Nocni wędrowcy.zip

Jake Adelstein

Mroczne kulisy japońskiego półświatka

RAR ♦ PDF

Wciągająca, prawdziwa opowieść o mrocznej stronie dziennikarstwa i kulisach japońskiej przestępczości zorganizowanej, która pokazuje obraz japońskiej kultury, jakiego nikt nie zna. To intrygująca kronika przemiany młodego dziennikarza w doświadczonego reportera, za którego głowę yakuza wyznaczyła wysoką cenę. Jake Adelstein jest jedynym amerykańskim dziennikarzem śledczym, który poznał od środka hermetyczne biuro prasowe tokijskiej policji. Przez dwanaście lat pisał o mrocznej stronie Japonii: wyłudzeniach, morderstwach, handlu ludźmi, przekrętach podatkowych, korupcji oraz, oczywiście, o yakuzie. Kiedy jeden z jego artykułów wywołał skandal, który wstrząsnął tonącymi w blasku neonów ulicami Tokio, odbił się echem od lśniących korytarzy siedziby FBI, a nawet sprowokował groźby pod adresem autora i jego rodziny, Adelstein zszedł ze sceny. Jednak nie na długo – wrócił, aby walczyć.

Nicolas Bouvier

ZIP ♦ MOBI

Książka o podróży jako Wielkiej Przygodzie - poznawczej i egzystencjalnej, o podróży jako sposobie istnienia. Opublikowana w 1963 roku, wkrótce stała się "świętą księgą" tych, dla których podróże nie są powierzchownym zwiedzaniem świata, lecz próbą dotknięcia istoty życia. Opisana z niezwykłą wrażliwością wyprawa, rozpoczęta w czerwcu 1953 roku w Genewie, wiodła przez Macedonię i Grecję, następnie Turcję, Iran i Afganistan, a zakończyła się w grudniu 1954 roku u wrót Indii na przełęczy Chajber. Książka ilustrowana jest rysunkami Thierry'ego Verneta, przyjaciela autora i towarzysza podróży. "W tej pięknej i urzekającej książce sama istota podróżowania wymyka się opisowi, chociaż opisywanie podróży jest tu czynnością równie ważną, co przemierzanie szlaku. Bouvier prowadził zapiski na gorąco, a kiedy w jednym z miast stracił przez głupi przypadek część notatek, długo nie mógł się pogodzić z tą stratą. Ale Oswajanie świata jest tekstem pisanym przez sześć lat po powrocie do domu, kiedy autora wciąż dręczyły wątpliwości, czy warto "dodawać wytarte słowa do tych świeżych rzeczy"? Spisywanie podróży okazało się wielokrotnie dłuższe od niej samej i o wiele bardziej wyczerpujące. Autor zaś zdał sobie sprawę, że (...) żaden opis nie jest w stanie dokładnie odwzorować przeżycia, a nieskończone bogactwo doświadczeń nie pomieści się w skończonej formule zapisu". Jacek Leociak, "Nowe książki", 9 września 1999

Randy Pausch

ZIP ♦ MOBI

To miał być zwykły, pożegnalny wykład nieznanego szerzej profesora kończącego pracę na prestiżowym amerykańskim uniwersytecie Carnegie Mellon w Pittsburghu. I pewnie przemówienie zapamiętałaby jedynie grupka najwierniejszych studentów, gdyby nie to, że zostało ono umieszczone w Internecie. Ostatni wykład pod tytułem "Jak spełniłem swoje marzenia z dzieciństwa" błyskawicznie stał się jednym z najchętniej oglądanych nagrań w serwisie YouTube. Bo wykład, który uczynił ze skromnego specjalisty od programów komputerowych osobę znaną i podziwianą, nie był jednak całkiem zwykły. "Okoliczności naszego spotkania są dość niezwykłe. Od półtora roku walczę z rakiem trzustki, ale popatrzcie: tu są najnowsze zdjęcia USG, na których widać kilkanaście guzków atakujących moją wątrobę" - zaczął swój wykład 47-letni Randy Pausch, uśmiechając się do zdumionej publiczności. A potem dodał, że przeprasza wszystkich, którzy uważają, że powinien być bardziej przygnębiony i... dziarsko wykonał kilkanaście pompek. "Ci, którzy nadal mi współczują, niech wskoczą na scenę i pokażą, czy potrafią mnie przebić" - oświadczył i zebrał lawinę oklasków. Przez kolejne 74 minuty Randy Pausch tłumaczył zasłuchanym studentom, jak należy żyć. "Okazuj ludziom wdzięczność za to, co dla ciebie zrobili. Kiedy coś spieprzysz, przeproś. Nigdy nie narzekaj, po prostu pracuj jeszcze ciężej. A przede wszystkim nie rezygnuj z dziecięcych marzeń" - mówił profesor, okraszając wykład licznymi dygresjami, wspomnieniami z młodości i dowcipami. "Większość nas miało w dzieciństwie marzenia: miejsca, które chcieliśmy zwiedzić, ludzi, których chcieliśmy spotkać, pracę, która chcieliśmy wykonywać. To wszystko to nasze marzenia, które mogą się stać potężnym źródłem motywacji. Niektórzy z czasem rezygnują z nich. Zachowanie ich to podstawowa wartość, która świadczy o naszym człowieczeństwie". Randy Pausch w wieku 46 lat zrealizował większość ze swoich marzeń, i o tym, jak je zrealizował jest też jego wykład. Dał on wszystkim słuchaczom więcej niż jakiekolwiek podręczniki motywacji. Zachwycona publiczność wielokrotnie przerywała mu wybuchami śmiechu i owacjami. "Umieram, ale nadal dobrze się bawię i zamierzam cieszyć się życiem do końca dni, jakie mi jeszcze pozostały" - oświadczył Pausch na zakończenie, a sala wręcz eksplodowała oklaskami.

Jarosław Molenda

ZIP ♦ MOBI

"Jarosław Molenda - pisarz, dziennikarz, podróżnik. Autor 'Roślin, które udomowiły człowieka'. Zabiera nas na wyprawę, której celem jest dotarcie tam, gdzie żyją ludzie praktycznie uzależnieni od jednego gatunku rośliny. Każdy rozdział jego książki to opowieść o konkretnych przedstawicielach flory i związanych z nimi legendach, a także przyziemnych troskach ich 'opiekunów'. 'Rośliny, które udomowiły człowieka' wyjaśni m.in.: - jaki olej ma więcej zalet niż osławiona oliwa - które drzewo ma korę przypominającą skórę Godzilli - jak zrobić czekoladę bez kakao - czy wodą kokosową można zastąpić kroplówkę - gdzie powstaje najlepszy olejek różany na świecie - co nazywano szparagami baroku Przy okazji autor zgłębi kilka związanych z omawianymi roślinami zagadek, na przykład to: - że Kolumb nie urodził się w Genui, ale był handlarzem mastyksu z Chios - co królik ma wspólnego z kacem - że Bretończycy mieli swojego „Titanica” Jarosław Molenda jest jedną z najwybitniejszych postaci literatury łączącej historię z przygodą. To poszukiwacz prawdy w zamierzchłej historii i człowiek uwalniający dzieje ludzkości z oków tajemnic." Agata Kosmalska, redaktor naczelna magazynu „Dookoła Świata”

Wojtacha, Anna

Opowieści z Rosji

RAR ♦ MOBI, PDF

Widzisz, Rosja to jest pewien stan umysłu… Może tego nie widać, ale, uwierz mi, jesteśmy potwornie zakompleksionym narodem i to dlatego właśnie z taką rozkoszą słuchamy słów naszych wodzów o rosyjskiej potędze i sile, o rosyjskiej dumie i honorze... Od wieków cały czas ktoś nam zagraża. Jak nie Polacy, to Amerykanie, jak nie Amerykanie, to Czeczenii. Ruszamy wtedy z tym urrra! i wpieriod! Lecimy jak ćmy do ognia i jeszcze jesteśmy z tego dumni. Kopią nas w dupę, a my prosimy o więcej, bo przecież dostać kopa w dupę od władzy to czysta rozkosz. Bez niej bylibyśmy jak dzieci we mgle, zginęlibyśmy. Dlatego potrzebny jest Putin, dlatego tak go kochamy... Anuszka, powtarzam ci: ten naród trzeba trzymać za mordę…