Listy Kazimierza Junoszy-Stępowskiego cz.2.pdf

Junosza77 / FREE! Wywiady i wspomnienia / Listy Kazimierza Junoszy-Stępowskiego cz.2.pdf

Download: Listy Kazimierza Junoszy-Stępowskiego cz.2.pdf

Pobierz

1,94 MB

Artykuł Henryka Szletyńskiego - cz. 2

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Junosza77

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Wywiad z Ireną Eichlerówną.pdf

Wywiad z Ireną Eichlerówną (polska aktorka dramatyczna ur. 19 kwietnia 1908 r., zm. 12 września 1990 r.), opublikowany w tygodniku Stolica z 1988 r. W rozmowie wspomina czasy teatralne, m.in. swoją współpracę z Junoszą-Stępowskim.

Listy Kazimierza Junoszy-Stępowskiego cz.1.pdf

Artykuł Henryka Szletyńskiego (ur. 27 lutego 1903, zm. 15 września 1996 polski aktor i reżyser filmowy i teatralny, pedagog). Opublikował m.in. wybór listów Junoszy-Stępowskiego. Artykuł opublikowany w tygodniku Stolica z 1973 r. jest w całości poświęcony wspomnieniom na temat Junoszy-Stępowskiego. Fragment artykułu: Temperament dziczka z dalekich okrain nawykłego do czupurnośći i samowoli, nie dawał się ująć w karby surowym acz mądrym zakonnikom. Pewnej nocy na podwórku konwiktowym ich elew i wychowanek obrysował kawałkiem kredy krąg wokół siebie i wzywał diabła, ofiarowując mu swoją duszę w zamian za jego. Miał wtedy dwanaści czy trzynaście lat...

Junosza-Stępowski o sobie.pdf

Wywiad z Junoszą-Stępowskim pt. "Tytan sceny polskiej" opublikowany w Gazecie Kieleckiej nr 60 z 1935 r. Fragment artykułu: Naprzód rósł mały niesforny chłopak w rodzinnym mohylowskim ziemiańskim zakątku (obok historycznego Baru - Podole), przysparzając nieskończonych utrapień rodzicom i familii. Ośmiolatek, dzikus i zawadiaka, ma głowinę rozpłomienioną marzeniami o dalekich podróżach. Ucieka z domu i dociera aż do Skał Panieńskich tuż pod Krakowem, gdzie ukrywa się w pieczarze...

Takie głupstwo, a mogło skończyć się śmiercią_wywiad.pdf

Rozmowa z Junoszą-Stępowskim pt. "Takie głupstwo, a mogło skończyć się śmiercią" - Gazeta Kielecka z 27 stycznia 1935 r. Fragment wywiadu: Pysznie ciosana twarz nie zmieniła się zupełnie, nieco tylko pobladła, ale za to wygolona starannie; oczy mądre i bystre coraz to przysłania welon papierosowego dymu. Stępowski pali jeden papieros za drugim. Na nocnym stoliku piętrzy się piramida zielono-czerwonych pudełeczek "Sfinksów"...

Ecce artifex_rzecz o Junoszy-Stępowskim.pdf

Rzecz o Junoszy-Stępowskim - fragment książki A. Grzymały-Siedleckiego pt. "Świat aktorski moich czasów" Fragment artykułu: Kurtyna w górę, na scenie Kotarbiński jako Czepiec i ja drżący ze strachu Dziennikarz. Kotarbiński, ujrzawszy mnie ucharakteryzowanego i przystrojonego we frak, dostrzegł widocznie jakąś nową we mnie możliwość, bo powiedziawszy: „Cóż tam, panie, w polityce?" — nie dokończył kwestii, tylko zaczął bacznie przypatrywać mi się. Sufler w budce z nasileniem mu poddaje: „Chińczyki" itd. Pochwycił „Chińczyków", zmieszało mu się z tym, o czym myślał — i nieodwołalnie tym razem coram publico postanowił: „Pan jesteś Chińczyk." Uczułem, jak podłoga usuwa mi się spod nóg i błagalnie odpowiedziałem: „Bynajmniej, proszę pana dyrektora."

