Sensacje XX Wieku Wojna Cesarzy.avi - Sensacje XX wieku(1) - ARMANDO184

1998 - Dwa Żywioły - Skrzydła.avi

1994 - Tajemnica Pearl Harbor.avi

59 Sensacje XX Wieku - Radziecka Bomba A cz.1.avi

Ludzie, którzy skonstruowali broń atomową, dobrze zdawal ...

Ludzie, którzy skonstruowali broń atomową, dobrze zdawali sobie sprawę z tego, na czym polegała wówczas cała intryga – otóż, albo zdążymy to zrobić, albo też po krótkim upływie czasu nasz kraj może po prostu przestać istnieć. Nie są to żadne słowa na usprawiedliwienie czegoś – takie były wówczas realia”. Związek Radziecki swoją pierwszą bombę jądrową produkował w oparciu o amerykańskie wzorce. Były one zdobyty dzięki pracy szpiegów. Pierwsza radziecka bomba jądrowa nazywała się RDS-1. Skrót ten tłumaczono jak "reaktiwnyj dwigatiel Stalina" czyli "silnik odrzutowy Stalina". Koszt budowy bomby ocenia się na 2 miliardy dolarów. Rosyjskie media zwracają uwagę, że na rozwój programu jądrowego zostały skierowane duże środki finansowe nie zważając na fakt, że w zniszczonym po wojnie kraju ludzie często głodowali. Rosja nie przeprowadza obecnie prób jądrowych. Ostatnia eksplozja miała miejsce w 1990 roku w czasach istnienia Związku Radzieckiego. Profesor Arkadij Brisz, współtwórca radzieckiego programu jądrowego uważa, że moratorium na przeprowadzanie prób jądrowych nie pozwala rozwijać się nauce.

59 Sensacje XX Wieku - Radziecka Bomba A cz.2.avi

Zniszczony przez wojnę Związek Radziecki opracował bombę ...

Zniszczony przez wojnę Związek Radziecki opracował bombę atomową w ciągu dwóch lat i ośmiu miesięcy, Stany Zjednoczone potrzebowały do tego dwóch lat i siedmiu miesięcy. Poligon doświadczalny zbudowano w rekordowo krótkim czasie — w ciągu paru lat. W spalonym przez słońce stepie kazaskim wzniesiono imitacje dzielnic mieszkaniowych, budowli o przeznaczeniu militarnym, metra, a nawet portu lotniczego. Operator-miner, aktualnie — pułkownik w stanie spoczynku Siergiej Dawydow, mimo, że ukończył dziewięćdziesiąt dwa lata, świetnie pamięta tamten dzień. Bezpośrednio wybuchu nie widział – w tamtej chwili znajdował się w specjalnym ukryciu – kazamacie z żelbetonu. Ładunek atomowy zrzucono nie z pokładu samolotu, jak to było w Hiroszymie i Nagasaki, lecz z wysokiej wieży metalowej. Do testów przygotowywano się bardzo starannie, wszystko sprawdzano po kilka razy, a samą chwilę wybuchu utrwalały na taśmie filmowej trzydzieści kamer. Później film pod kryptonimem „Doświadczenie na poligonie numer dwa” zastrzeżono jako tajny, i przez długie dziesięciolecia przechowywany on był na półce

57 Sensacje XX Wieku - Pojedynek na Pustyni cz.2.avi

W lutym 1941 roku Rommel otrzymał następne trudne zadani ...

W lutym 1941 roku Rommel otrzymał następne trudne zadanie. Stanął na czele Afrika Korps, korpusu ekspedycyjnego wysłanego przez Hitlera do Afryki Północnej na pomoc wojskom włoskim, ponoszącym dotkliwe klęski w starciach z aliantami. Przybycie korpusu zmieniło sytuację jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej. Rommel okazał się mistrzem w operowaniu oddziałami pancernymi i artylerią przeciwlotniczą, którą z powodzeniem wykorzystywał do niszczenia pojazdów pancernych. Po serii świetnych zwycięstw, gdy jego wojska doszły do granicy Egiptu i miał realną szansę zajęcia tego państwa i strategicznego kanału Sueskiego, sytuacja raptownie odmieniła się. Winę ponosił Hitler. Zajęty wojną ze Związkiem Radzieckim, nie dbał o właściwe wyekwipowanie wojsk walczących na drugorzędnym, w jego ocenie, froncie w Afryce. Brytyjczycy zaś, dla których Północna Afryka miała ogromne znaczenie dla ochrony morskich szlaków wiodących do kolonii na Bliskim i Dalekim Wschodzie, o wiele lepiej przygotowali swoje wojska. Mieli znacznie więcej żołnierzy, czołgów i dział niż Rommel. 24 października 1942 roku Brytyjczycy uderzyli z cała siłą pod El Alamejn. Zaskoczenie wojsk niemieckich, brak paliwa i amunicji przesądziły o wynikach bitwy. 5 listopada 1942 roku bitwa pod El Alamejn dogasła. Oddziały niemieckie wycofały się do Tunezji, a włoskie - pozbawione transportu samochodowego - dostały się do niewoli. Zapewne wtedy Rommel stracił resztki zaufania do Hitlera, a ostateczny akt dopełnił się w marcu 1943 roku, gdy musiał opuścić Tunezję. Pozostawił w tym państwie najlepszych żołnierzy i najlepsze jednostki. Od lutego 1941 roku zżył się z tymi żołnierzami, bywał wśród nich, spał w ich namiotach na pustyni. Wierzył, że może jeszcze walczyć. I nagle nadszedł rozkaz z Berlina, że musi natychmiast udać się do Włoch. Dla niego, żołnierza z krwi i kości, była to zdrada.

