Essential.Killing.jpg

ChrisJack / Filmy - mój OKF / Essential Killing (2010) / Essential.Killing.jpg

Download: Essential.Killing.jpg

Pobierz

202 KB

(1500px x 811px)

Essential Killing (2010)

reżyseria: Jerzy Skolimowski
scenariusz: Jerzy Skolimowski, Ewa Piaskowska
premiera: 22 października 2010 (Polska) 6 września 2010 (Świat)
produkcja: Irlandia, Norwegia, Polska, Węgry
gatunek: Thriller, Wojenny

Obsada:

Emmanuelle Seigner
Vincent Gallo
Phillip Goss
David L. Price
Varg Strande
Tracy Spencer Shipp

Ciekawostki
* Zdjęcia do filmu kręcono w Izraelu, Norwegii i Polsce.
* Podczas napisów końcowych wymieniane są imiona niektórych postaci, jednak żadne imię nie zostaje wypowiedziane w samym filmie.
* Okres zdjęciowy rozpoczął się 3 stycznia, a zakończył w lutym 2010 roku.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

ChrisJack

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Essential Killing (2010).jpg

"Essential Killing" jest przede wszystkim wielką Metafor ...

"Essential Killing" jest przede wszystkim wielką Metaforą” (Jerzy Skolimowski). Nie liczy się czas i przestrzeń, a przesłanie. Brzmi ono następująco: człowiek zrobi wszystko, by przeżyć. Będzie żywił się korą drzew, mrówkami i mlekiem wyssanym prosto z piersi kobiety. Nadludzkim wysiłkiem wydostanie się z sideł zastawionych przez kłusowników. Co jednak najważniejsze, będzie zabijał. "Essential Killing" zaczyna się od trzymającej w napięciu sekwencji spotkania trzech amerykańskich żołnierzy z bezimiennym talibem (Vincent Gallo). Jego puentą jest wystrzał z bazooki i widok szczątków ciał pośród piachu, dymu i ognia. Nie do końca wiadomo, czy talib był terrorystą. Broń, z której skorzystał, wyjął z rąk martwego autochtona. Dlaczego odpalił pocisk? Ze strachu? Od tego momentu bohater już zawsze stanie się zwierzyną. Przelewając krew za pierwszym razem, powinien być przygotowany na kolejne zabójstwo. Skolimowski nie mówi niczego nowego. Pewnie każdy z nas z miejsca mógłby wymienić tuzin filmów opowiadających o ludziach zmuszonych do robienia potwornych rzeczy, aby jeszcze przez chwilę nacieszyć się wciąganym powietrzem. A gdy w grę wchodzi wojna ("Essential Killing" pokazuje konflikt w Afganistanie), zabijanie jest po prostu naturalne. Albo ty ich, albo oni ciebie. Film Skolimowskiego robi wrażenie nie ze względu na to, o czym opowiada, ale sposobu, w jaki to robi. "Essential Killing" to po prostu świetnie zrobione kino: oszczędne, a zarazem drapieżne, enigmatyczne i bogate w symbole, emocjonalnie wychłodzone, a mimo to poruszające. Wyjątkowe są także ujęcia i kadrowanie. Widok człowieka przedzierającego się przez śnieżną pustynię na tle krwawego nieba to obraz godny mistrzów pędzla. Przede wszystkim jednak "Essential Killing" to dowód na to, że kino oparte na "dzianiu się" nie jest wyłącznie domeną młodych. Skolimowski, który w maju skończył 72 lata, napisał scenariusz w zaledwie kilkanaście dni, zainspirowany informacją o tajnych amerykańskich więzieniach w Polsce. W jego filmie nie brakuje dynamicznej akcji i perfekcyjnie budowanego suspensu, pomimo tego że jego bohater nie wypowiada na ekranie ani jednego słowa. To się nazywa esencja kina! W folderze - Mój własny OKF. Zapraszam. :)

Eagle Eye cover.jpg

Eagle Eye I ty możesz być uznany za terrorystę! Z ...