oświadczenie ws śmierci Zygmunta K.pdf

Oświadczenie Kazimierza Junoszy-Stępowskiego w sprawie okoliczności śmierci Zygmunta Kossobudzkiego (Dziennik Poznański 1907.02.16 R.49 nr 39) Sprawa Zygmunta K. - krótkie wprowadzenie: Stefan Jaracz z podziwem wspominał nonszalancję Junoszy w sytuacji dramatycznej, której stał się świadkiem, gdy obaj jako młodzi ludzie pracowali w teatrze poznańskim. Był tam w zespole pewien aktor pochodzenia ziemiańskiego. Wyzwał o coś na pojedynek kolegę, Marcina Baya-Rydzewskiego, ten jednak nie poznał się na starym obyczaju, albowiem wyrzucił sekundantów za drzwi. Wieczorem były ziemianin, wszedłszy do garderoby aktorskiej ze słowami: „Odmawia mi pan satysfakcji honorowej - ani pan ani ja żyć nie możemy", strzelił w pierś Baya-Rydzewskiego i w swoją. Sam zwalił się na ziemię trafiony śmiertelnie, a Bay-Rydzewski krzyczał przerażony: „Zabił mnie!... Zabił mnie!..." Obecny przy tym Junosza oświadczył z chłodną stanowczością: „Nie zabił cię, bo stoisz." Okazało się, że idąca ukosem kula prześlizgnęła się po metalowym guziku kamizelki ofiary i padła na podłogę. Wówczas Junosza, nie bacząc na nic, odezwał się raz jeszcze: „Uratował cię brak gustu, bo dziś już nikt dwurzędowych kamizelek nie nosi." Incydent odbił się szerokim echem w sferach towarzyskich Poznania. Środowisko teatralne niedwuznacznie oskarżano o śmierć kolegi. "Goniec Wielkopolski" zamieścił anonimową notatkę sugerującą, że Kossobudzki padł ofiarą ostracyzmu za odmowę udziału w zakrapianych zebraniach braci aktorskiej, którym przewodniczyć miał pewien "nadkrytyk". Aluzja była przejrzysta - ów "nadkrytyk" to Michał Sobeski, jeden z najpopularniejszych recenzentów teatralnych, pisujący na łamach "Dziennika Poznańskiego" i zaprzyjaźniony z grupą młodych aktorów, w której prym wiódł Junosza-Stępowski. By położyć kres insynuacjom, zespół upoważnia Junoszę do opublikowania oświadczenia w tej sprawie. Stępowski w świetnej replice na łamach "Dziennika Poznańskiego" odpiera zarzuty obwiniające personel teatralny o umyślne spowodowanie tej tragedii, i broni spotwarzonej godności stanu aktorskiego.

Uczeń Zelwerowicza.pdf

Artykuł na temat Jaremy Junoszy-Stępowskiego, zawierający wiele ciekawych anegdot z życia artystycznego i nie tylko. Kazimierz Junosza Stępowski był stryjecznym bratem ojca tego artysty. W 1946 roku zgłaszając się do szkoły teatralnej, przedstawił się: Jarema Junosza Stępowski. - Był już taki jeden! - zrzędliwie stwierdził Aleksander Zelwerowicz (fragment artykułu).

Szkic o Kazimierzu Junoszy-Stępowskim.pdf

Fragment artykułu: Zawieziono go do pobliskiej „Omegi" - tej samej lecznicy, w której dziewięć lat przedtem ocalono mu życie, gdy pełniąc aktorską powinność uległ groźnemu zakażeniu. Kiedy go zapytano, czy nie chce wydać jakiegoś zarządzenia, kogoś zobaczyć, zapytał: „A co? tak źle zemną?" Jak zawsze ufny był wobec życia. Ale kiedy ogarnął już sytuację, powiedział do czuwającej przy nim lekarki: „Niewinnie umieram — przez tę narkomankę".

Junosza płakał - wspomnienia.pdf

Usadził mnie na krześle i nakazał: „słuchaj". Z patefonu rozlegały się dźwięki przedśmiertnej arii Don Kichota. Junosza siedział z twarzą w dłoniach i tylko szeptał od czasu do czasu: o sku... Z oczu ciekły mu najprawdziwsze łzy, które ukradkiem wycierał palcem. Nigdy nie zapomnę tego widoku. Pierwszy i jedyny raz widziałem tego stuprocentowego mężczyznę wzruszonego i nie mogącego ukryć wzruszenia. Kto go znał, temu zapewne trudno będzie w to uwierzyć. A jednak to prawda: Junosza płakał... Nie był zimnym cynikiem bez czci i wiary, za jakiego lubił uchodzić. Pod pokrywką męskiej dumy, twardości i opanowania ukrywał się człowiek wrażliwy, delikatny i, podejrzewam, że w gruncie rzeczy — nieszczęśliwy. (fragment wspomnień Jana Kreczmara)

Pani Hanko, co my gramy - wspomnienia.pdf

Puściłam jego rękę i rzeczywiście szedł prościutko, nikt by nie poznał, jak bardzo był pijany! Doprowadziłam go do jego przedziału i tłumaczę, żeby się położył i przespał. A ta przekora za nic nie chce, gdyż ma ochotę na „intelektualną rozmowę". A język plącze się coraz bardziej. Wołam więc Władka Surzyńskiego i mówię: — Weź jeszcze któregoś z chłopców, rozbierzcie go i połóżcie spać. Ba, ale przekorny Kazio za nic nie chce się położyć. Dopiero gdy mu Władek Surzyński powiedział, że od dzieciństwa marzył, żeby słynnemu artyście zdjąć buty, zgodził się. — A, jeśli pan od dzieciństwa marzył, to proszę. (fragment wspomnień Hanny Małkowskiej)

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin