czas_walki.jpg

Skład: Smalec - voc, g; Advaita - b, voc; J.P.D. - dr, voc
Właściwie to dziwne wydawnictwo. Nie dość, że materiał nagrany 9 lat temu, to jeszcze w dużej części obejmuje utwory znane już z wcześniejszych płyt grupy Ga-Ga, tyle, że zarejestrowane na nowo. Prawda, zdarzają się w nich drobne zmiany w aranżacjach (np. Anarchia wszędzie i zawsze, Świnia u władzy) czasem w tekstach (Tańcząca anarchia), ale od razu słychać, że to te same piosenki, co kiedyś. Rzeczy, które pierwotnie znane były z wersji koncertowych tu brzmią oczywiście lepiej (np. Rząd jest zajęty, Czarny rynek). Natomiast w porównaniu z płytą Reinkarnacja (tu pojawia się utwór Alkohole z tego albumu), Czas walki brzmi jednak dosyć surowo - rzekłbym, że trochę demówkowo. Jeśli chodzi o utwory premierowe: niektóre z nich to, można powiedzieć, zwykły punk rock (np. Aborcja, Choroba), niektóre brzmią ambitniej (Uśmiech). W porównaniu z muzyką z Reinkarnacji są jednak, w moim odczuciu, pewnym uproszczeniem stylu. Wyjątek stanowi wyraźnie odmienne, mocno funkowe Dżanki.
Mimo powyższych zastrzeżeń uważam, że tę płytę koniecznie należy poznać. Dlaczego? Bo robi niesamowite wrażenie! Ga-Ga na tym albumie to bardzo sprawny (nienaganne wykonawstwo instrumentalne) i stylowy zespół punkowy. Brzmi bardzo przekonująco, od pierwszych słów utworu Świnia u władzy (Głód jest faktem. To niemożliwe, ale prawdziwe) przykuwa uwagę. Wiadomo - tu głównie chodzi o teksty - bezpośrednie, ale nie prostackie. Poruszające się w zwykłych dla punku rejonach (najczęściej jest to krytyka konsumpcyjnego stylu życia i warstw rządzących, np. Demokracja, Czarny rynek, Nadęci), lecz brzmiące bardzo poważnie i dojrzale, w dużym stopniu nadal aktualne. Taka punkowa ekstraklasa. Wreszcie zaś - spójrzmy prawdzie w oczy - Czas walki to także swego rodzaju lekcja historii.
Oczywiście osoby, które mają na półce wszystkie poprzednie wydawnictwa Ga-Ga mogą czuć się tą płytą usatysfakcjonowane połowicznie. Wszystkim innym zdecydowanie polecam. Te utwory naprawdę warto znać.