Haydn-Wiedeński klasyk

Joseph Haydn urodził się w Austrii, w 1732 roku, zmarł w 1809 roku. Już w dzieciństwie przejawiał zdolności muzyczne. Jako chłopiec był chórzystą, grał również na skrzypcach i na fortepianie. Dzięki tej umiejętności uzyskał posadę akompaniatora, u Nicola Porpory, znanego kompozytora i nauczyciela. Kontakt miał istotny wpływ na twórczość późniejszego mistrza. W wieku 27 lat Haydn został kapelmistrzem u hrabiego Morzina w Lukavec, w Czechach. Po rozwiązaniu orkiestry w 1761 roku dostał się na dwór w Eisenstadt, do księcia Mikloąa Esterházyego, gdzie spędził 30 lat, obejmując stanowisko pierwszego kapelmistrza. Po śmierci księcia kompozytor przyjął zaproszenie do Londynu. Pobyt w Anglii stał się przełomem dla jego twórczości, gdyż Haydn poznał muzykę Haendla. Szczególne wrażenie zrobiły na nim oratoria i sam spróbował w nich swoich sił. Oratoria Haydna: "Stworzenie świata" i "Pory roku" uznano za szczytowe osiągnięcia tego gatunku. Haydn uzyskał całkowitą finansową niezależność dzięki swojej popularności. Otrzymał tytuł doctora honoris causa uniwersytetu w Oksfordzie, został członkiem akademii w Sztokholmie i Paryżu. Ostatnie lata życia spędził w Wiedniu. W czasie, kiedy umierał, Europa zapoznawała się z nowym nurtem w muzyce dzięki młodemu kompozytorowi Franzowi Schubertowi.

Podczas życia Haydna zaszły w muzyce wielkie przemiany. Zaczął komponować, kiedy muzycznym światem rządził barok – Haendel i Bach, zetknął się z reformą operową Christopha Willibalda Glucka, geniuszem Mozarta oraz kunsztem Beethovena, aż wreszcie spotkał się z romantyzmem.

Haydn podtrzymywał tradycję szkoły staro wiedeńskiej i mannheimskiej, komponując utwory kameralne, divertimenta, kwartety smyczkowe. Forma kwartetu towarzyszyła mu przez całe twórcze życie. Liczne są jego symfonie (napisał ich 104), które systematycznie rozwijał i doskonalił, aż uzyskał układ czteroczęściowy. Często miały one programowy charakter, stąd tytuły: „Zegarowa", „Polowanie", „Wieczór i burza". Kiedy przebywał w Londynie, zetknął się z doskonałą orkiestrą, która zainspirowała go do zmian orkiestracyjnych. Instrumentarium typowe dla okresu klasycznego to: 12-16 skrzypiec, 4 altówki, 3 wiolonczele, 4 kontrabasy, 2 flety, 2 oboje, 2 fagoty, 2 rogi, z czasem klarnety i kotły. Do koncertów solowych wprowadził kadencje wirtuozowskie. Stworzył 24 opery, głównie kompozycje dla teatru Esterház. Do dziś bardzo popularne są jego 52 sonaty fortepianowe, które spełniają również funkcje dydaktyczne.

Koncert na trąbke es-dur

Symfonia n94 g-dur niespodzianka

Nie ma plików w tym folderze