919_po_mahonia.jpg

rene_7 / CHOMICZEK / Ogród / Drzewa i krzewy / 919_po_mahonia.jpg

Download: 919_po_mahonia.jpg

Pobierz

246 KB

(600px x 600px)

Mahonia pospolita
Mahonia aquifolium
grupa roślin: Krzewy
podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, ozdobne owoce, zimozielone (liściaste), znoszące zacienienie, liściaste
Charakterystyka rośliny
wysokość: 1 m
kolor kwiatów: żółte
kwiatostan: grono
okres kwitnienia: V, IV
owoce: jagody
kolor owoców: granatowe
trwałość liści: zimozielone
gleba: żyzna
wilgotność: gleba wilgotna
stanowisko: półcień, słońce
zastosowanie: roślina jadalna, ogrody przydomowe, pod koronami drzew, roślina okrywowa

Mahonia pospolita jest bardzo popularnym zimozielonym krzewem liściastym. Osiąga 1 m wysokości. Listki błyszczące, ciemnozielone, skórzaste, na brzegu kolczasto zębate. Gdy przychodzą niskie temperatury, przebarwiają się na kolor czerwonobrunatny.

Żółte kwiaty zebrane w gęste grona na szczytach pędów pojawiają się w kwietniu. Owoce – granatowe, pokryte popielatym nalotem jagody – dojrzewają we wrześniu i stanowią ozdobę mahonii pospolitej do późnej jesieni. Są jadalne – nadają się na galaretki i kompoty.

Krzew jest odporny na zanieczyszczenia powietrza. Wymaga gleb żyznych, umiarkowanie wilgotnych, ubogich w wapń. Rośnie dobrze w miejscach zacienionych, może być sadzony pod drzewami. Gałązki mahonii są cennym materiałem na wieńce i wiązanki, wykorzystywane są też do charakterystycznych dekoracji świątecznych.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

rene_7

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Formowanie koron drzew owocowych.rar

KRZEWY OWOCOWE.doc

Drzewa i krzewy.jpg

031a.jpg

Bugenwilla to nazwa rodzaju należącego do rodziny dziwac ...

Bugenwilla to nazwa rodzaju należącego do rodziny dziwaczkowatych. Do rodzaju bugenwilla należy tylko 15 gatunków pnączy i krzewów pochodzących z Ameryki Południowej. Naturalne środowisko to lasy tropikalne Brazylii. W środowisku naturalnym jest to roślina zimozielona i ciernista. Kwitną raz lub dwa razy w roku we właściwych warunkach. Rzeczywiste kwiaty są nieduże, białe, rurkowate – otoczone podsadkami bedącymi w rzeczywistości zmodyfikowanymi liśćmi. Podsadki występują w ilości 3 lub 6 wokół każdej trójki kwiatów właściwych. Najpopularniejszy kolor zmodyfikowanych liści, które często uważane są za kwiaty, to purpurowy, ale może też być różowy, pomarańczowy, żółty i biały. Bugenwilla dorasta do 7m długości, jej nazwa pochodzi od francuskiego podróżnika, żeglarza i odkrywcy o nazwisku Louis Antoine de Bougainville (1729–1811).

1006po_swierk_klujacy_glauca_globosa.jpg

Świerk kłujący Picea pungens grupa roślin: Drzewa podgru ...

