściwości zdrowotne wykazuje sok ze świeżych owoców, produkuje się z niego wiele preparatów dostępnych w sklepach zielarskich, aptekach czy salonach kosmetycznych.
Żurawina jest niezastąpiona w profilaktyce i leczeniu infekcji dróg moczowych (przyspiesza proces zdrowienia)
Dezynfekujący wpływ żurawiny na drogi moczowe to najbardziej znana i najlepiej udokumentowana prozdrowotna właściwość tej rośliny. Skąd takie działanie?

Naukowcy są zdania, że zawarte w żurawinie przeciwutleniacze – procyjanidyny i fruktoza uniemożliwiają przyczepianie się bakterii (w tym m.in. E.coli) do ścian nabłonka dróg moczowych i pęcherza, hamując tym samym ich rozwój.