Paulo Coelho

Paulo Coelho urodził się 24 sierpnia 1947 roku w średniozamożnej rodzinie. Jego ojciec, Pedro, był inżynierem, a matka, Ligia, zajmowała się domem.

W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę w jezuickiej szkole im. Świętego Ignacego w Rio de Janeiro. Obowiązkowy charakter praktyk religijnych zniechęcił go do modlitwy i uczestnictwa w mszach. Jednak szkoła miała też swoje zalety. W jej ascetycznych i surowych korytarzach Paulo odkrył swoje prawdziwe powołanie: być pisarzem.

Pierwszą nagrodę literacką zdobył w szkolnym konkursie poezji, a jego siostra, Sonia, opowiada, że nagrodzono jej esej, w którym wykorzystała tekst wyrzucony przez Paula do śmieci.

Jednak rodzice mieli inne plany co do przyszłości syna. Chcieli, by został inżynierem i próbowali stłumić jego zamiłowanie do literatury. Ich upór, a także odkryte przez Paula dzieło Henry'ego Millera Zwrotnik Raka, obudziły w nim ducha buntu. Zaczął systematycznie łamać narzucane mu reguły. Dla ojca zachowanie syna było oznaką choroby umysłowej i w końcu doprowadził do tego, że w wieku 17 lat Paulo miał już za sobą dwa pobyty w szpitalu psychiatrycznym, gdzie był poddawany terapii elektrowstrząsowej.

Wkrótce potem Paulo związał się z grupą teatralną i rozpoczął pracę jako dziennikarz. W oczach zamożnej klasy średniej teatr był wówczas siedliskiem rozpusty. Wystraszeni rodzice postanowili złamać przyrzeczenie, że nie zamkną już syna w szpitalu psychiatrycznym i skierowali go na trzecie przymusowe leczenie. Po wyjściu ze szpitala Paulo stał się jeszcze bardziej zagubiony i zamknął się we własnym świecie. Zdesperowana rodzina zwróciła się do innego lekarza, którego diagnoza brzmiała: “Paulo nie jest szalony i nie powinien przebywać w szpitalu psychiatrycznym. Musi po prostu nauczyć się stawiać czoło życiu”. Trzydzieści lat po tamtych doświadczeniach Paulo Coelho napisał powieść Weronika postanawia umrzeć (wyd. pol. 2000).

Weronika postanawia umrzeć ukazała się w Brazylii w 1998 roku - mówi Paulo - a do końca września dostałem ponad 1 200 maili i listów opisujących podobne przeżycia. W październiku niektóre z problemów omawianych w mojej książce, takich jak depresja, ataki paniki, samobójstwo, stały się tematem konferencji, która spotkała się z ogólnokrajowym odzewem. 22 stycznia następnego roku senator Eduardo Suplicy odczytał fragment mojej książki na sesji plenarnej senatu, co pomogło mu uzyskać aprobatę dla ustawy, która leżała już od 10 lat w Brazylijskim Kongresie - ustawy zabraniającej przymusowej hospitalizacji.

Po tym okresie Paulo powrócił na studia i wydawało się, że w końcu podąży drogą, którą wybrali dla niego rodzice. Wkrótce jednak porzucił uczelnię i wrócił do teatru. Działo się to w latach 60., kiedy na całym świecie eksplodował ruch hipisowski. Nowe trendy zakorzeniły się nawet w Brazylii, rządzonej w tym czasie przez represyjny reżim wojskowy. Paulo nosił długie włosy i z zasady nigdy nie miał przy sobie dowodu osobistego. Przez pewien czas zażywał narkotyki, pragnąc zanurzyć się po uszy w hipisowskim stylu życia. Pasja pisania doprowadziła go do stworzenia czasopisma, które zakończyło żywot po ukazaniu się dwóch numerów.

Mniej więcej w tym samym czasie muzyk i kompozytor, Raul Seixas, poprosił Paula o napisanie tekstów do jego piosenek. Ich druga płyta okazała się wielkim sukcesem i sprzedała się w ponad 500 000 egzemplarzy. Wtedy po raz pierwszy Paulo zarobił duże pieniądze. Jego współpraca z Raulem trwała do 1976 roku. Wspólnie napisali ponad 60 piosenek, które odmieniły brazylijską scenę rockową.

Nie ma plików w tym folderze