Eagle Eye I ty możesz być uznany za terrorystę! Z dnia na dzień ktoś traci pracę, dom, pozycję społeczną. Lecz wszystkie codzienne, własne, realne i konkretne problemy stają się zupełnie nieistotne gdy w grę wchodzi Racja Stanu. Gdy zagraża terroryzm, nazbyt zaawansowana sztuczna inteligencja oraz nieodpowiedzialni przywódcy. "Eagle Eye" to kolejna produkcja, którą spłodziły wydarzenia 11/9. Chyba nie trzeba mówić, jak ta data odbiła się na życiu w USA. Władze zaczęły wykorzystywać temat terroryzmu do kontrolowania społeczeństwa. Robią to na wszelakie możliwe sposoby: a to ogłosi się fałszywy alarm, a to da coś subtelnie do zrozumienia przez masowe środki przekazu. Wystraszone i zdezorientowane społeczeństwo potrafi strawić wszystko. Fabuła filmu nie jest skomplikowana. Dwoje ludzi zostaje zmuszonych do współpracy przez zbuntowany rządowy superkomputer. Mają wykonywać polecenia albo ich bliscy zginą. Oczywiście nikt im nie wierzy przez 3/4 filmu. Z jednej strony ścigają ich organy władzy państwowej, z drugiej są prześladowani przez komputer. Iście klasyczny dramat. Buntownik, który złamał wszystkie prawa etyki sztucznej inteligencji ma na celu zniszczenie obecnej elity rządzącej krajem, ponieważ uważa że działa ona wbrew konstytucji. Czy może być gorzej? Okazuje się, że tak. I nie mam tu na myśli fabuły. Twórcy filmu spłodzili iście „narodowy” produkt. Otóż pokazują, jak bardzo społeczeństwo może być inwigilowane, jak cudowne zabawki posiada rząd Stanów Zjednoczonych, aby chronić własny naród przed terroryzmem. Wszystkie kamery są podłączone do sieci, komórki także potrafią być użyte i przeprogramowane dla odpowiednich potrzeb. Można z chirurgiczną precyzją pokierować ruchem ulicznym tak, aby pojazd dojechał bezpiecznie do celu, mijając każde zagrożenie. Nawet pociąg zdaje się być częścią wielkiej sieci. Lepiej od fabuły wypadają efekty specjalne. Pościgi wręcz zapierają dech w piersiach, są bardzo dynamiczne i efektowne. Jednak i one potrafią przekroczyć momentami granicę przyzwoitości i zgubić widza w niekontrolowanym chaosie. To już wina montażu, widać, że chciano osiągnąć sporą dynamikę, która momentami zlewa się w jedno wielkie 'łubudu'. Średnio też wypada aktorstwo, jest wręcz typowe dla takich produkcji. Nie należy się więc spodziewać czegoś, co nam zapadnie na długo w pamięć. Co reżyser DJ Caruso chciał nam pokazać, kręcąc ten film? Czy chciał powiedzieć 'ludu, strzeż się! mamy sposoby, aby cię pilnować'? Czy też może 'terrorysto, strzeż się! mamy sposoby, aby cię pilnować' (czy inaczej – 'ludu, obronimy cię!')? Tak czy siak, pokazuje wspaniałość amerykańskiego wywiadu, a awaria zbuntowanego komputera jest tylko pretekstem do powiedzenia 'z wszystkim damy sobie radę'. A może jedno i drugie. Jedno powinno być dla widza czytelne: cokolwiek się dzieje to nie daj się zwariować. Nikomu! Przecież... wystarczy na troszkę dłużej wyłączyć prąd. W folderze: Filmy - mój własny OKF

Echelon cover.jpeg

Max Peterson jest specjalistą od systemów bezpieczeństwa ...