Świerk kłujący Picea pungens grupa roślin: Drzewa podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, iglaste, parkowe Charakterystyka rośliny wysokość: 30 m dekoracyjność: ulistnienie korona: gęsta, stożkowata, wąska gleba: małe wymagania glebowe stanowisko: słońce zastosowanie: zieleń miejska, parki, ogrody przydomowe, w grupie, pojedynczo, szpalery, żywopłoty Świerk kłujący pochodzi z górzystych regionów zachodniej części Ameryki Północnej. Został znaleziony dopiero w 1862 r. i wkrótce po tym wprowadzony do uprawy w Europie, gdzie szybko zyskał powszechne uznanie. Drzewo to osiąga 30-40 m wysokości, chociaż w naszych warunkach klimatycznych nie przekracza zwykle 20 m. Tworzy bardzo ładne, gęste, regularne, stożkowate korony. Większe gałęzie wyrastają z pnia niemal pod kątem prostym. Igły są dość sztywne i kłujące. U formy pierwotnej ich barwa jest ciemnozielona, ale takie typy są coraz rzadsze. Przeważnie igły są mniej lub bardziej zielononiebieskie, a u wielu odmian ogrodowych niebieskie lub srebrzystoniebieskie. Świerk kłujący jest drzewem bardzo wytrzymałym na niskie temperatury i na susze. Odznacza się również wysoką odpornością na zanieczyszczenia powietrza. Dobrze rośnie w miastach. Jest mało wymagający w stosunku do gleby i utrzymuje się nawet na bardzo suchych glebach piaszczystych i żwirowatych. Natomiast bardzo źle znosi zacienienie i powinien być sadzony tylko miejscach słonecznych. W cieniu wszystkie typy o srebrnych lub niebieskawych igłach mają gorszą barwę. Kiedyś świerki kłujące rozmnażano przez szczepienie. Ostatnio częściej praktykuje się siew nasion, a później selekcjonuje siewki wybierając okazy ładnie wybarwione. Takie rośliny rosną szybciej niż okazy szczepione i od początku mają regularny stożkowy pokrój. W uprawie otrzymano bardzo liczne odmiany w formie zarówno drzew jak i krzewów, różniące się intensywnością i odcieniem zabarwienia, wielkością i pokrojem korony, itd. Świerk kłujący wykorzystywany jest jako krzew lub drzewo ogrodowe – na szpalery i żywopłoty chroniące przed wiatrem i nadmiernym nasłonecznieniem. W parkach i w zieleni osiedlowej najlepiej sadzić go pojedynczo lub w luźnych grupach, tak aby rośliny przez wiele lat nie ocieniały się wzajemnie i zachowywały pełne ugałęzienie koron. Gatunek ten stosowany jest również na choinki bożonarodzeniowe.

1041berberis_thunbergii_bagatelle.jpg

Berberys Thunberga 'Bagatelle' Berberis thunbergii 'Baga ...

Berberys Thunberga 'Bagatelle' Berberis thunbergii 'Bagatelle' grupa roślin: Krzewy podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, przebarwiające się liście, na słoneczne stanowisko, pojemnikowe, do dużych ogrodów lub parków, liściaste Charakterystyka rośliny wysokość: 0,3 m dekoracyjność: pokrój, ulistnienie kolor kwiatów: żółte kwiatostan: grono okres kwitnienia: V trwałość liści: sezonowe gleba: małe wymagania glebowe wilgotność: gleba umiarkowanie wilgotna stanowisko: słońce zastosowanie: balkony, pojemniki, parki, obwódki rabat, rabaty Karłowy, bardzo gęsty, poduchowaty krzew o szerokokulistym pokroju. Dorasta do 0,3 m wysokości, osiąga 1 m średnicy. Rośnie wyjątkowo wolno – przyrasta rocznie zaledwie ok. 2,5 cm. Pędy berberysa Thunberga 'Bagatelle' są kolczaste, liście drobne, purpurowobrązowe. Jesienią przebarwiają się na jaskrawoczerwone do żółtopomarańczowych. Kwiaty żółte, drobne, w małych gronach. Pojawiają się w maju. Wymaga stanowisk słonecznych. Nie ma dużych wymagań glebowych, choć nie lubi zbyt suchego podłoża. Dobrze znosi cięcie. Berberys Thunberga 'Bagatelle' to doskonały krzew ogrodowy i parkowy. Nadaje się na rabaty, obwódki, do kompozycji z innymi roślinami liściastymi o kontrastowym ubarwieniu oraz miniaturowymi krzewami iglastymi. Można także wysadzać w donicach i skrzyniach balkonowych (zabezpieczanych na zimę) oraz na wrzosowiskach.

