Reżyseria: Roman Załuski
Scenariusz: Roman Załuski, Bohdan Ziółkowski
Zdjęcia: Janusz Pawłowski
Muzyka: Zbigniew Karnecki
Obsada aktorska: Antonina Gordon-Górecka (profesorowa Stefania Lewicka), Anna Dymna (studentka Urszula), Halina Golanko (Halina, synowa Lewickiej), Joanna Jędryka (Danuta Rachwalska-Nowak, była kochanka Lewickiego), Mirosława Krajewska (Teresa Korta-Kwiatkowska, była kochanka Lewickiego), Lidia Wysocka (Lena Nurkiewicz, przyjaciółka Lewickiej), Edward Apa (profesor Julian Lewicki; w filmie słychać tylko głos aktora, twarz widać na zdjęciu), Adolf Chronicki (starszy pan w kawiarni), Piotr Fronczewski (Piotr, syn Lewickiej), Krzysztof Kowalewski (Kwiatkowski, mąż Teresy), Ferdynand Matysik (wykładowca), Igor Przegrodzki (prorektor przemawiający na pogrzebie Lewickiego), Halina Buyno (była gospodyni Danuty), Marta Ławińska, Anna Parzonka (w czołówce inicjal imienia: H.), Helena Reklewska, Ewa Ulasińska, Teresa Wicińska, Sabina Wiśniewska, Maria Wróblewska (dentystka Witkowska, była kochanka Lewickiego), Maria Zbyszewska (sekretarka w dziekanacie), Jerzy Fornal, Cezary Kussyk, Mieczysław Łoza (hydraulik w mieszkaniu Kwiatkowskich)
Po śmierci męża profesorowa Stefania Lewicka przypadkowo dowiaduje się, że posiadał on garsonierę, w której prowadził starannie przed najbliższymi ukrywane "drugie życie". W mieszkaniu tym Stefania odnajduje liczne albumy, diapozytywy poświęcone kobietom, a także intymny pamiętnik profesora. Po otrząśnięciu się z szoku profesorowa zamierza pojść śladem tych notatek i odszukać kobiety, z którymi związany był Lewicki. Chce to zrobić po to, by odkryć prawdziwe oblicze człowieka, którego - jak sądziła - kochała z wzajemnością. Zdobywa adresy kilku z tych kobiet - poznanej na wczasach dentystki, byłej studentki Danuty, sekretarki Teresy. Rozmowy z nimi niczego nie wyjaśniają. Kobiety mają ustabilizowane życie rodzinne, a w dociekaniach starszej pani widzą zagrożenie dla ich stabilizacji. Stefania próbuje więc porozmawiać z synem i synową. Okazuje się jednak, że nie potrafią zrozumieć przeżyć matki. Decydująca okazuje się rozmowa z Danutą. Profesorowa dochodzi do wniosku, że niemożliwe jest odkrycie obiektywnej prawdy o mężu, a wypowiedzi osób trzecich są bardzo subiektywne. W końcu profesorowa przez przypadek przekonuje się, że była jedyną osobą, którą naprawdę kochał jej mąż i z którą był szczęśliwy.