Max Peterson jest specjalistą od systemów bezpieczeństwa instalowanych w sieciach komputerowych. Przebywając w Tajlandii, otrzymuje tajemniczy podarunek: telefon, wysyłający wiadomości pozwalające mu wygrywać w kasynie. Wygrywając wiele, w krótkim czasie i w wielu kasynach staje się celem szefa ochrony kasyn oraz... agentów CIA. Kto podarował mu telefon? Kto wysyła tajemnicze wiadomości? Dla poprzedniego posiadacza podobnego telefonu, pogoń za łatwymi pieniędzmi zakończyła się śmiercią. Max uświadamia sobie niebezpieczeństwo i postanawia dotrzeć do źródła zanim będzie za późno. Ale... jego prześladowcy mogą śledzić każdy jego ruch na całym świecie. Można by powiedzieć, że niezbyt to wyrafinowana fabuła i niewysokich lotów film akcji. Coś z trylogii o J. Bourne i nieco z pomysłu „Eagle Eye”. Tylko że...Echelon jest prawdziwy. To największa na świecie sieć Wywiadu Elektronicznego. System powstał przy udziale państw: USA, Wielkiej Brytanii, Kanady, Australii i Nowej Zelandii i jest zarządzany przez amerykańską służbę wywiadu NSA. Echelon posiada w całym świecie urządzenia techniczne do przechwytywania (podsłuch) wiadomości w kanałach telekomunikacji. Jego organizacja nadrzędna w USA (NSA) dysponuje budżetem 3,6 miliardów dolarów. Od kilkunastu miesięcy kontrolowane są systemy bankowe nie tylko w USA ale i w Europie. Oczywiście w celu zwiększenia poczucia bezpieczeństwa obywateli. Wszystko po to by znaleźć terrorystów. Facebook testuje aplikację automatycznego rozpoznawania osób na fotografiach wrzuconych do sieci i lokalizowanie użytkowników. Po to by „zakomunikować ci, gdzie jesteś i byś wiedział, kto jest w pobliżu i co się naokoło dzieje”. Namierzanie telefonów komórkowych i systemy GPS, które rysują pokonywaną przez posiadacza drogę. Aby nie zaginął np. w lawinie lub pomóc odnaleźć po ewentualnym porwaniu. Interaktywność komputerów. Dokumenty biometryczne. Systemy podsłuchujące rozmowy telefoniczne, transmisje satelitarne, internetowe. Film ciekawie porusza rzadko podejmowany temat inwigilacji. Echelon i nie tylko ten system istnieją naprawdę. Nasza prywatność kurczy się. Czy Orwellowski „Rok 1984” już nadszedł czy dopiero puka do drzwi? Czy to jest już Huxleyowski „Nowy Dzielny Świat” wspanialszy od dawnego? Jaką cenę jesteśmy gotowi zapłacić za poczucie bezpieczeństwa? Złudne poczucie bezpieczeństwa. I to jeszcze takie, którym ktoś może manipulować. „Security comes at a price...” ? W folderze: Filmy- mój własny OKF

Incepcja cover.jpg

Szekspir miał podobno kiedyś powiedzieć: "Jesteśmy z teg ...

Szekspir miał podobno kiedyś powiedzieć: "Jesteśmy z tego samego materiału co nasze sny". Czy zatem można powiedzieć, że wszystko jest tylko złudzeniem a ludzkie życie, otaczający nas świat stanowią jedynie nietrwałą iluzję? "Incepcja" Christophera Nolana to wielowątkowy iluzoryczny spektakl, w którym nic nie jest do końca tym, czym się wydaje. Reżyser już nie raz dał wyraz swojemu zafascynowaniu iluzjonizmem i aurą spektaklu. Wiadomo, że nadrzędnym celem szanującego się iluzjonisty, magika, jest ukrycie się za własnym przedstawieniem. "Patrz mi na ręce" – zdaje się mówić Christopher Nolan, każąc widzowi śnić własny sen. Hipnotyzująca fabuła "Incepcji" przytłacza misternością formy i stopniem złożoności. Z jednej strony jest to kryminał, którego oś stanowi skok wszech czasów – włamanie do ludzkiej podświadomości. Z drugiej strony jednak, to mroczna i pesymistyczna diagnoza wspólczesnej ludzkiej tożsamości rozpiętej pomiędzy rzeczywistością, a jej symulacją. Świat snu jest łudząco podobny do tego rzeczywistego. Podobieństwo to wynika ze wspomnień i projekcji człowieka. Jak odróżnić? Jest "Incepcja" zręczną metaforą kreowania świata wirtualnego. Im bardziej złożona jest struktura snu, tym trudniej odróżnić prawdę od fikcji. Jest jeszcze zadziwiająca logika sennej czasoprzestrzeni, w której podmiot może być uwięziony na całe dekady. Dom Cobb, główny bohater filmu doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Przyjmuje jednak zlecenie tytułowej incepcji – zaszczepienia w umyśle śpiącego pewnej idei, którą ten uzna za własną. Dzięki temu zabiegowi futurystyczni złodzieje dokonają przełomowego skoku. Sam bohater (fenomenalnie zagrany przez Leonardo DiCaprio) już raz dokonał incepcji. Miało to jednak tragiczne skutki – stracił przez to żonę, która popełniła samobójstwo, nie mogąc odróżnić rzeczywistości od jej fantazmatu. Wybrała śmierć, która według niej miała jednoznacznie rozstrzygnąć czy aby świat który ją otacza nie jest tym, który przez lata budowała z mężem we śnie. Boleśnie doświadczony przez los Cobb spotyka Mal w swoich snach. Stwarza to realne niebezpieczeństwo dla powodzenia całej operacji. Christopher Nolan funduje rozrywkę na najwyższym poziomie. Niespełna dwu i pół godzinny film zapiera dech w piersiach. Znakomita obsada aktorska, monumentalna muzyka Hansa Zimmera i hipnotyzujące efekty specjalne tworzą niezapomniany spektakl. Reżyser wykazuje niebywały kunszt – w pewnym momencie akcja prowadzona jest jednocześnie na trzech płaszczyznach fabularnych. Warto do tego dodać kulminacyjną sekwencję, która trwa niemalże pół godziny, w rzeczywistości jednak jest to 30 minut w stanie sennej projekcji. W taki oto sposób Christopher Nolan dokonuje incepcji na nas samych. Pokazuje nam pewne ramy swojego przedstawienia, które jedynie staną się ekranem, na który sami rzutować będziemy własne wyobrażenia i własną drogę interpretacji. Z czasem przekonamy się, że odnalezienie wyjścia poprzez kolejne poziomy snu nie jest wcale takie łatwe. W folderze: Filmy - mój własny OKF