1118cercidiphyllum_japonicum.jpg

Grujecznik japoński Cercidiphyllum japonicum grupa rośli ...

Grujecznik japoński Cercidiphyllum japonicum grupa roślin: Drzewa podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, przebarwiające się liście, liściaste, na wilgotne stanowisko Charakterystyka rośliny wysokość: 12 m dekoracyjność: ulistnienie kolor kwiatów: czerwone okres kwitnienia: V, IV trwałość liści: sezonowe korona: stożkowata gleba: przepuszczalna, świeża, żyzna odczyn gleby: obojętna, lekko kwaśna wilgotność: gleba umiarkowanie wilgotna stanowisko: półcień, słońce zastosowanie: brzegi zbiorników wodnych, pojedynczo, ogrody przydomowe, w grupie, parki Grujecznik japoński w naszych warunkach dorasta zwykle do 12 m wysokości (podczas gdy w swojej ojczyźnie, Japonii, osiąga zwykle 30 m). Ma tendencję do tworzenia form wielopniowych, a gałęzie wyrastają niemal od samej ziemi. Korona ma najczęściej kształt stożka lub walca. To co zachwyca u grujecznika to jego sercowate lub okrągłe liście o ciekawym, mozaikowatym rysunku żyłek. Liście te na wiosnę są brunatnoczerwone, latem ciemnozielone, a na jesień ponownie się przebarwiają: okazy rosnące na stanowiskach słonecznych i suchych na czerwono i złoto, te rosnące w cieniu – na jasnokremowo, łososiowo i żółto. Opadłe liście podczas wilgotnej pogody wydzielają słodki zapach, podobny do karmelu albo świeżego ciasta drożdżowego. Zapach ten pozwala znaleźć grujecznika japońskiego nawet w głębi lasu, ukrytego w bardzo gęstym drzewostanie. Drzewo to jest wytrzymałe na niskie temperatury. Preferuje stanowiska słoneczne do półcienistych, pod osłoną innych drzew. W miejscach słonecznych i suchych pięknie się przebarwia, lecz gorzej rośnie i wcześniej zrzuca liście. Grujecznik japoński jest wyjątkowo ładny, a jego uroda potęguje się z wiekiem. Najlepiej prezentuje się na trawniku w pewnej odległości od innych drzew, które zapewniają mu potrzebny cień. W większej grupie świetnie nadaje się na nieformowane żywopłoty. Warto go także sadzić nad wodą, bo jego kolorowe liście pięknie odbijają się w gładkiej tafli.

1128juniperus_communis_repanda.jpg

Jałowiec pospolity 'Repanda' Juniperus communis 'Repanda ...

Jałowiec pospolity 'Repanda' Juniperus communis 'Repanda' grupa roślin: Krzewy podgrupa roślin: na słoneczne stanowisko, na skalniaki, płożące lub okrywowe, Iglaste Charakterystyka rośliny pokrój: płożący wysokość: 0,4 m gleba: małe wymagania glebowe wilgotność: gleba sucha stanowisko: słońce zastosowanie: zieleń miejska, parki, w grupie, roślina okrywowa, skarpy, skalniaki, cmentarze Jałowiec pospolity 'Repanda' to karłowa, płożąca odmiana jałowca. Po 10 latach osiąga około 0,3 m wysokości przy 2-2,5 średnicy. Rośnie wolno – rocznie przyrasta zaledwie ok. 10 cm. Igły krótkie, gęste, zupełnie nie kłujące. Zimą lekko brązowieją. Krzew ma małe wymagania środowiskowe. Preferuje stanowiska suche i słoneczne. Należy sadzić po 2-3 sztuki na m2. Jałowiec pospolity 'Repanda' polecany jest do ogrodów skalnych, na cmentarze i skarpy. Świetny jako roślina okrywowa.

114.jpg

131.jpg

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin