Za kulisami PRL-u 2010 Jerzy Urban Królowie życia.avi

Tytuł: Za kulisami PRL-u: Jerzy Urban - Królowie życia
Gatunek: Cykl dokumentalny
Produkcja: Polska
Rok produkcji: 2010
Scenariusz i realizacja: Robert Walenciak
Jerzy Urban prezentuje swą mało znaną twarz. Opowiada o nocnym życiu warszawskiej bohemy lat 60., w którym uczestniczył. O tamtych latach, alkoholowych zabawach, ludziach nocnych lokali, opowiadają również Wojciech Giełżyński i Kazimierz Kutz.

"Jerzy Urban - minister propagandy PRL"

17 sierpnia 1981 ogłoszono nominację Urbana na stanowisko rzecznika rządu. Protestował prymas Glemp. Bezskutecznie. Władze potrzebowały dobrego fachowca od propagandy. W ciągu kilku miesięcy ten wcześniej ceniony publicysta "Polityki" i felietonista "Kulis" stał się jedną z najbardziej znienawidzonych osób w PRL - polityczną karierę i znaczenie Jerzego Urbana w ostatnich latach PRL opisuje na łamach DZIENNIKA historyk IPN Grzegorz Majchrzak.
Solidnie na to zapracował. Brutalnie atakował, opluwał aresztowanych działaczy opozycji. Jego rola nie ograniczała się do przekazywania stanowiska władz. Stał się głównym kreatorem polityki propagandowej. Po przegranej w 1989 w przeciwieństwie do wielu przedstawicieli peerelowskich władz potrafił odnaleźć się w nowej rzeczywistości.
"W czasie kiedy Jerzy Urban był rzecznikiem rządu PRL, nie był on tubą, nie był wyłącznie interpretatorem polityki. Należał on do bardzo ścisłego grona osób wokół gen. Jaruzelskiego, którzy tę politykę kreowali" - tej treści informacja (zaczerpnięta z radia BBC) znalazła się na jednym z plakatów wyborczych Urbana przed wyborami czerwcowymi 1989 r.
W ciągu kilku miesięcy ten wcześniej ceniony publicysta "Polityki" i felietonista "Kulis" stał się jedną z najbardziej znienawidzonych osób w PRL. Solidnie na to zapracował. Brutalnie atakował, opluwał aresztowanych działaczy opozycji.
Jak dzisiaj przyznaje Jaruzelski, spod pióra Urbana wyszło wiele cennych propozycji: "Sugerował nieraz różne śmiałe inicjatywy.
Od połowy lat 80. r. wraz ze Stanisławem Cioskiem (sekretarzem KC PZPR) oraz Władysławem Pożogą (wiceministrem spraw wewnętrznych nadzorującym wywiad) tworzył specjalny zespół analityczny. Opracowywał on analizy dot. sytuacji w kraju, prognozy rozwoju sytuacji i propozycje działań. Ściśle tajny raporty trafiały na biurko Jaruzelskiego poza jakimkolwiek obiegiem kancelaryjnych.
Jawny współpracownik MSW
W kwietniu 1989 r. powierzono mu funkcję prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji. Być może wierzono, iż przyczyni się na tym stanowisku do zwycięstwa obozu władzy w nadchodzących wyborach i własnego sukcesu wyborczego. Tak się jednak nie stało. PZPR przegrała wybory, a samemu Urbanowi udało się jedynie wygrać w ambasadzie w Ułan Bator. Po przegranej w przeciwieństwie do wielu innych przedstawicieli peerelowskich władz potrafił odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jego największym sukcesem okazał się przeżywający podobno ostatnio kłopoty tygodnik "NIE". A kiedyś zaczynano w ministerstwach od tego tytułu prasówkę, ale to już całkiem inna sprawa.