Gran Torino cover 01.jpg

"GRAN TORINO" - 2008. Reż. Clint Eastwood. Kiedy umier ...

"GRAN TORINO" - 2008. Reż. Clint Eastwood. Kiedy umiera żona Walta Kowalskiego, nikt już nie może wmówić mu, że świat jest dobry. To była ostatnia osoba, która miała na niego pozytywny wpływ. Według Walta, wszystko co młode, nie-amerykańskie i mało trzymające się jakiegokolwiek kodeksu, nie ma wartości i nie powinno się tego tolerować. Więc kiedy do mieszkania obok domu Walta wprowadzają się "pomioty bagienne", czyli emigranci z Azji, Walt zaczyna się niecierpliwić, ba, wręcz okazuje niechęć i pogardę swoim nowym sąsiadom. Jednak pewnego dnia... Młody chłopak, „żółtek” z sąsiedztwa, pod naciskiem miejscowego gangu azjatów, próbuje ukraść cenny dla Kowalskiego samochód. A w świecie Walta Kowalskiego zasady są proste. Podstawowa - jeśli wchodzisz mu w drogę musisz się liczyć z konsekwencjami. Sfrustrowany i skłócony ze światem oraz nie pogodzony ze sobą nie ma nic do stracenia. Kiedy ktoś wkracza w przestrzeń jego życia najpierw dostaje ostrzeżenie. A potem.... postanawia przywrócić sprawiedliwość. Szczególnie kiedy krzywda dosięga... sąsiadów (sic!), którzy po śmierci żony okazali mu więcej troski niż własne dzieci (sic!) "Gran Torino" to obraz trudnej przyjaźni ukazanej na tle konfliktów rasowych i brutalnych porachunków wewnątrz współczesnych społeczeństw. Walt Kowalski nie jest rasistą. Jest człowiekiem czerstwym i nieufnym - tak nauczyło go życie, które starał się spędzić uczciwie. Bardzo dużo wymaga zarówno od siebie, jak i od innych. Wdowiec, weteran wojny w Korei, nie przepada za ludźmi i nie szuka ich towarzystwa. Ma kilka przyjemności w życiu, jedną z nich jest przepiękny egzemplarz Forda Gran Torino z roku 1972. Spokój Walta, mieszkającego w Highland Park niedaleko Detroit, mącą na przemian: rodzina, ksiądz z pobliskiej parafii i żyjący po sąsiedzku imigranci z Azji. I to oni wszyscy, jak mielące ziarno kamienie młyńskie, ujawnią to co w wewnątrz siebie główny bohater (i nie tylko on) skrywa. Kowalski jest jak ogr, a ogry (jakby to ujął Shrek) są jak cebula – mają warstwy. "Gran Torino" to film o życiu i śmierci. Rewelacja. W folderze „Filmy – mój własny OKF”. :-)

HAIR cover 01.jpg

„HAIR” – musical filmowy Milosa Formana z 1979, na podst ...