56 Sensacje XX Wieku - Jak Umierali Bogowie cz3.avi

Z pięciu szefów radzieckiej tajnej policji politycznej, ...

Z pięciu szefów radzieckiej tajnej policji politycznej, którzy się kierowali tą instytucją od rewolucji do 1953 roku, tylko dwaj – Dzierżyński i Mienżynski umarli śmiercią naturalną, choć i to nie jest pewne. Pozostali – Jagoda, Jeżow i Beria padli ofiarą wielkiej machiny terroru, którą sami tworzyli. Przedstawienie okoliczności ich śmierci pozwala poznać narodziny i funkcjonowanie aparatu terroru w ZSRR.

55 Sensacje XX Wieku - Tunele Wojny cz.2.avi

Już w 1963 roku oficerowie armii południowowietnamskiej ...

Już w 1963 roku oficerowie armii południowowietnamskiej ostrzegali amerykańskich doradców, że partyzanci budują rozległą sieć podziemnych tuneli. Na naradzie zwołanej w Sajgonie przedstawiali, jak trudna jest walka w tych warunkach. Tylko w czasie jednej z operacji przeciwko partyzantom ukrytym w tunelach w rejonie Cu-Chi zginęło 20 żołnierzy wojsk rządowych, a 60 zostało rannych. Straty partyzantów trudno było oszacować, gdyż nie znaleziono ciał, ale według raportów żołnierzy można było ustalić, że zabito lub raniono dziesięciu partyzantów. Wynik tej bitwy był więc niekorzystny dla atakujących. Amerykańscy doradcy zapomnieli o tych ostrzeżeniach lub zlekceważyli je. Aż sierpniowego dnia 1966 roku, gdy rozpoczęła się wielka operacja przeciwko partyzantom żołnierze z australijskiej dywizji powietrzno-desantowej odkryli wejścia do tuneli.

34 Sensacje XX Wieku - Tajemnica Cicero.avi

W październiku 1943 r. losy wojny zaczęły się odwracać, ...

W październiku 1943 r. losy wojny zaczęły się odwracać, szala zwycięstwa powoli przechylała się na stronę Związku Radzieckiego i zachodnich aliantów. Dwie wielkie przegrane bitwy: w styczniu 1943 r. pod Stalingradem, a następnie w lipcu pod Kurskiem poważnie osłabiły hitlerowskie wojska i nadszarpnęły morale żołnierzy. Armia Czerwona zaczęła spychać Wehrmacht na zachód. W Wielkiej Brytanii alianci przygotowywali się do inwazji na kontynent, która miała nastąpić w połowie 1944 r. Należało zadecydować, gdzie wylądują sojusznicze siły. W tej sprawie mieli się spotkać przywódcy trzech mocarstw: Winston Churchill, Franklin Delano Roosevelt i Józef Stalin. Dla Niemców informacja o miejscu inwazji była bezcenna: od niej zależał ostateczny wynik wojny. W tym właśnie czasie Elyas Bazna, kamerdyner w ambasadzie brytyjskiej w Ankarze, wykradł z sejfu ambasadora tajne dokumenty, które – jak sądził – mogą mieć dla niego ogromną wartość. Zaniósł je do Alberta Jenke, sekretarza niemieckiej ambasady w stolicy Turcji, u którego kiedyś pracował jako służący. Za udostępnienie dwóch rolek filmu ze zdjęciami wykradzionych dokumentów dotyczących inwazji alianckiej zażądał ogromnej sumy ponad miliona dolarów. Jenke nie mógł mu tyle zapłacić, musiał porozumieć się z ambasadorem Franzem von Papenem, który wprawdzie wietrzył podstęp w ofercie Bazny, ale wiedział, że gdyby dokumenty okazały się autentyczne, Hitler nigdy by mu nie darował, że wypuścił je z rąk. W porozumieniu z ministrem spraw zagranicznych Joachimem von Ribbentropem przyjął ofertę kamerdynera, któremu nadano pseudonim Cicero. Niemcy szybko stwierdzili, że dokumenty dostarczane przez Cicero były autentyczne i, co najważniejsze, zawierały informacje warte tak wysokiej ceny. Współpracownik Jenkego, Moyzisch, zwrócił jednak uwagę na kilka szczegółów, które podważały wiarygodność informatora: jak Bazna, słabo znający angielski, potrafił ocenić zawartość materiałów i dokonać ich odpowiedniej selekcji, a także dlaczego wykonywane w pośpiechu, "chałupniczym" sposobem zdjęcia były zawsze tak dobrej jakości? Zaalarmował władze w Berlinie i do Ankary przysłano eksperta od fotografii. Ale – choć czujny – Moyzisch przeoczył jeszcze kilka innych, nie mniej ważnych detali.

