Somay Ku - Opowieść Tenisowa z Ugandy.avi

Albert Speer był osobistym architektem Adolfa Hitlera i generalnym inspektorem budowlanym III Rzeszy. W czasie wojny zajmował stanowisko ministra odpowiedzialnego za uzbrojenie i amunicję. Do jego najbardziej znanych projektów należą Nowa Kancelaria Rzeszy, Zeppelinfeld, a także Wał Atlantycki.

Będąc w Denver Richard pokieruje, na terenie wysypiska miejskiego, buldożerem, zgniatarką do śmieci oraz machiną do utylizacji złomu.

Mało kto wiedział, że Józef Stalin, dyktator odpowiedzialny za śmierć milionów ludzi, pasjonował się kinem. Niedawno odtajnione dokumenty ukazują go jako człowieka mocno zaangażowanego w tworzenie sowieckiego przemysłu filmowego.

Historia Ronalda Moore'a, który poprowadził swój oddział przez pustynię, gdy jego ludzie znaleźli się za linią wroga na Saharze.

Niewiele osób w Polsce zdaje sobie sprawę z wydarzeń, jakie miały miejsce w tym kraju, gdy władza decydowała o wszystkim a socrealizm miał być naszą dumą i drogą do potęgi. Na początku lat '50 z ogarniętej wojną "bratniej" Korei Północnej przybywają do Polski sieroty. Na prośbę Kim Ir Sena Polska miała zapewnić im dom, szkołę i opiekę w czasie konfliktu w ich ojczyźnie. Poufna decyzja, koordynowana na najwyższych szczeblach władzy. Olbrzymia grupa ponad 1200 koreańskich dzieci, w wieku przedszkolnym i nieco starszych, zamieszkała w Państwowym Ośrodku Wychowawczym w Płakowicach koło Lwówka Śląskiego. Opiekę nad nimi sprawowali polscy wychowawcy oraz nieliczne osoby z Korei Północnej. Gościnne władze zrobiły wszystko, aby życie w ośrodku było bogate i ciekawe; wspaniała kuchnia, produkty spożywcze -tak trudne do zdobycia w tamtych czasach dla zwykłych obywateli, interesujące wycieczki, spotkania z dziećmi z innych państw socjalistycznych, nauka polskiego, zajęcia sportowe. W takich oto przytulnych warunkach, otoczone opieką i wielką sympatią polskich pedagogów, dzieci koreańskie spędziły w Polsce 8 lat... Nagle władza w Korei upomniała się o swe sieroty, w ciągu kilku dni dzieci zostały odesłane, ku wielkiej rozpaczy przywiązanych do nich opiekunów. Zaś i one same, mimo wszystko wrośnięte w polską kulturę, wracały do domu z wielkim strachem, niepewnością. Do domu, gdzie nie czekali na nich rodzice. Jolanta Krysowata przedstawia dokument, będący współczesną opowieścią o tamtych latach. Jest to dobitne zestawienie mentalności ówczesnej władzy polskiej i koreańskiej z mentalnością zwykłych ludzi, pedagogów, lekarzy, osób, które z wielkim poświeceniem otoczyły sieroty opieką. Film obfituje we wzruszające rozmowy z opiekunami, ich wspomnienia, często pojawiające się na ich twarzach łzy oraz liczne materiały archiwalne Polskiej Kroniki Filmowej ukazujące pobyt koreańskich sierot.