„HAIR” – musical filmowy Milosa Formana z 1979, na podstawie musicalu scenicznego Gerome'a Ragniego i Jamesa Rado, którego premiera odbyła się w 1968 w Biltmore Theatre. Sceniczna wersja "Hair" przedstawia wyidealizowany obraz życia „dzieci-kwiatów”, w którym króluje beztroska, niechęć do przemocy, równość (rasowa i klasowa), przyjaźń itd. Piosenki musicalu były bardzo popularne, a on sam przyczynił się do zwiększenia zainteresowania ruchem hippisowskim w wielu krajach. Nieco inne spojrzenie na zagadnienia kontrkultury hippisowskiej prezentuje Miloš Forman. Udało mu się połączyć w formie musicalu rzeczywiste problemy amerykańskiej młodzieży z przełomu lat 60. i 70. (protesty przeciw wojnie w Wietnamie, rewolucja obyczajowa) z ciepłą ironią typową dla "czeskiego realizmu" w kinematografii i literaturze. Milos Forman jest jednym z nielicznych reżyserów, którego filmy dobrze jest obejrzeć o każdej porze, można czerpać niesamowitą przyjemność z ich oglądania, a zarazem niosą ze sobą wiele ukrytych przesłań. Claude Bukowski, Amerykanin z polskimi korzeniami wyrusza z Oklahomy, aby zaciągnąć się do wojska. Po drodze zatrzymuje się w Nowym Jorku, gdzie spotyka grupkę bezdomnych hippisów, mających tylko siebie i swoje... długie włosy. Jeszcze nie wie, że to spotkanie diametralnie odmieni jego życie. Spędza niezapomniane chwile z Bergerem i resztą jego grupy, poznaje piękną Sheile i zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Nadchodzi jednak czas wyjazdu do wojska. Berger stara się umożliwić Claude'owi spotkanie z Sheilą i wyrusza z całą grupą do obozu wojskowego, gdzie znajduje się młody żołnierz. Zakończenie jest jednym z najbardziej szokujących momentów w dziejach kina, ukazuje zło i tragizm wojen, bezradność ludzi wobec systemu oraz świadomość, że wojny niszczą człowieka od wewnątrz; dzielą ludzi, zamiast ich łączyć. Niewątpliwie muzyka jest największym atutem tego arcydzieła. Zaczynając od cudownego wykonania 'Aquarius', a kończąc na piorunującym 'Let the sunshine in' zaśpiewanym przez protestujących hippisów pod białym domem. Muzyka pokazuje mentalność „dzieci kwiatów”, ich sposób pojmowania świata oraz stosunek do wojny. Film łączy w sobie wiele radości, a zarazem tragedii, pozbawiony jest efektów specjalnych, choć to w niczym nie ujmuje temu dziełu. Jest ponadczasowy, ponieważ ludzie każdych czasów chcą utrzymać status quo: dobrobytu, pozycji społecznej, obyczajowości i reguł życia społecznego. Życie społeczne cywilizacji biuro- i technokratycznej domaga się tworzenia schematów postępowania zastępujących myślenie i oryginalne reagowanie na nieprzewidziane sytuacje. Dla osiągnięcia tych „społecznych” celów konstruuje się reżimy a także wywołuje wojny. Zatem wojny nigdy nie ustaną, a tzw. zwyczajni ludzie pozostaną wobec niej bezradni. Po seansie przeżywa się swoiste katharsis, które daje wiele do myślenia i działania. Gorąco polecam, dwie godziny cudownej poezji. W folderze „Filmy – mój własny OKF”. 

Tall Ships` Races 2009. Gdynia. ALBANUS wychodzi z portu.jpg

Zapraszam do "Galerii". W podfolderze "Sail-Ships-Yacht" ...

Zapraszam do "Galerii". W podfolderze "Sail-Ships-Yacht" będę "chomikował" fotografie z tej niecodziennej imprezy jaką był The Tall Ships`Races 2009 w Gdyni. :-)

Kaliakra galion small.jpg

W Galerii, w podfolderze "Sail-Ships-Yacht" kolejne foto ...