17 Sensacje XX Wieku - Wojna Cesarzy.avi

Decyzja o rozpoczęciu nieograniczonej wojny podwodnej, p ...

Decyzja o rozpoczęciu nieograniczonej wojny podwodnej, podjęta w styczniu 1917 roku na zamku w Pszczynie, gdzie mieściła się kwatera główna cesarza Wilhelma II, zmieniła bieg I wojny światowej. Ataki niemieckich okrętów podwodnych paraliżowały amerykański handel, działając destrukcyjnie na gospodarkę kraju. Niechęć Amerykanów do ingerencji w sprawy "starego kontynentu", malała w miarę, jak coraz mocniej dotykały ich utrudnienia w funkcjonowaniu poszczególnych gałęzi gospodarki. Po pewnym czasie rząd Stanów Zjednoczonych zdecydował się włączyć do wojny w Europie. Bogusław Wołoszański stara się wyjaśnić, dlaczego Wilhelm II uległ swoim doradcom i wykonał krok, który odmienił bieg wojny, a w konsekwencji doprowadził do klęski Niemiec.

76 Sensacje XX Wieku - Jak Hartowała Się Stal.avi

OPERACJA SINDIKAT Której głównym celem był Boris Sawink ...

OPERACJA SINDIKAT Której głównym celem był Boris Sawinkow, najgroźniejszy jak sądzono w Moskwie białogwardzista, były terrorysta z partii socjalistów-rewolucjonistów, który w Rządzie Tymczasowym, obalonym przez rewolucję bolszewicką, zajmował stanowisko wiceministra obrony. W czasie wojny polsko-bolszewickiej Sawinkow organizował asenterunek do Rosyjskiej Armii Ludowej, która walczyła pod polskim dowództwem przeciwko Armii Czerwonej. Po wojnie Sawinkow osiadł w Warszawie, gdzie założył Ludowy Związek Obrony Ojczyzny i Wolności. Operację Sindikat podzielono na dwie fazy. W pierwszej do organizacji Sawinkowa wprowadzono agenta CzeKa i aresztowano 44 osoby z kierownictwa NSZRiS, którzy w 1921 roku usiedli na ławie oskarżonych w pokazowych procesach. W drugiej fazie operacji, która rozpoczęła się w lipcu 1923 roku, postanowiono aresztować i postawić pod sądem samego Sawinkowa. Sawinkow zwabiony podstępem przekroczył granicę 15 sierpnia 1924 roku, natychmiast został aresztowany i już 27 sierpnia (1924) stanął przed sądem. OPERACJA TRUST Drugą z bardzo znanych i głośnych operacji radzieckiego wywiadu, wymierzoną także przeciwko emigracji rosyjskiej, była przeprowadzona w latach 20. operacja dezinformacyjno-wywiadowcza o kryptonimie Trust. Po zakończeniu wojny domowej, obawiając się możliwości penetracji aparatu radzieckiego przez silne i cieszące się wsparciem służb specjalnych państw zachodnich wojskowe i polityczne organizacje emigracyjne, takie jak Ogólnorosyjski Związek Wojskowy (ROWS), czy Bractwo Białego Krzyża, ówczesny szef radzieckich służb specjalnych, Feliks Dzierżyński, z inicjatywy szefa kontrwywiadu CzeKa Artura Artuzowa (przyszłego naczelnika Wydziału Zagranicznego OGPU i VII Dep GUGB), postanowił do ich zwalczania zastosować prowokację. W tym celu powołano fikcyjną Monarchistyczną Organizację Rosji Środkowej, która nawiązała potajemne stosunki z białymi na Zachodzie. Spodziewano się w ten sposób zdemaskowania ich potencjalnej agentury w Rosji, wprowadzenia własnych ludzi do struktur emigracyjnych i organizacji, i na koniec pełnej kompromitacji całego ruchu. Cele te do roku 1927, gdy operacja Trust prowadzona pod nadzorem Biura ds. Dezinformacji Zjednoczonego Państwowego Zarządu Politycznego OGPU dobiegła końca, zrealizowano z nawiązką. W trakcie operacji zwabiono do Związku Radzieckiego, skazano na śmierć i zamordowano najgłośniejszego wówczas agenta brytyjskiego, Sidney Reilly'ego. W szczytowym okresie w operacji zaangażowano niewyobrażalną na tamte czasy liczbę 5 tysięcy agentów i funkcjonariuszy. Penetracja projektu Manhattan Za jeden największych sukcesów radzieckiego wywiadu zagranicznego bez wątpienia należy uznać penetrację amerykańskiego projektu budowy pierwszej bomby atomowej - projekt Manhattan, (ang. Manhattan Project). Dostarczone wówczas informacje wywiadowcze z siatek wywiadowczych NKWD i NKGB rozmieszczonych w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii pozwoliły naukowcom radzieckim przeprowadzić pierwszy próbny wybuch własnej bomby atomowej już w 1949 roku.