17. Cyrkówka Marianna.mp3

Anna Fryczkowska - Cyrkówka Marianna
czyta: Katarzyna Tatarak

Celebracja życia jest niewątpliwie sztuką. Nie znam zbyt wielu osób, które prawdziwie ją opanowały. W głębi duszy mam coraz większe wątpliwości, czy w naszych czasach to jeszcze w ogóle możliwe. Badając własne myśli dochodzę do smutnego wniosku, że z każdym krokiem postępu cywilizacji tracimy szansę na autentyczne przeżycie czegokolwiek. „Cyrkówka Marianna” uświadomiła mi to niezwykle boleśnie. To jedna z najpiękniejszych książek tego roku, wyjątkowa i oryginalna pod każdym względem. Niektórzy twierdzą, że to po prostu historia miłosna, ale w moim odczuciu to jednak coś znacznie więcej. Jeśli uczucie to z całą pewnością nie tylko do mężczyzny, ale i do każdej przeżytej chwili, spotkanego człowieka, widoku i smaku. Mowa o powojennej Polsce, złowrogich wspomnieniach wojny, biedzie i głodzie, a jednak z każdej strony wyziera pasja i wola działania. Anna Fryczkowska przypominając o Mariannie Razik, artystce cyrkowej i malarce ludowej, uczyniła rzecz wyjątkową- dała świadectwo temu, iż ostateczna interpretacja tego co nas spotyka zawsze zależy od nas samych. „Bo naprawdę można na różne sposoby opowiadać, na przykład na piękne sposoby. Co właśnie czynimy”. Afirmacja życia zawarta w treści zaklina rzeczywistość, przyćmiewa ból, smutki, a oświetla te skrawki dni, które warto zachować w pamięci. Główna bohaterka jest postacią realną, jednak przyjęta przez Autorkę konwencja sprawia, że odbieramy ją niczym pół boginię- czasami jest kobietą rybą chowającą się przed własną cielesnością, innym razem przeistacza się w kobietę gumę, której ciało doprowadzone do perfekcji potrafi wykonać najbardziej skomplikowane ekwilibrystki cyrkowe. Marianna obawiała się fizycznego kontaktu stóp z glebą, najchętniej spoglądałaby na świat z innej, ponadludzkiej perspektywy, jednak paradoksalnie jej dłonie doskonale radziły sobie z porządkowaniem pośmiertnej, powojennej materii. Pełna sprzeczności, skomplikowana natura, która zawierzyła swój czas najprostszym prawom. Hartując ciało, poznając siebie poprzez skomplikowane, wielogodzinne ćwiczenia fizyczne, relację z ukochanym mężem, uczyła się patrzeć przez pryzmat cierpliwości, życzliwości i pokory. Ustawiała priorytety tak, by codzienność miała realną wartość. Po latach przedstawia te same wydarzenia na różne sposoby, odtwarza je w zależności od nastroju i możliwości percepcyjnych słuchacza. Na co dzień borykała się, jak każdy, z trudami parszywej rzeczywistości, jednak wiedziała, że zawsze nadejdzie chwila, która wynagrodzi wszystko. Zaklinając los podczas cyrkowych występów, czy malując kolorowe obrazy ścigała się z tym na co nie mogła mieć wpływu. Życie Marianny Razik miało zostać ujęte w formie reportażu, ale bardzo szybko okazało się, że zamknięcie jej sensualności, wyobraźni i przede wszystkim odwagi w byciu sobą wymyka się temu zamierzeniu. Upłynęło już sporo czasu od śmierci artystki-świat zmienił się całkowicie, a ona i tak pozostała kolorowym motylem. Niewątpliwy artyzm i bezdyskusyjne walory literackie najnowszej powieści Anny Fryczkowskiej zaskakują osoby, które mają pierwszy raz kontakt z twórczością tej pisarki. To nie jest dobra powieść, to jest fantastyczne, bogate i przede wszystkim duchowe przeżycie. Jeśli możecie przeczytać tylko jedną książkę, wybierzcie tę. „Tak bywa, proszę pani, że czasem chwile są najważniejsze. W życiu niewiele można planować. Więc skupmy się na chwilach”.