W Galerii, w podfolderze "Sail-Ships-Yacht" kolejne fotografie żaglowców.

maga-serce.jpg

W GALERII nowa "porcja" fotografii i nowe podfoldery, kt ...

W GALERII nowa "porcja" fotografii i nowe podfoldery, które będą się zapełniały zgodnie ze swoim przeznaczeniem.

Tam gdzie rosną poziomki cover.jpg

„Tam gdzie rosną poziomki”, to bardzo osobiste dzieło Be ...

„Tam gdzie rosną poziomki”, to bardzo osobiste dzieło Bergmana, chociaż kręcąc je miał dopiero 37 lat, a głównym bohaterem, któremu nadał swoje własne cechy i lęki, jest starzec. W 1958 roku film został nagrodzony Złotym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie. Chociaż nie wykracza poza tematy, które najbardziej interesowały Bergmana i z których słynie jego twórczość, jest to jeden z jego najbardziej nietypowych filmów. Wyróżnia się także jako przedstawiciel „kina drogi”, gatunku do którego można go przypisać. 78-letni Isak Borg (wielka i niestety, ostatnia rola Victora Sjostroma) jest znanym i szanowanym lekarzem. Chociaż sprawia wrażenie osoby dobrej i uprzejmej, nawet sympatycznej, nie jest w stanie ukryć przed sobą i najbliższymi swojej prawdziwej natury zimnego, obojętnego na wszystko egoisty. Pod wpływem przedziwnego snu i oczywistości zbliżającej się śmierci dochodzi do wniosku, że jedyne, co w życiu osiągnął to całkowita samotność. Doktor Borg właśnie obchodzi jubileusz pracy zawodowej. Uniwersytet w rodzinnym Lund organizuje galę na jego cześć. Miasto to leży o dzień drogi od Sztokholmu więc wybiera się tam samochodem wraz z synową i innymi przypadkowo poznanymi osobami. Okolice, w których spędził młodość, przywołują wspomnienia i wizje. Lecz ta podróż, w którą zabiera nas Bergman, wcale nie jest sentymentalna tylko refleksyjna, a dla głównego bohatera pouczająca. Pozwala mu poznać samego siebie. Wspomnienia z młodości uświadamiają mu, że był tchórzliwy, ograniczony przez swoje sztywne zasady, nie znający namiętności. Sympatyczni autostopowicze są w pewnym sensie odzwierciedleniem jego sytuacji z młodości. Szczególnie, dziewczyna łudząco podobna do jego pierwszej miłości, która w końcu odeszła z jego starszym, bardziej „żywym” bratem. Synowa, będąca kolejnym z głosów jego sumienia, opowiada mu o niedawnej kłótni z mężem, tak bardzo podobnym do swego ojca, że chyba genetycznie odziedziczył pogląd, że jeśli nie widzi się sensu w życiu, należy uznać je za bezwartościowe i bez emocji poczekać na śmierć. W końcu są jeszcze senne wizje Borga, uzewnętrzniające to, co skrywał w podświadomości. Pełne lęków i poczucia winy wobec siebie i innych, zrozumienia, które nie zjawiło się w porę. Szczególnie, ale nie tylko, w tych momentach pojawia się sugestywna symbolika, którą Bergman tak wspaniale się posługuje. Mimo głębokich refleksji, trudnego i poważnie potraktowanego tematu, jest to jedno z najbardziej przystępnych dzieł Bergmana. Panuje w nim spokojna, pogodna atmosfera, bez tych burz szalejących w ludziach lub między ludźmi. Jest to film naprawdę przyjemny, wręcz ciepły i, co najważniejsze, bardzo interesujący, ogląda się go z wielką przyjemnością. Dzieło perfekcyjne pod względem treści i realizacji, co najlepiej można docenić na dużym ekranie. Warto również dodać, że ma pozytywne zakończenie, co w twórczości Bergmana jest tym bardziej niezwykłe. Wspaniały film, który można polecić nawet osobom nie przepadającym za tym reżyserem. Ewa Spala (filmweb) W folderze "Projekt LISTA WATYKAŃSKA". Zachęcam. :-)

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin